15.02.2016 Δευτέρα
Τα πάντα θυμίζουν πως ο Χειμώνας φτάνει στο τέλος του, η μέρα μεγάλωσε, η γη σιγά - σιγά πρασινίζει, το μυρίζεις στον αέρα, το νοιώθεις στην θερμοκρασία, έχει ζέστη βαριά, πιο ιδιαίτερη από την ζέστη της κανονικής εποχής, είναι ζέστη που μπορεί να σου δώσει απλόχερα ένα κρυολόγημα εκεί που δεν το περιμένεις. Βλέπεις την φύση να ξυπνά, όχι πως κοιμήθηκε ιδιαίτερα φέτος, απλά είναι και η ανθρώπινη ανάγκη να ''κλείνουν'' οι κύκλοι, να ορίζονται τα πράγματα, να οριοθετούνται.
Σ' αυτό το πλαίσιο κινήθηκε η σημερινή ημέρα τρεξίματος, πολύ ζέστη για τη εποχή, πάρα πολύ ζέστη που με το τρόπο της σε βγάζει απ' τα νερά σου. Έτρεχα και έρχονταν στο μυαλό μου εικόνες απ' το άμεσο μέλλον με Ανοιξιάτικα και Καλοκαιρινά τοπία και τρεξίματα. Τότε θυμήθηκα ένα όνειρο που είδα χθες βράδυ.
Έτρεχα σε αγώνα βουνού (τι άλλο), περνούσαμε από χωριό που 'χε σταθμό υποστήριξης. Ήταν Άνοιξη και έβρεχε, μετά τον σταθμό η διαδρομή περνούσε μέσα από έναν πέτρινο πύργο, ίσως να 'ταν ολόκληρο κάστρο, σαν του Πλαταμώνα ή της Μονεμβάσιας. Ανεβαίναμε ψηλά στην κορυφή από σκάλα πέτρινη, ημι-εξωτερική με παράθυρα στους πέτρινους τοίχους της. Μετά κατεβαίναμε απ' την άλλη μεριά βγαίνοντας έξω. Είχα πολύ πίεση μέσα στον αγώνα, πήγαινα πολύ καλά σε αίσθηση και θέση.
Την στιγμή που θα πατούσα τα πρώτα σκαλοπάτια της ανάβασης κάποιος απ' την διοργάνωση διέσχισε το προθάλαμο αν μπορώ να πω έτσι, την είσοδο πριν τις σκάλες κόβοντάς μου τον δρόμο. Πήγα να τον αποφύγω απ' την μια μεριά και πήγε και αυτός απ' την ίδια σαν καθρέπτης, πήγα απ' την άλλη μεριά και πάλι το ίδιο ακαριαία κινήθηκε μπροστά μου, δεν το 'κανε επίτηδες, ξέρετε πως γίνεται σε ανάλογα περιστατικά. Δεν άντεξα όμως, τον έπιασα απ' τους ώμους του τοποθετώντας τον στην άκρη και βγάζοντας μια κραυγή ''εεεεε βρε παιδιά'' ξεκίνησα την ανάβαση.
Ξύπνησα, απ' τα νεύρα μου δεν το εξηγώ αλλιώς γιατί το όνειρο ήταν υπέροχο.
Είχα πολύ καιρό να δω τόσο ωραίο όνειρο, ξεχείλιζε θετική ενέργεια, ήταν ζωντανό όπως ένας αγώνας που λειτουργείς στο μέγιστο του συνόλου των αισθήσεων. Ήταν ζωντανό γιατί σχετίζονταν με το τρέξιμο.
Έτσι κύλησε η σημερινή ημέρα τρεξίματος, με σκέψεις σχετικά με το όνειρο και την Φαίδρα καθισμένη σχεδόν στην μέση της βάσης δίχως να μ' αφήνει απ' τα μάτια της.
Γι αυτό στο τέλος της πρόσφερα λίγα λουλούδια...
~~~~~~~~~~
15.02.2016 Monday
Everything reminds us that Winter is about to end, the day has grown, the earth is gradually getting green, you smell it in the air, you feel it at the temperature, the heat is intense, more special than the heat of the ordinary season; it's heat that can lavish a cold on you when you don't expect it. You see the nature awaking, not that it slept a lot this year, it's just as well the human need to "close" the circles, to define things, to delimit them.
This day of running went on within this framework, much hot for the season, pretty much hot which this way "pulls you out of your waters". I was running and pictures of the near future with Spring and Summer sceneries and running sessions were coming to my mind. Then I remembered a dream I had seen the night before.
I was running on a mountain race (what else), we were passing through a village that had a support station. It was Spring and it was raining, after the station the route was passing through a stone tower, perhaps it was an entire castle, like the ones of Platamonas and Monemvasia. We were running up to the top from a stone staircase, half-external with windows on its stone walls. Then we were running down from the other side, going out. I had a lot of pressure during the race, I was very well as for sense and position.
The moment I was about to step on the first stairs of the up someone of the organization crossed the lobby, if I can say so, the entrance before the staircase, severring me from the way. I tried to avoid him by the one side and he tried it too by the same side like a mirror, I tried it by the other side and again as instantaneously he moved in front of me; he didn't do it on purpose, you know what happens with similar incidents. I couldn't stand though, I grabbed him by his shoulders putting him aside and -letting out a scream "eeeh you children"- I started the up.
I woke up because of my nerves, I can't explain it differently because the dream was wonderful.
I hadn't seen such a beautiful dream for a long time, it was full of positive energy, it was live like a race where you act at the maximum of the total senses. It was live because it had to do with running.
This day of running went on this way, with thoughts about the dream and Faidra aground almost in the middle of the base ground without letting me out of her eyes.
That's why in the end I offered her some flowers...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου