info plus - Όλες οι σκέψεις


Από τα πιο ανούσια πράγματα αν σκεφτείτε είναι το να μετανιώνουμε για πράγματα που έχουμε κάνει ή αν προτιμάτε καλύτερα για πράγματα που δεν έχουμε κάνει. Τα τελευταία χρόνια ξεκίνησα ξανά τον αθλητισμό. Πολύ παλιότερα σε μικρή ηλικία έκανα αγωνιστικό σκι, ενώ για ένα διάστημα έπαιζα χάντμπολ. Αρκετά νωρίς γύρω στα 15 - 16 δεν σταμάτησα μόνο την αγωνιστική μου παρουσία αλλά κάθε αθλητική δραστηριότητα. Μερικά χρόνια μετά στα 23 - 24 ξαναξεκίνησα τον αθλητισμό το σκι συγκεκριμένα, όμως πάλι για λίγους μήνες.


Θυμάμαι από την δεύτερη αυτή περίοδο ενασχόλησης με τον αθλητισμό να 'χω στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα προπόνησης ένα τρέξιμο μεγάλης απόστασης. Έβγαιναν περίπου 15 χιλιόμετρα, δίπλα στο ποτάμι, στον Αλιάκμονα, ανεβαίνοντας προς τα τούνελ και το φράγμα. Λίγο έξω από την Βέροια και λίγο πριν την Βεργίνα.



Τότε, θυμάμαι την σκέψη μου για τον μαραθώνιο ως αγώνισμα, δεν το 'χα ψάξει όμως και νόμιζα ότι ήμουν μεγάλος για αυτά τα πράγματα. Τελικά ήρθε πριν πέντε χρόνια, στα 37 μου. Σκέφτομαι ότι μάλλον στα 37 ήμουν έτοιμος γι' αυτό, ήμουν ώριμος για αυτό.

Άλλαξε η ζωή μου με το τρέξιμο, ενώ προστέθηκαν όπως είναι φυσικό νέοι όροι εκτός του απλού πάω για τρέξιμο. Ημιμαραθώνιος, μαραθώνιος και φυσικά η έννοια ορεινός. Τα τελευταία αυτά πέντε χρόνια πολλές φορές ''έπιασα'' το εαυτό μου να τα βάζει μαζί μου για τις περασμένες επιλογές. Άλλες τόσες όμως αναιρούσα. Μπορεί όλοι να λέμε αν είχα κάνει αυτό ή το άλλο όμως ποτέ δεν θα μάθουμε που θα είχαμε οδηγηθεί. Το μόνο που ξέρουμε και αυτό ίσως είναι η μόνη αλήθεια, είναι ότι γνωρίζουμε που είμαστε τώρα. 

Θυμήθηκα τώρα μια ατάκα ενός από τους ήρωες από την ταινία Cars. Είχε πει ο Μπάρμπας: ''Δεν με νοιάζει που πάω, αρκεί να ξέρω που είμαι''. Κάπως έτσι νοιώθω, όπως επίσης νοιώθω να περιγράφω την διαδικασία συμφιλίωσης με τον εαυτό και τις επιλογές που κάνουμε.

Γι' αυτό πιστεύω βαθιά ότι δεν είναι λειτουργικό το συναίσθημα που γεννιέται όταν μετανιώνουμε για πράγματα που έχουμε κάνει ή που δεν έχουμε κάνει. Μπλοκάρει πραγματικά και ουσιαστικά, κι έχουμε δρόμο μπροστά, έχουμε μονοπάτια να τρέξουμε και να περπατήσουμε. Έχουμε να γράψουμε από τα μονοπάτια που έρχονται μπροστά μας. 

Τα χρόνια που τρέχω έχω μάθει πράγματα για εμένα, έχω θυμηθεί πράγματα για εμένα. Έχω πιεστεί από τον ίδιο μου τον εαυτό, έχω θέσει όρια που κατάφερα να ξεπεράσω και άλλα που δεν κατάφερα. 

Αυτό είναι το τρέξιμο για εμένα που δεν είμαι αθλητής ρεκόρ και επιδόσεων, είμαι όμως αθλητής όπως πάρα πολλοί που τρέχουμε και προπονούμαστε, όπως μπορούμε, όποτε μπορούμε και όπου μπορούμε.

Αυτό είναι το τρέξιμο για εμένα όπως και για πολλούς άλλους ανθρώπους σαν και 'μένα. Διαβάζουμε άρθρα, επιστημονικά, ενημερωτικά, περιγραφικά, συναισθηματικά. Δοκιμάζουμε και γράφουμε τις σκέψεις μας. Δοκιμάζουμε, θέτουμε στόχους, βάζουμε όρια, καταστρώνουμε σχέδια, φτιάχνουμε το ατομικό (ας μου επιτραπεί η έκφραση) αγωνωντολόγιο της χρονιάς.

Κι είναι μόνο αυτά; Σκέφτομαι.

Και μέσα σ' όλα αυτά χωράν κι όλα τα υπόλοιπα, τα πριν και τα μετά. Η καθημερινότητα, οι υποχρεώσεις, οι ευθύνες που γεννιούνται. Οικογένεια, δουλειά, ασχολίες, κοινωνικές επαφές, ενδιαφέροντα, σχέσεις, η κρίση των τελευταίων χρόνων και οι αλλαγές που προκαλούνται από αυτή. Αυτά σκέφτομαι ότι αποτελούν τα προσωπικά ρεκόρ και επιδόσεις πολλών που αγωνιστικά δεν είμαστε αθλητές ρεκόρ και επιδόσεων, ταυτόχρονα όμως θαυμάζουμε και ''ζηλεύουμε'' τους αθλητές ρεκόρ και επιδόσεων.

Κι οι στόχοι μπαίνουν και τα όρια ορίζονται και ξεπερνιούνται ή όχι.

Και εδώ έρχεται το running365.gr. Το σκέφτομαι εδώ και αρκετό καιρό κι αποφάσισα να το κάνω πράξη. Τουλάχιστον να το δοκιμάσω. 

365 ημέρες τρέξιμο, κάθε μέρα.

Τα τελευταία χρόνια παίρνω μέρος σε τέσσερις με πέντε αγώνες τον χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι προσπαθώ να κάνω δύο εως τέσσερις προπονήσεις την εβδομάδα. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Οι υπόλοιπες υποχρεώσεις και η ουσιαστική προσωπική ανάγκη να 'μαι παρόν σ' αυτές τις υποχρεώσεις δεν επιτρέπουν τον αριθμό των προπονήσεων που ανέφερα νωρίτερα.

Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί project, όμως θα δοκιμάσω εκτός των εβδομαδιαίων προπονήσεων που προανέφερα να τρέχω και τις υπόλοιπες ημέρες. 7 στις 7, 365 στις 365. Τις ημέρες που δεν έχω ''στάνταρ'' πρόγραμμα θα υπάρχει ελεύθερο τρέξιμο με ελάχιστη διάρκεια 30' εώς μέγιστη 60'. Την τελευταία εβδομάδα πριν από κάποιο αγώνα όταν υπάρχει, το τρέξιμο θα 'ναι 15' χαλαρά.

Τρέχοντας λοιπόν κάθε μέρα για ένα χρόνο.

Πολλοί μπορεί να σκεφτούν: γιατί; Τι θέλει να δείξει; Τι επιδιώκει; Όλοι οι αθλητές τρέχουν κάθε μέρα.

Νοιώθω να σκέφτηκα το απλό. Δεν είναι δυνατόν κατά την διάρκεια του 24ώρου για τουλάχιστον 30' να οδηγάμε, να βλέπουμε τηλεόραση, να τρώμε, να μιλάμε στο τηλέφωνο, να ''χανόμαστε'' στο διαδίκτυο, να κάνουμε απλά σκέψεις που δεν είναι καν όνειρα, να πίνουμε καφέ, ακόμα και να κοιμόμαστε. Θεέ μου σε πόσα ακόμα αναλωνόμαστε μπορεί να σκεφτεί ο καθένας συμπληρώνωντας κι άλλα στα προηγούμενα. 

Αυτά σκέφτηκα και αποφάσισα να κόψω (όχι τον λαιμό μου) κάτι από όλα αυτά που κάνω και δεν εξυπηρετούν, δεν προάγουν ουσιαστικά την ύπαρξή μου κατά την διάρκεια του 24ώρου.

Είπαμε θέτουμε στόχους, ορίζουμε όρια, δοκιμάζουμε, προσπαθούμε. Αυτό θα προσπαθήσω για ένα χρόνο. Βέβαια υπάρχει ένα έντονο ''μάγκωμα'', μούδιασμα, ένας φόβος. Πως θα βγει; Πως θα χωρέσει στην καθημερινότητα; Πως θα χωρέσει στην ζωή της οικογένειας; Δεν είμαι μόνος. 

Είπα πριν φόβος, ίσως φόβοι είναι πιο ρεαλιστικό. Πως θα βγει αν υπάρχει κάποιος τραυματισμός; Πως θα βγει αν αρρωστήσω κάποια στιγμή; Ερωτήματα γεννιούνται. Να θέσω κάποιο όριο ''απουσιών''; Μια στις τριάντα ημέρες; Μήπως μια στις σαρανταπέντε ημέρες; Φαίνεται απλό αλλά δεν είναι.

Εργονομικά είμαι τυχερός, το μονοπάτι ξεκινά ανηφορικά ακριβώς 33 βήματα από την πόρτα του σπιτιού, οπότε μπορώ να ξεκινώ ουσιαστικά μέσα απ' το σπίτι. Ειδικά τις ημέρες που θα 'μαι πιεσμένος και δεν θα μπορώ να περπατήσω 233 βήματα μέχρι την αλάνα 300 μέτρων που είναι εδώ και χρόνια η βάση μου στις δρομικές εξορμήσεις. Υπάρχει και ο διάδρομος για πολύ αργά το βράδυ με βροχές και κρύο. Έτσι κι αλλιώς τον τελευταίο μήνα έχω τρέξει σε πολλές ανηφορικές ''διαδρομές'' στον διάδρομο.

Η βάση

Είναι πάρα πολλά όσα σκέφτομαι για το εγχείρημα, είναι πάρα πολλά όσα γίνονται ήδη σε καθημερινή βάση. Οι καθημερινές υποχρεώσεις μου τελειώνουν στις 22:30 - 23:00 και ξεκινάν γύρω στις 06:00, ενώ ενδιάμεσα υπάρχει ''τρελή'' πίεση. 

Ο Οδυσσέας Ελύτης έχει γράψει: ''Θεέ πόσο μπλε ξοδεύεις για να μην σε βλέπουμε.''

Κάπως έτσι νοιώθω, όσον αφορά την ποσότητα των χρωμάτων και παραφράζοντας γράφω, ''Θεέ πόσα μας στέλνεις για να γεμίσουμε με χρώματα την ζωή μας.''

Κάθε μέρα είναι μια διαφορετική ημέρα όσο ίδια και αν φαίνεται. Αρκεί να το καταλάβουμε, αρκεί να δοκιμάσουμε, αρκεί να μην φοβηθούμε να κάνουμε πράγματα.

Η διαδρομή θα ξεκινήσει σε μια προσωπική - συμβολική ημερομηνία. Την έκτη ημέρα του Απρίλη. Την ημέρα των γενεθλίων μου, τότε θα ξεκινήσει μια άλλη προσωπική δημιουργία, μια άλλη προσωπική γέννηση. 

Μπορεί ταυτόχρονα να χαρακτηριστεί και γάμος. 

Θα προσπαθήσω για τον επόμενο χρόνο να παντρέψω την καθημερινότητά μου με ότι περιλαμβάνει κοινωνικά αυτή η καθημερινότητα με μια αγαπημένη συνήθεια των τελευταίων χρόνων. Το τρέξιμο που πιστεύω συνδυάζει την κοινωνικότητα και την ''αποξένωση''.

Καθώς το ετοιμάζω μέσα μου όπως ανέφερα και νωρίτερα μου φαίνεται βουνό, είναι βουνό. Στα βουνά όμως είναι τα δύσκολα, τα όμορφα, τα πραγματικά γήινα.

Όλη η διαδικασία με όσα έρχονται σε σκέψεις, σε συνδέσεις, σε γεγονότα και περιστατικά απ' την καθημερινότητα στο σύνολό της θα καταγράφονται σε καθημερινή βάση στο site του εγχειρήματος - project. Εκεί επίσης μπορεί κάποιος να δει την δραστηριότητα μέσα απ' το movescount και το Suunto Quest που θα καταγράφει τα δεδομένα, επίσης οι διαδρομές θα παρακολουθούνται από τον runtastic του κινητού, αφού το ρολόι δε διαθέτει gps.

Θεωρώ πως είναι κοινή αποδεκτή η άποψη πως η ενασχόληση με το τρέξιμο είναι και οικογενειακή υπόθεση. Σκεφτείτε μόνο πόσο μεταβάλλεται το πρόγραμμα είτε το προσωπικό, είτε της οικογένειας από προπονήσεις, αγώνες, ταξίδια, τραυματισμούς και από πόσα άλλα. Έτσι δεν είναι;

Έτσι και στο project που περιγράφεται εδώ δεν γίνεται να μην μπει μέσα σ’ αυτό η οικογένεια. Πρακτικά, κάποιες στιγμές του 24ώρου θα απουσιάζω απ’ το σπίτι. Βρήκαμε όμως ένα τρόπο για να ‘ναι μέσα σ’ αυτό η οικογένεια. 

Κι εδώ έρχεται η συνδρομή της γυναίκας μου. Η Ιωάννα θα μεταφράζει τα κείμενα - τις αναφορές που θα ''βγαίνουν'' στο running365.gr. Ίσως να υπάρχει μια μικρή καθυστέρηση αλλά θα βγαίνει η μετάφραση κανονικά ακριβώς κάτω απ' το ελληνικό κείμενο.

Νομίζω πως έχω αναφέρει αρκετά ότι άλλο προκύψει θα βγει στην πορεία, εξάλλου έχουμε μπροστά μας έναν ολόκληρο χρόνο.

Βαγγέλης Ψυχογυιός


Μάρτιος 2015



~~~~~~~~~~



It is meaningless, I think, to regret for things we have done or even more for those we haven’t done. When I was a young boy I was skiing and playing handball. Later, when I was 16 years old, I stop racing and even more I quit from all my athletic activity. A few years later, when I was 24, I restarted skiing, but still for few months and then stopped again. 


At that time, I was running every week long distances, almost 15 Km, near the river, next to the tunnels and the dam, close to a city called Veroia, before Vergina. I was thinking then about Marathons, but I didn’t know more about this kind of sport. I thought I was too old to be a marathon athlete…I couldn’t even imagine that it will be in my everyday life, 5 years later, at my 37. I guess, It was the right time to do this. 

So, running came and changed my life. New terms added in my vocabulary…half marathon, marathon, mountainous. A lot of times, I blamed myself for my past options, sometimes I didn’t. Finally, I realize that it makes no sense to charge ourselves for past choices. We could learn from the past but what is really matter is to focus on the present. 

Discussing all the above I remember a movie for children “The Cars”. One of the heroes called “Barbas” said “I don’t care where I am going to if I know where I am”. This reflects my feelings about the reconciliation with us and our choices.

We block actually our way if we regret for our past choices. We still have time and a long way to walk, many trails to run. …a lot of thoughts to share because of these. All those years that I run, I have learned a lot about myself. Forgotten situations came in to my mind, other times I pushed myself on the edge, I set limits that I have managed to overcome and others that I did not do it.

This is running for me, although I am not an athlete that looking for high score and performances. Probably, I am more like many of you, trying to train myself wherever I am and in a way that i can. I guess there are a lot of people out there like me, reading different kind of articles, trying to write down thoughts, setting goals, limits, and plans. Thereby, we all are creating our “racing calendar” of the year.

And then I am thinking that is not only running in life…

It is all the rest… the liabilities, the responsibilities like family needs, the job, the social contacts, the interests, the relationships, the last year crisis and the changes in life that all these causes. The above are more personal performances for all of us that we are not athletes that looking for high scores but we admire and sometimes feel jealous about them. 

And then we need to reset the goals and redefine the limits. 

Here comes the running365.gr. I was thinking a lot about doing this and finally I did it…at least try it.

365 days of running, every single day. 

As I mentioned before, last years I participate in four or five marathons every year. For doing this I need to train myself two or four times every week. It is not always easy to do it. I have a lot of others responsibilities that keeps me busy in a nice way, so it is a bit hard to arrange my training time as I would like to do.

The difference to this project is that I will try to run every single day, 7 days per week, 365 days in one year despite the difficulties. It will be days that I will freely run from 30 till 60 minutes. Before a marathon I am going to run for 15 minutes.

So, I am going to run every day for one whole year.

Many questions could be raised: Why, for what reason, what is the difference from other athletes…and many more questions.

It is a simple thought…I guess. Looking at our days, in 24 hours we spend at least 30 minute to drive, watching TV, talking on the phone, surfing in the internet , thinking a lot, not dreaming at all, drinking coffee or just sleeping. And the list goes on…as we spend our time, sometimes doing worthless activities. So, I decided to stop something that is not really necessary for me and displaced it with running every day. I am going to try this project for the next year, to throw away thoughts and fears that keep me far away from my goal. I will try to put it into my everyday life and the life of my family.

Furthermore I am thinking many more obstacles that I could find in my way. For example a damage or an illness. I am wondering if I should have some days off. One in 45 days maybe…finally I realize that it is not as simple as I thought at the beginning.

On the other hand I feel lucky because I live near the mountain so I can just walk 300 steps and be out here in fresh air, even the days that I am too tired to do it. It is still the treadmill that helps me to exercise late at night and when the weather it is too rainy or cold. Too many thoughts every day , too many thoughts for this project. Too much pressure in a day that starts around 6.00am and finally ends at 22.30-23.00.

The base

“Oh my God you spend so many blue colors, for not seeing you” says Odysseus Elytis.

Rephrasing that I could say “Oh my God our lives full of colors because of all these we are doing every day”.
Every day will be a special day if we try to understand it, if we are not afraid to do new things . 

Finally, the rout will start on 6th of April, the day of my birthday. I have chosen this day because it symbolizes a new personal nascence, the born of a personal creation. Like a marriage…

So, for the next year I will try to combine my everyday life with my lovely habit… running. I will try to combine sociability with alienation. 

As I prepare this project, I come up against the difficulties… like climbing a mountain…and then beautiful scenes of mountains comes in my mind…and I forget all the difficulties. 

Every day I am going to write down all the procedure of running and at the same time all the thoughts that will come up. You can find this to the site of the project. You can also see details through movescount and Suunto Quest . All the routes will be monitored from mobile runtastic app.

As I am finishing the description of the project I would like to refer on running as a family case as well. Because of the training schedule, the marathons, travelling to the game or even the injuries the personal and the family program changes from time to time. Concerning all these, as I will be absent for some time during the day, my family will participate in this project in a different but very helpful way. My wife, Joanna is going to translate the texts on running365.gr. So, you can find the English text after the Greek one. 

I am really excited from all these that are going to happen …one year full of running and thoughts.

Vagelis Psychogios
March 2015




Δεν υπάρχουν σχόλια: