14.02.2016 Κυριακή
Πως να χωρέσουν τόσα σε μια Κυριακή; Δεν γίνεται, δεν πρέπει να γίνεται, πρέπει να μείνει κάτι και τις άλλες μέρες, για τις άλλες Κυριακές. Όχι πως αν χώραγαν όλα σε μια Κυριακή δεν θα υπήρχαν άλλα και άλλα τόσα για τις επόμενες...Λέμε τώρα.
Έπιασα τον εαυτό μου κάποια στιγμή λίγο πριν βγω για την σημερινή 315η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος να τρέχω για να προλάβω να κάνω πράγματα που έπρεπε να γίνουν. Μήπως πρόκειται να τα προλάβουμε όλα;
Σήμερα είμαι όλο παράδοξα ερωτήματα ματαιόδοξου τύπου που αγγίζουν τις σοφιστείες. Έτσι σαν το παλιό περιστατικό απ' το γυμνάσιο και την εξέταση στην γεωγραφία στο κεφάλαιο της Δυτ. Γερμανίας που μοιάζει με καλό ανέκδοτο και θα το μεταφέρω κάποια στιγμή. Ξεκινώ το ''μάθημα'' απ'την αρχή.
Το τρέξιμο (επικεφαλίδα)
Το τρέξιμο... (ξεκινά η εξέταση) σώζει τα πάντα κι ήρθε...
Μουντό μεσημέρι μετά την πρωινή λιακάδα. Περίμενα να συναντήσω πολύ λάσπη, μετά την χθεσινή βροχή, η διψασμένη όμως γη απ' την μια και ο δυνατός πρωινός ήλιος απ' την άλλη μείωσαν πάρα πού την παρουσία της. Έτσι η μέρα τρεξίματος κύλησε σε ήρεμες συνθήκες όσον αφορά το υγρό τερέν όμως με πολύ ζέστη για τη εποχή.
Βάση, Φιλίππειο, βάση η διαδρομή με κυκλική φορά. Σχεδόν παράλληλα με τον δρόμο στο κατέβασμα και ανέβασμα απ' τα μονοπάτια του Άεθλου. Κι ήταν από αυτές τις μέρες τις τρεξιματικές που τα θέλεις όλα, αλλά όλα σε σχέση με το τρέξιμο. Να κάνεις long ατελείωτο, να σπριντάρεις, να χαλαρώσεις, να δώσεις πίεση στις ανηφοριές, να βρέξει δυνατά και να παίζεις πλατσουρίζοντας στις λάσπες δίχως να σε νοιάζει τίποτα, να σταματήσεις και να γυρίσεις στο σπίτι καθώς ονειρεύεσαι το μπάνιο, να αλλάξεις ρούχα και να συνεχίσεις.
Ήταν σήμερα απ' αυτές τις μέρες που λες πως είναι μουντές γιατί είναι μουντές, όμως παύουν να 'ναι γιατί τις χρωματίζει το ίδιο το τρέξιμο.
Ήταν σήμερα απ' αυτές τις μέρες που νοιώθεις να 'σαι στον πυρήνα του τρεξίματος, οι ενδείξεις του ρολογιού δίνουν το οκ για να συνεχίσεις να απολαμβάνεις την διαδρομή, το μονοπάτι και νοιώθεις ευλογημένος και τυχερός που βρίσκεσαι εκεί άλλη μια μέρα δίχως να 'χει τελικά σημασία το πόσο.
Απλά είσαι εκεί...
~~~~~~~~~~
14.02.2016 Sunday
How can so many fit in a Sunday? It can't happen, it shouldn't happen, something must be left for the other days, for the other Sundays. This doesn't mean that if everything fit in a Sunday there wouldn't be many more things for the next Sundays...We just say it.
Some time before going out for the current 315th successive day of running I caught myself running to find time to do things that should happen. Are we supposed to be in time for everything?
Today I'm full of paradox queries of vain type that touch the sophistries. Like the past incident from junior highschool and the test at geography on the chapter about West Germany, which looks like a good joke and I'll imprint it some time. I start the "lesson" from the beginning.
Running (heading)
Running...(the test begins) saves everything and came...
Dim noon after the morning sunshine. I was expecting to come across much mud, after yesterday's rain, but on the one hand the thirsty soil on the other hand the strong morning sun decreased its presence pretty much. So, the day of running went on under calm conditions concerning the humid terrain, with much hot for the season though.
Base ground, Philippion, base ground -the route on a circular direction. Almost alongside the road during the up and down from the paths of Aethlos. And it was one of these days of running when you want it all, I mean all concerning running. To have a never-ending long run, to sprint, to relax, to give pressure during the ups, to play splashing in the muds in a heavy rain without caring for anything, to stop and return home while you are dreaming of the bath, to change clothes and continue.
Today was one of these days that you say they are dim because they are dim, however they stop being dim since the running itself colours them.
Today was one of these days when you feel like being in the core of running, the indications of the watch give the OK in order to go on and enjoy the route, the path and you feel blessed and lucky that you are there one more day, it doesn't matter how (lucky).
You are just there...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου