04.01.2015 Δευτέρα
Βαριά η μέρα απ' την αρχή, απ' το πρωί μέχρι το βράδυ. Υγρασία και ομίχλη που τα πάντα νοιώθεις να κολάν στην λάσπη που έχει χωρίς πρόσφατη βροχή. Λάσπη που η υγρασία την διατηρεί μέρες πολλές που δεν είναι πολλές μα μοιάζουν να 'ναι πάρα πολλές.
Βαριά μέρα απ' το πρωί μέχρι το βράδυ που βγήκα για την 274η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος του project. Ενδιάμεσα "Ένας άλλος κόσμος", η πιο πρόσφατη ταινία του Χ. Παπακαλιάτη. Δηλαδή πολύ βάρος και στο ενδιάμεσο.
Ανήκω σ' αυτούς που έχουν δει σχεδόν όλες τις δουλειές του Παπακαλιάτη, με εκνευρίζει το ιδανικά πλασμένο στην χαρά και στην λύπη, στο γέλιο και στο κλάμα σε όλα τελικά, αλλά πάντα καλύπτεται ένα ολόδικο μου κομμάτι απ' το σύνολο της δουλειάς του Παπακαλιάτη.
Στο μέσο όρο και εγώ "μπερδεμένος"....
Η ταινία όμως αυτή είναι διαφορετική απ' όλα τα προηγούμενα του Παπακαλιάτη. Πιο οικεία σε 'μένα, στην γενιά μου και σε κάποιες προηγούμενες, δεν αγγίζει τόσο πολύ τις επόμενες νομίζω. Κάθονταν πίσω κάποια παιδιά 20-25 χρονών και υπήρχαν στιγμές που έκαναν χιούμορ, κι εγώ ήμουν σφιγμένος.
Το θέμα, οι χαρακτήρες, οι ερμηνείες, οι διάλογοι; Μ' άγγιξαν πραγματικά, ίσως ο Παπακαλιάτης έχει κάνει ψυχοθεραπεία, υπήρχαν στιγμές που έβγαιναν πραγματικές αλήθειες που μόνο η απλότητα της θεραπείας μπορεί να βάλει τις πιο λίγες λέξεις στην πιο σωστή σειρά δίνοντας την πιο ρεαλιστική διάσταση στο συναίσθημα και στην λογική.
Μ' έριξε ταινία, με προσγείωσε στην κρίση εκ' νέου, μου θύμισε πως για κάποιο λόγω την άφησα πίσω σαν να 'χε τελειώσει. Δεν έχει τελειώσει όμως. Ίσως η ανάγκη μου για το τέλος της, ίσως η μεγάλη κούραση απ' τα τελευταία πέντε χρόνια, ίσως οι ιστορίες της ταινίας που δεν είναι ιδιαίτερα κοντά μου (ακόμα). Μ' έφερε όμως στο εδώ και τώρα, στον πόλεμο που υπάρχει και θέλω να τελειώσει.
Κι ύστερα βγήκα για τρέξιμο, ένας άλλος κόσμος εδώ. Σκέψεις πολλές για την ταινία, κάποιες εδώ. Έφυγε λίγο απ' το βάρος.
Μαγικό τρέξιμο, μαγική τέχνη, πιο μαγική η ζωή μας όσα κι αν της κάνουμε.
~~~~~~~~~~
04.01.2015 Monday
The day was hard from the beginning, from morning to evening. Humidity and fog and you feel everything stuck on the mud being there without recent rain. Mud that the humidity keeps many days, which aren't actually many but look like being too many.
A hard day from morning to evening, when I went out for the 274th consecutive day of running of the project. In between "Enas allos kosmos" ("Worlds apart"), the most recent Chr. Papakaliatis' film. This means much burden in between, too.
I belong to those ones who have seen almost all Papakaliatis' films, I'm getting nervous with the ideally crafted to joy and sorrow, to laughter and cry, to everything finally, but a personalised part of mine is always covered out of Papakaliatis' whole work.
Me, too, on the average, "confused"...
This movie, however, is different from all the previous Papakaliatis' ones. More familiar to me, to my generation and to some previous ones, it doesn't touch that much the next ones I think. Some children 20-25 years old were sitting behind and there were moments when they were humouring, while I was stressed.
The theme, the characters, the performances, the dialogues; They really touched me, perhaps Papakaliatis has had psychotherapy, there were moments when real truths were emerging and only the simplicity of therapy can put the fewest words in the right order giving the most realistic dimension to emotion and logic.
The film depressed me, it brought me back to the reality of the crisis again, it reminded me that for some reason I had left it behind as if it had ended. It hasn't ended, though. May be my need for its end, may be the big fatigue from the last five years, may be the stories of the film which aren't very close to me (yet). Whereas, it brought me to here and now, to the existing war which I want to end.
And then I went out to run, another world (worlds apart) here. Many thoughts about the movie, some of them here. Part of the burden has gone.
Magic running, magic art, more magic our life no matter how much we are doing το her.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου