29.12.2015 Τρίτη
Λειψή η σημερινή ημέρα τρεξίματος, βιαζόμουν γιατί έπρεπε να πάμε τον μεγάλο μας γιο στον οδοντίατρο και έτσι βγήκαν 25 λεπτά τρεξίματος, αυτό είναι το πιο απλό. Το πιο βαρύ ήταν η απουσία της Φαίδρας. Ήταν τιμωρία στο σπίτι.
Προχθές 266η ημέρα τρεξίματος εξαφανίστηκε και την περίμενα 15 λεπτά στην βάση μέχρι να 'ρθει περπατώντας και με σφυγμούς στα κόκκινα. Χθες 267η ημέρα αφού φώναξα για 10 λεπτά αποφάσισα να φύγω. Γύρισε στο σπίτι μετά από μια ώρα στην ίδια κατάσταση με προχθές. Εντωμεταξύ εγώ είχα βγει στο μπαλκόνι σε κατάσταση προετοιμασίας για μπάνιο αλλά και μετά πάρα πολλές φορές κοιτώντας μήπως ήρθε.
Έτσι σήμερα είχε μόνο περπάτημα για τις βασικές της ανάγκες. Όταν βγήκα για την σημερινή ημέρα του project ένοιωθα παράξενα, ήταν ένας συνδυασμός σκέψεων. Απ' την μια η απουσία της την ώρα που έτρεχα και απ' την άλλη όλες οι αρνητικές σκέψεις το διάστημα μέχρι να εμφανιστεί στο σπίτι ξανά.
Ήμουν θυμωμένος και μουδιασμένος από την πιθανή απώλειά της. Θύμωνα μαζί της, θύμωνα με τον εαυτό μου που δεν περίμενα περισσότερη ώρα μέχρι να εμφανιστεί, ένοιωθα εκείνο το σημείο λίγο πριν ξεκινήσουν οι ενοχές, κι είναι πιο βαρύ απ' τις ενοχές αυτό.
Ο μεγάλος μου γιος στεναχωρήθηκε πολύ και ενώ προσπαθούσα να τον ησυχάσω την ίδια στιγμή δεν πίστευα απόλυτα τα ίδια μου τα λόγια.
Έτρεχα απόψε δίχως την παρουσία της στην βάση και ένοιωθα μισός. Λαμπύριζαν τα μάτια των αλεπούδων από τον φακό μου στα γύρω υψώματα και δεν ανησυχούσα μήπως θα τρέξει πάλι πίσω τους. Όμως ένοιωθα την απουσία της μέσα από την απουσία της αγωνίας όπως νοιώθω όταν ξεχύνεται για να κυνηγήσει αλεπούδες ή γάτες.
Όταν έρχεται ο καιρός να αποχωριστούμε με κάποια πλάσματα ή όταν κάποιο γεγονός συμβαίνει και νοιώθουμε την απώλεια να χτυπά την πόρτα μας, τότε παίρνουμε μια γεύση της γλυκιάς καθημερινότητας μέσα από την απλή επαφή. Σαν να ξεχνάμε όλες τις παρούσες στιγμές, τις μικρές ή τις μεγάλες, σαν να τρέχουμε σε πανέμορφο μονοπάτι και το μυαλό μας είναι στο επόμενο χάνοντας το μονοπάτι που μας φιλοξενεί την στιγμή αυτή, τώρα.
Έτσι κύλησε η σημερινή ημέρα με λιγότερο τρέξιμο κι όλα αυτά που μετέφερα εδώ, τώρα.
Δεν μπορούμε και ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ελέγχουμε τα πάντα. Μπορούμε όμως (σχεδόν) πάντα να ζούμε τις στιγμές του τώρα.
~~~~~~~~~~
29.12.2015 Thuesday
The running day today was incomplete, I was in a hurry because we had to take our older son to the dentist, so there were only 25 minutes of running, this is the simplest. The hardest was Faidra's absence; she was at home, punished.
The day before yesterday, 266th day of running, she disappeared and I had been waiting for her for 15 minutes before she came walking and with very high pulses. Yesterday, 267th day, I decided to leave after I had been shouting for ten minutes. She returned home after an hour, at the same situation as the previous day. Meanwhile, I had gone out on the balcony being in a situation of preparation for a shower but also many times afterwards to see if she had come.
So today there was only walking for her basic needs. When I went out for this day of the project I was feeling strangely, it was a combination of thoughts. On one hand her absence while I was running, on the other hand all the negative thoughts I had had till her return at home.
I was angry and numb because of her possible loss. I was angry with her, I was angry with myself because I hadn't waited for more time for her to appear, I was feeling that I was reaching that point little before the guilts begin, which is actually harder than the guilts.
My older son was very sad and while I was trying to calm him down, at the same time I didn't absolutely believe my own words.
I was running tonight without her presence on the base ground and I was feeling half. The foxes' eyes on the hills around were sparkling under my torch and I wasn't worried that she might run behind them again. However, I was feeling her absence through the absence of the anxiety that I have when she springs to hunt foxes or cats.
When the time comes to part with some creatures or when a fact takes place and we feel the loss knocking on our door, then we have a taste of the sweet daily life through the simple touch. It's as if we forget all the present moments, the small or the big, as if we run on an extremely beautiful path and our mind is on the next one, losing the path that is hosting us at the moment, now.
Like this went on this day, with less running and all these I've reflected here, now.
We aren't able and we'll never be able to control everything. We are able, though, (almost) always to live the moments of now.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου