28.12.2015 Δευτέρα
Έβλεπα απόψε μπροστά μου το περιορισμένο φωτεινό διάδρομο που μου έδειχνε ο εφεδρικός φακός μου και σκεφτόμουν πως αυτά τα μέτρα γης είναι η μέρα μου, αυτά τα φωτεινά μέτρα γης είναι το φωτεινό κομμάτι στο σκοτάδι. Αυτά τα μέτρα γης που μου δείχνουν που πατάω και που βρίσκομαι, είναι το ίδιο το τρέξιμο, γιατί αυτό κάνει το τρέξιμο μου δείχνει που πατάω και που βρίσκομαι, λειτουργεί σαν άλλη πυξίδα.
Ύστερα ήρθαν κάποια λόγια που 'χα πει πολλά χρόνια πριν. Eυχόμουν για τα γενέθλια ενός ανθρώπου που δούλευα μαζί του. Βλέποντας την φωτεινή γραμμή που άφηνε το φεγγάρι πάνω στα νερά της θάλασσας, είχα ευχηθεί θυμάμαι: ''η φωτεινή εκείνη γραμμή να αποτελεί το φωτεινό κομμάτι δρόμου, τον οδηγό σ' ότι σκοτεινό και δύσκολο υπάρχει στο κόσμο τριγύρω σου, αλλά και από έναν άλλο κόσμο με παλιές και δύσκολες αναμνήσεις που άφησαν πίσω τα χρόνια που πέρασαν''.
Κι αυτό ακριβώς ένοιωσα απόψε τρέχοντας στον φωτεινό δικό μου διάδρομο που έβλεπα ότι χρειάζονταν. Ταυτόχρονα η αίσθηση της ακοής ένοιωθα να ακονίζεται, να λειτουργεί συμπληρωματικά λόγω του σχετικά περιορισμένου οπτικού εύρους, που έδινε όμως αυτάρκεια.
Σκέφτομαι πως τρέχοντας δοκιμά-ζω συνέχεια πράγματα, γνωστά, άγνωστα ή ξεχασμένα.
Μόλις πριν λίγο αναφέρθηκα στην συμπληρωματικότητα και στην αυτάρκεια. Σαν το φύλλο που φαίνεται στην σημερινή φωτογραφία να λειτουργεί σαν ταμπέλα που δείχνει την κατεύθυνση αναγράφοντας πάνω του ως σημερινό προορισμό αυτά ακριβώς.
~~~~~~~~~~
28.12.2015 Monday
I was watching tonight in front of me the limited bright passageway shown by my spare torch and I was considering that these metres of soil are my day, these bright metres of soil are the bright part in darkness. These metres of soil which show me where I step and where I am, are the running itself, because this is what running does, it shows me where I step and where I am, it works like another compass.
Later there came some words I had said many years ago. I had been wishing for a person's birthday, with whom I was working. Staring at the bright line that the moon was letting upon the sea water, I had wished as I can remember: "if only that bright line was the bright part of street, the leader to whatever dark and difficult exists on the world around you, but also on another world with old and difficult memories that were left behind by the past years".
And I felt exactly this tonight running on my own bright passageway which I could see was needed. At the same time I was feeling the sense of hearing being sharpened, working complementary due to the limited optical width, which gave self-sufficiency though.
I'm considering that through running I try out things continuously, familiar, unknown or forgotten.
Just a moment before I referred to the complementarity and the self-sufficiency. As if the leave seen on the current photo worked like a sign which shows the direction, having exactly these written on it as a current destination.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου