30.12.2015 Τετάρτη
Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα του χειμώνα, έτρεξα για μια ώρα στο Σέιχ Σου με κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο Φιλίππειο και επιστροφή πίσω. Ήταν το τελευταίο τρέξιμο της χρονιάς εκτός βάσης κι ήταν υπέροχο και Χειμωνιάτικο. Δεν ήξερα ποια διαδρομή να ακολουθήσω, ποια κατεύθυνση να πάρω, δεν ήθελα να τελειώσει η μαγεία.
Ήρθαν κάποιες σκέψεις απολογιστικού χαρακτήρα, απ' το Απρίλη που ξεκίνησε το project.
Πολλές φορές αποφεύγω (αν και έρχονται σκέψεις είτε κατά την διάρκεια της δράσης - τρεξίματος, είτε κατά την καταγραφή των reports) να σχολιάσω θέματα της πολιτικής κατάστασης που βιώνουμε. Αποφεύγω ίσως γιατί δεν θέλω να μπολιάσω το project με μιζέρια και αρνητισμό, νοιώθω πολλοί από εμάς να βιώνουμε στην καθημερινότητα μας μιζέρια και αρνητισμό. Η γωνιά αυτή θεωρώ πως είναι πιο γήινη, πιο ανθρώπινη, πιο κοντά σε υγιή συναισθήματα και έτσι θέλω να την διατηρήσω.
Δεν αποφεύγω τα δύσκολα και πονετικά, κάθε άλλο, θεωρώ πως αυτά έχουν να δώσουν ουσία και είναι τροφοδότες για την συνέχεια.
Έτρεχα και έκανε το πρώτο ουσιαστικό κρύο του Χειμώνα, κάποιες στιγμές χιόνιζε κι ήταν ξεχασμένα μαγικά κι οικεία μαζί. Δεν ήθελα να τελειώσει η σημερινή ημέρα τρεξίματος. Με φανταζόμουν με άλλο ρουχισμό και εφόδια μαζί να βγάζω ένα 3ώρο ή 4ώρο. Οι υποχρεώσεις όμως αλλιώς ορίζουν τα πράγματα.
Έτρεχα και δεν ήθελα να τελειώσει η μέρα, όπως οι μέρες που ζούμε, οι γιορτινές. Τα τελευταία χρόνια τις ζω πιο έντονα, πιο μαγικά τις μέρες των Χριστουγέννων. Ίσως η παρουσία των παιδιών, θέλω να 'ρθουν και να μείνουν εδώ, θέλω να σταματήσω τον χρόνο και να απολαύσω.
Ακριβώς αυτό ήθελα και σήμερα τρέχοντας, να σταματήσει ο χρόνος για όλα τα υπόλοιπα και εγώ να τρέχω μέσα στο σκηνικό του λατρεμένου Χειμώνα. Να παίζω στα μονοπάτια, στις ανηφόρες, να παίζω με τα κλαδιά των δέντρων και τις λάσπες. Να κινούμε ασταμάτητα σαν άλλο μικρό παιδί σε παιδική χαρά. Ήμουν σε παιδική χαρά, στην πιο μεγάλη που υπήρχε, κι ήμουν μόνος και μπορούσα να απολαύσω όπως εγώ ήθελα.
Πέρασα από μια παιδική χαρά που πηγαίνουμε με τα παιδιά, ήταν όπως πάντα, εκεί. Δεν κρύωνε, ποτέ δεν κρυώνουν οι παιδικές χαρές, έχουν πάρει τόση ζεστασιά απ' τις παιδικές ψυχές όλο τον χρόνο που είναι αδύνατον να κρυώσουν. Αυτό έλεγα λίγες ώρες αργότερα στο μικρό μας γιο που ζητούσε να πάμε σήμερα σε παιδική χαρά. Τα παιδάκια κρυώνουν στις παιδικές χαρές τον Χειμώνα και ας δίνουν τόση ζεστασιά σ' αυτές.
Παιδικές χαρές, παιδικές ψυχές, παιδικές ανάγκες, ανθρώπινες ανάγκες, το παιδί που έχουμε μέσα μας όλοι οι ενήλικες, το παιδί που κουβαλάμε και είναι καλό να φροντίζουμε για να φροντίζουμε και τους γύρω μας.
Στο κλείσιμο μιας χρονιάς...στο ξεκίνημα της επόμενης...
~~~~~~~~~~
30.12.2015 Wednesday
Today was the first day of the winter, I run for an hour on Seih Sou with direction to the Filippeion Hotel and then back. It was the last running of the year outside the base ground and it was wonderful and winter. I didn't know which route to follow, which direction to take, I didn't want the magic to end.
There came some thoughts of reviewing character, since April, when the project began.
I many times avoid (although there are thoughts either during the action-running or during the recording of the reports) to comment on matters of the political situation we experience. I probably avoid this because I don't want to graft the project with misery and negativity. I feel a lot of us experience in our everyday life misery and negativity. I believe this corner is more terrestrial, more human, closer to healthy feelings and I wish to keep it like this.
I don't avoid the difficult and the painful; on the contrary, I consider that these can give a gist and are "caterers" for the continuation.
I was running and there was the first real cold of the Winter, some times it was snowing and these moments were forgotten, magic and familiar at the same time. I didn't want this day of running to end. I was visualising me with other clothes and supplies carrying out a 3hour or a 4hour. Liabilities, however, set things differently.
I was running and I didn't want the day to end, like the days we are living, the festive days. During these last years I've been experiencing the Christmas days more intensely, in a more magic way. May be the kids' presence, I want them to come here and stay, I want to stop the time and enjoy.
Exactly this is what I wanted today while running, the time for all the rest to stop and me to be running in the scenery of the beloved Winter. To be playing on the paths, on the ups, to be playing with the branches of the trees and in the muds. To be moving continuously like a kid on a playground. I was on a playground, on the biggest existing one, and I was alone and could enjoy the way I wanted.
I passed a playground where we go with the kids, it was there as always. It wasn't cold, never are the playgrounds cold, they've got so much warmth from the children's souls all year long that it's impossible for them to get cold. I was saying this to our younger son few hours later, when he was asking us to go on a playground today. The kids are getting cold on the playgrounds in Winter, despite their giving so much warmth to them.
Playgrounds, children's souls, children's needs, human needs, the kid (we) all the adults have inside us, the kid we carry and is good to care for in order to care for the people around us, too.
At the end of a year...in the beginning of the next one...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου