14.12.2015 Δευτέρα
Έχω παρατηρήσει πάντα μετά από αγώνες τις επόμενες ημέρες έρχονται γεύσεις από την μέρα του αγώνα. Σήμερα στο 30λεπτο χαλαρό τρέξιμο στο μυαλό όπως πάντα τριγύριζαν σε εικόνες απ' όλη την χθεσινή ημέρα.
Εικόνες και σκέψεις όχι μόνο από τις ώρες δράσεις μέσα στον Ενιπέα, από την αρχή της μέρας και την μοναχική διαδρομή μέχρι το Λιτόχωρο, εως την επιστροφή στο σπίτι με όλη την οικογένεια. Γυρίζαμε πίσω και ένοιωθα πως το αυτοκίνητο σέρνει από πίσω του τενεκεδάκια σαν άλλο αυτοκίνητο νεόνυμφων, τενεκεδάκια γεμάτα με κούραση ουσίας, κούραση ζωής, κούραση χαράς.
Καθώς έτρεχα σήμερα ένοιωθα να κάθετε σιγά - σιγά η ''άμμος'' της χθεσινής ημέρας και να φαίνονται κι άλλες μικρές - μικρές όμορφες στιγμές από την Κυριακή.
Θυμήθηκα πως ''τσακίσαμε'' τα αγόρια της οικογένειας μέσα στο αυτοκίνητο ότι υπήρχε από μπισκότο στην επιστροφή και ας είχαμε σηκωθεί λίγο πριν από καλό φαγητό στα Πριόνια.
Τα μονοπάτια που περπατήσαμε όλοι μαζί απ' τα Πριόνια προς τα πάνω ήταν γεμάτα φύλλα, ποτέ άλλοτε δεν τα 'χα πετύχει τόσο γεμάτα. Σαν η φύση να βάζει φραγμό με τον τρόπο της στην προς τα πάνω πρόσβαση.
Έρχονταν κι εικόνες απ΄τα μονοπάτια του αγώνα, απ΄τις στιγμές μέσα στα μονοπάτια, σε κατηφόρες που δεν θες να τελειώσουν και θες να τρέξεις πιο πολύ και πιο πολύ, από ανηφόρες που ανεβάζεις σφυγμούς και πιάνεις ρυθμό καλό και έρχονται σκέψεις διάφορες με μουσικό χαλί τον χτύπο της καρδιάς, την ανάσα και βήματα.
Φεύγοντας απ' τα Πριόνια καθώς έδενα τον μικρό μου γιο στο κάθισμά του, είδα στο πάτωμα του αυτοκινήτου το φύλλο της περασμένης Πέμπτης 249ης ημέρας του project, ένοιωσα την ανάγκη να το ''ελευθερώσω'' πίσω στην φύση ξανά, να το μπολιάσω με κάποιο τρόπο και να συναντήσει άλλα φύλλα σε άλλη περιοχή.
Με τέτοιες σκέψεις κύλησε η σημερινή ημέρα τρεξίματος και μια εικόνα απ' τον τερματισμό με τα δυο αντράκια με συνοδεύουν.
Με τέτοιες εικόνες καταλαβαίνουμε γιατί η ζωή είναι ωραία...
 |
| photo f/b Pelagia Karanikola για την WIND Running Team |
~~~~~~~~~~
14.12.2015 Monday
I've noticed that always the next days after races there are flavours of the day of the race. During the today relaxed running pictures from yesterday were wandering in the mind, as always.
Pictures and thoughts not only from the hours of action during Enipeas, but also from the beginning of the day and the lonely route to Litohoro, till the return home with all the family. We were returning and I was feeling that the car was dragging behind it tins, like another newlyweds' car, tins full of gist fatigue, life fatigue, joy fatigue.
While I was running today I was feeling the "sand" of yesterday gradually settling and other small, beautiful moments of Sunday appearing.
I remembered that we, the boys of the family, "smashed" every biscuit existing in the car during the return, despite having risen little before from good food at Prionia.
The paths we walked all together from Prionia upwards were full of leaves, never before had I seen them so full. It's as if nature puts a barrier in its way to the access upwards.
There also came pictures from the paths of the race, from the moments in the paths, at downs that you don't want to end and you want to run more and more, from ups where your pulses grow faster and you find a good pace and several thoughts appear with the beat of the heart, the breath and the steps as background music.
Leaving Prionia, while I was fastening my younger son's seatbelt, I noticed on the car's floor the leave of last Thursday's 249th day of the project, I had the need to release it back to nature again, to graft it somehow so that it meets other leaves in another area.
With such thoughts went on the current day of running and a picture from the finish with the two little men escorting me.
With such pictures we realise why life is beautiful...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου