13.12.2015 Κυριακή
Το Σάββατο βράδυ παραμονή του αγώνα μου είπε ο μεγάλος μου γιος: "μπαμπά σε παρακαλώ αύριο προσπάθησε να βγεις πρώτος", του εξήγησα πως αυτό είναι αδύνατο να συμβεί γιατί δεν είμαι τόσο καλός αθλητής ενώ θα τρέξουν όλοι οι καλύτεροι αθλητές. Τότε συνέχισε λέγοντας: ''τουλάχιστον βγες τρίτος", όταν πάλι του 'πα ότι αυτό είναι επίσης δύσκολο, μονολόγησε πως ποτέ δεν θα πάρουμε εμείς κύπελλο. Ευτυχώς του 'πε η μαμά του πως μπορούμε να πάρουμε απ' τον ίδιο μεγαλώνοντας.
Και το θέμα έληξε εκεί. Νόμιζα...
Επανήρθε απόψε το βράδυ την ώρα που κάναμε μπάνιο και με ισοπέδωσε: ''μακάρι να γινόταν ένας αγώνας όπου θα έπαιρναν μέρος 70 πιο χάλια αθλητές και να έτρεχες και εσύ και αν έβγαινες πρώτος''.....
Κάνε παιδιά να δεις καλό σκέφτομαι θέλοντας να κάνω χιούμορ, όμως από το Σάββατο έρχονταν ξανά και ξανά το βάρος της ευθύνης να 'σαι πρότυπο για τα παιδιά σου. Αυτό είναι ωραίο, ''βαρύ'', τρυφερό, συγκινητικό και ιδιαίτερα κινητοποιητικό, αν σκεφτείτε είναι το κίνητρο για να γινόμαστε κάθε μέρα και καλύτεροι άνθρωποι.
Έτρεχα σήμερα στον Ενιπέα και όταν έρχονταν στην σκέψη μου τα λόγια του Φίλιππου και όσα λεν από κάτω βούρκωνα. Είναι μοναδικό να 'σαι γονιός, είναι μοναδικό να μεγαλώνεις μαζί με τα παιδιά σου.
Λίγο ανάποδα πάει το σημερινό report. Απ' το τέλος στην αρχή της 252ης συνεχόμενης ημέρας τρεξίματος και του αγώνα.
Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν στον τερματισμό. Είχαμε πει πως δεν θα 'ρχονταν στο Λιτόχωρο οι υπόλοιποι με το λεωφορείο διότι δεν θα ξέραμε πως θα 'ταν στο ταξίδι ο μικρός, τελικά μου έκαναν την πιο ωραία έκπληξη.
Λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό με φώναξαν κι ήταν όλοι εκεί και οι τρεις. Πήρα τον Φίλιππο απ' το χέρι, τον Κωνσταντίνο αγκαλιά και τρέξαμε μέχρι το τέλος, τα τελευταία μέτρα τα έτρεξε κι ο μικρός. Ήταν μαγικά, ο πρώτος τερματισμός του Κωνσταντίνου, του Φίλιππου ο πρώτος τερματισμός ήταν στον Ορειβατικό του Ολύμπου τον Σεπτέμβριο 2010.
Φυσικά ακολούθησε με ευλάβεια όπως συμβαίνει πάντα όταν βρισκόμαστε στο αγαπημένο βουνό των Θεών φαγητό στα Πριόνια και βόλτα στο μονοπάτι προς τα πάνω.
Σε γενικές γραμμές είχα πολύ καλή αίσθηση, ειδικά μέχρι το μισό, μετά έπεσα κάπως και σε συνδυασμό με λίγες κράμπες βγήκε πιο δύσκολα το υπόλοιπο. Όταν είχα δηλώσει συμμετοχή δεν υπήρχαν ακόμη τα μελλοντικά σχέδια του project (που δεν έχω ανακοινώσει ακόμα), έτσι δεν δήλωσα στις ομάδες εκτός του running365.gr και του ΣΔΥΘ και την συνεργασία - υποστήριξη με τον Δημήτρη Κασίμη.
Το αναφέρω αυτό διότι η θετική αίσθηση στο αγωνιστικό κομμάτι οφείλεται στην υποστήριξη του εξαιρετικού προπονητή, ενώ οι κράμπες που προανέφερα στην μη τήρηση κατά γράμμα των κατευθύνσεων που είχα πάρει. Η λέξη - φράση που έρχονταν πολύ συχνά στο νου μου χθες κατά την διάρκεια του αγώνα ήταν: ''με σύνεση'' όπως τόνιζε ο Δημήτρης. Μεγάλη υπόθεση, όχι μόνο για τους αγώνες, για όλα, για την ζωή και όλα της αν σκεφτείτε.
Ο αγώνας και η διοργάνωση ήταν άψογη σε όλα τα επίπεδα. Σε προσωπικό επίπεδο με στεναχώρησε πως στο πακέτο που μου δόθηκε δεν είχε την κορδέλα κεφαλιού που όπως κατάλαβα ήταν μέσα στο πακέτο συμμετοχής, όταν το κατάλαβα ήμουν ήδη πίσω στο σπίτι.
Η μικρότερη απώλεια όμως ήταν αυτή, τα θετικά όσα και να μεταφέρω εδώ είναι βαθιά μέσα μου. Μια γεμάτη μέρα με συναισθήματα και τις αισθήσεις να δουλεύουν και να ρουφάν την ζωή στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.
Να 'μαστε γεροί και του χρόνου να κλείσει μ' αυτόν τον τρόπο η δρομική χρονιά!!!
 |
| photo Babis Giritziotis / GO experience |
~~~~~~~~~~
13.12.2015 Sunday
On Saturday evening, the eve of the race, my older son told me: "dad, please try to finish first tomorrow"; I explained to him that that was impossible to happen because I'm not such a good athlete, whereas all the best athletes were going to run. Then he went on saying: "at least finish third"; when I told him that that was difficult too, he said that we'll never win a cup. Luckily his mother told him that we can win one through him when he grows up.
And the matter ended there. I thought so...
He backtracked tonight while we were having a shower and "demolished" me: "I wish a race took place, in which 70 worse athletes would participate, so that you could finish first"...
Have children to see good I consider, wishing to humour, however since Saturday the burden of the responsibility to be a model for your children came along again and again. This is nice, "hard", tender, moving and very motivating, if you think about it it's the motive for us to turn into better people every day.
I was running at Enipeas today and when Philippos' words and what they say below came in my mind, I was tearing up. Being a parent is unique, growing together with your kids is unique.
The current report goes ahead a little upside down. From the end to the beginning of the 252nd consecutive day of running and of the race.
The biggest surprise was at the finish line. We had said that the rest of the family wouldn't come by bus because we couldn't know how my younger son would be at the journey; eventually, they made me the best surprise.
Few metres before the finish line they shouted at me and all the three of them were there. I took Philippos by the hand, Constantinos in my hug and we run to the finish line, my younger one run the last metres, too. It was magic, the first Constantinos' finish, Philippos' first finish was at the Olympus Alpine Marathon in September 2010.
Of course what followed with reverence, as always happens when we are on the favourite mountain of the Gods, was food at Prionia and a walk to the path upwards.
Concerning the race, the weather couldn't have been better from every point of view, temperature and humidity. I've run the Winter Enipeas in 2010, 2011, 2014 and this year. It coudn't have been more dry.
Overall I had a very good sense, especially till the half race, after that my performance declined a bit and in combination with some cramps the rest of the race went on with more difficulty. When I had registered to take part there hadn't been the future plans of the project yet ( which I haven't announced yet), so I hadn't stated in the teams, apart from the running365.gr and the SDYTH, the cooperation-support by Dimitris Kasimis.
I mention this because the positive sense at the racing part is due to the support by the great trainer, while the cramps I've already referred to were due to my not following his directions exactly. The word-phrase that was coming very often in my mind during the race yesterday was : "with prudence" as Dimitris was saying with emphasis. Big deal, not only for the races, for everything, for the life and all of it if you consider.
The race and the event was perfect at all levels. At a personal level I was a bit sad because the package given to me didn't have the head ribbon which as I realised was in the package of participation; when I realised it, I was already back home.
However this was the slightest loss, whatever I reflect here the positive are deeply inside me. A full day with emotions and the senses working and sucking the life to the maximum possible extent.
Let us be healthy next year as well, so that the running year ends this way!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου