09.12.2015 Τετάρτη
Περνάν οι μέρες μεγαλώνει το project μαζί και 'γω. Σκεφτόμουν σήμερα τα στάδια ανάπτυξης των παιδιών και τις μεγάλες αλλαγές που γίνονται σε μικρό διάστημα.
Όταν ξεκίνησε το project ο μεγάλος μου γιος δεν πολυκαταλάβαινε την έννοια του project και όλο το πλαίσιό του, τώρα με ρωτά συνδυάζοντας και την αριθμητική απ' το σχολείο πόσες μέρες τρέχω και πόσες έχουν μείνει ακόμα. Ο μικρός όταν ξεκινούσε το project δεν καταλάβαινε τίποτα απολύτως, τώρα αν τον ρωτήσεις πως τρέχει ο μπαμπάς, μιμείται το χοροπηδηχτό βηματισμό βαριανασαίνοντας.
Περνά ο καιρός και μεγαλώνει το project, μαζί και εγώ, όλοι μεγαλώνουμε. Είναι απίστευτη διαδικασία το μεγάλωμα, είναι απίστευτη η διαδικασία που με βάζει το project.
Δίνεται ταυτόχρονα η δυνατότητα δράσης και παρατήρησης. Ο χρόνος κυλά με το μέρος μου, σαν σύμμαχος απ' το πουθενά, σαν εσωτερικός σύμμαχος που δίνει με τον τρόπο του ασφάλεια, φροντίδα, νοιάξιμο.
Κάθε φορά που τρέχω στην βάση και έχω μαζί μου την Φαίδρα νοιώθω σχεδόν συνέχεια τα μάτια της πάνω μου... Εντάξει όταν δεν ψάχνει, δεν τρέχει, δεν κυνηγά αλεπούδες. Μεγαλώνει και το κορίτσι μας, δεν την παίρνω πια μαζί μου στα μεγάλα, κουράζεται και δεν θέλω να την ταλαιπωρώ. Τελευταία την έχω πολύ στο νου μου, δεν ξέρω γιατί κάποιες φορές σκέφτομαι την "αναχώρησή της", δεν έχει πρόβλημα υγείας, εγώ ανησυχώ.
Βγαίνει μια ακαθόριστη ανησυχία που η μόνη σύνδεση που κάνω είναι με την κρίση που ζούμε μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας. Σαν να μας βγάζει πολλές φορές η κρίση και οι καταστάσεις από αυτήν μια ''ακαθόριστη'' ανησυχία, μια ''ακαθόριστη'' αγωνία προς κάθε κατεύθυνση.
Κάπως έτσι κύλησε η 248η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος με σκέψεις και δυο υπέροχα μάτια πάνω μου.
~~~~~~~~~~
09.12.2015 Wednesday
The days pass and the project grows, me too. I was thinking today about the children's development stages and the big changes that take place in a short period.
When the project began my older son didn't really understand the meaning of the project and its whole frame, now he is asking me -combining maths from school- for how many days I've been running and how many there are still left. The younger one, when the project was beginning, could understand nothing at all, if you ask him now how dad runs he imitates the hopping pace, gasping.
Time passes and the project grows, me too, we all grow. Growing is an incredible process, the process the project puts me in is incredible.
The possibilities of action and observation are given at the same time. Time goes on in favour of me, like an ally out of nowhere, like an inner ally which gives his way security, concern, care.
Every time I run on the base ground and have Faidra with me I feel almost all the time her eyes upon me...OK whenever she doesn't search, doesn't run, doesn't hunt foxes. Our girl is growing up as well, I don't take her with me at the big, she gets tired and I don't want to torment her. Lately I've been having her in my mind a lot, I don't know why I sometimes think of her "departure", she doesn't have any health problems, I worry.
An undefined concern comes out, and the only connection I can make is with the crisis we, a big part of our society, experience. It's as if the crisis and the situations are pulling us out of an undefined concern, an undefined anxiety to every direction.
Almost like this went on the 248th consecutive day of running, with thoughts and two wonderful eyes upon me.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου