03.12.2015 Πέμπτη
Αλλιώς ξεκινάν τα πράγματα και αλλιώς καταλήγουν σκεφτόμουν σήμερα, πολύ νωρίτερα πριν ξεκινήσει η σημερινή ημέρα τρεξίματος. Από το πρωί βγήκε μια παραίτηση στην σκέψη σχετικά με τα μελλοντικά σχέδια του project που δεν είχε προηγούμενο. Κι όμως άλλαξε όλο, δεν ξέρω πως έγινε αυτό αλλά έγινε.
Κι ήρθε το απόγευμα, με φθινοπωρινά σημάδια, η αίσθηση όμως, τα χρώματα, μύριζαν χειμώνα. Η αίσθηση που βγάζει ο χειμώνας είναι έντονα μοναχική, το καταλαβαίνουμε απ' την χροιά του αέρα, σαν να παγώνει ακινητοποιώντας τα πράγματα, τοποθετώντας τα σε ένα δικό τους μοναχικό σύμπαν.
Όταν τρέχω τον χειμώνα πολλές φορές έχω την αίσθηση πως τρέχω μόνος, το κρύο, τα διαφορετικά χρώματα, ακόμα και οι ήχοι που διαφέρουν μου δίνουν αυτή την αίσθηση. Μεγεθύνεται η μοναξιά του βουνού, της φύσης. Νοιώθω τα πάντα να 'ναι σε χειμερία νάρκη και μόνο εγώ να 'χω το προνόμιο της κίνησης.
Όλο αυτό αν σκεφτούμε καλύτερα έχει μια ζεστασιά προσωπική, έχει μια φροντίδα προσωπική. Μήπως για αυτό δεν τρέχουμε; Δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας τρέχοντας, η ψυχή και σώμα σε διαδικασία αγκαλιάσματος.
Πολλές φορές μιλάω και μου μιλάν Θεοί και δαίμονες, προσωπικοί και ''εξ αγχιστείας'', πολλές φορές μιλάω και μου μιλάν μέρη του σώματος μου, πονεμένα ή όχι, κουρασμένα και ταλαιπωρημένα. Όπως σήμερα που τρόμαξα καθώς γύρισε το πόδι μετά από πολύ καιρό και δεν το 'χα δεμένο. Τα είπαμε κανονικά.
Είναι πολλά αυτά που συμβαίνουν στο σώμα και την ψυχή όταν τρέχουμε, είναι πάρα πολλά αυτά που συμβαίνουν, μοιάζουν να 'ναι μπερδεμένα αλλά δεν είναι, αυτή είναι απλά η εικόνα τους.
Κοιτάξτε πιο πάνω την φωτογραφία που συνοδεύει το σημερινό report.
Είναι σαν το μέσα μας, όμορφο και λειτουργικό, ότι δεν χρειάζεται και όταν δεν χρειάζεται φεύγει. Υπάρχει μια αρμονία όλα από κάπου ξεκινάν και κάπου καταλήγουν.
~~~~~~~~~~
03.12.2015 Thursday
Things begin differently and end up in another way, I was considering today, much earlier before the beginning of this day of running. From the morning there was a resignation in thought, concerning the future plans of the project, which was unprecedented. However it changed utterly, I don't know how this happened but it happened.
And the afternoon came, with autumn signs, whereas the sense, the colours, smelt winter. The sense winter gives off is intensely lonely, we understand it from the quality of the wind, as if it freezes, immobilising the things, placing them in their own lonely universe.
When I run in winter, I often have the sense of running alone, the cold, the different colours, even the sounds which differ give me this sense. The loneliness of the mountain, of nature is magnified. I feel that everything is hibernating and I'm the only one having the privilege of movement.
All this, if we consider it better, has a personal warmth, a personal care. Actually, this is why we run! We care for ourself, while running, soul and body on a hug process.
I often talk to or am talked by Gods and Demons, personal or "by marriage"; I often talk to or am talked by parts of my body, sore or not, tired and harassed. Like today that I was scared because my ankle sprained after a long time and I hadn't worn an elastic bandage. We "talked" normally.
There are a lot of things happening to our body and soul while we are running, they are too many, they look complicated but they aren't, this is just their image.
Look above at the photo accompanying the current report.
It's like our inside, beautiful and functional, what is not necessary and when it's not necessary goes. There is a harmony, everything starts somewhere and ends up somewhere.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου