29.11.2015 Κυριακή
Είχε τραγουδήσει τις ''Στιγμές'' ο Νίκος Παπάζογλου σε στίχους της Πολυξένης Βελένη.
''Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές...
με κρατούνε θαρρώσαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά...
Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει...''
Κι είναι ακριβώς έτσι, είναι κάτι στιγμές κατά την διάρκεια της άσκησης έξω στο βουνό, στην φύση που όσες λέξεις κι αν χρησιμοποιήσεις, όσες παρομοιώσεις ή μεταφορές κι αν κάνεις δεν μεταφέρονται στον βαθμό που βιώνονται.
Το βίωμα είναι προσωπική υπόθεση.
Είχα πάρει μαζί μου νερό απ' την βρύση στο σπίτι, όταν δοκίμασα ήταν σαν το πιο καθάριο νερό πηγής, είχε κρυώσει απ' τον αέρα κι άλλαξε όλη η αίσθηση δροσιάς που προσφέρει.
Τα χρώματα στο ξεκίνημα δεν μεταφέρονται σε καμιά φωτογραφία, πρέπει να τα δεις ζωντανά, σου κλείνουν ραντεβού για επόμενο πρωινό ξύπνημα.
Τρέχοντας μέσα σε μονοπάτι εκεί που νομίζεις ότι είσαι μόνος συναντάς κάποιον ακόμα που τρέχει. Δεν λέτε πολλά, ένα καλημέρα αρκεί, τα λέει όλα αυτό το καλημέρα, σε στηρίζει σε όλα, στα προηγούμενα και στα επόμενα όποια και αν είναι αυτά.
Είναι και άλλες στιγμές, μικρές μα πιάνουν μέσα μας μεγάλο χώρο. Είναι σαν την ακίδα που 'ναι τόσο μικρή και τόσο μεγάλη και τόσο αισθητή η παρουσία της. Αυτές οι στιγμές μας κρατάν, αυτές οι στιγμές μα κάνουν να θέλουμε ζήσουμε κι άλλες ίδιες, κι άλλες καινούργιες, κι άλλες μοναδικές.
Η πιο κρύα μέρα του φετινού χειμώνα η σημερινή, δυνατά ''χάδια'' Βαρδάρη έκαναν τον ήλιο και τα απάνεμα σημεία να μοιάζουν όαση, τα πιο πολλά ρούχα είναι απαραίτητα πια κι ο χειμώνας δηλώνει την παρουσία του επιτέλους.
Να 'μαστε καλά να τρέχουμε με μάτια ανοιχτά και αισθήσεις έτοιμες να πάρουν σήματα...
~~~~~~~~~~
29.11.2015 Sunday
Nikos Papazoglou had sung the "Moments", with lyrics by Polyxeni Veleni.
"There are some times
gentle and delicate...
they keep me, I consider, as true past facts
captive deeply in a labyrinth...
There are some times,
like small brushstrokes
of a painting which hasn't been completed..."
And it's exactly like this, there are some times during the exercise out in the mountain, in nature, which -no matter how many words you use, no matter how many similes or metaphors you make- can't be reflected at the extent they are experienced.
Living an experience is a personal matter.
I had taken with me water from the tap at home; when I drank, it was like the clearest water of a spring, it had got cold by the wind and all the sense of freshness it offers changed.
The colours in the beginning aren't reflected in any photo, you have to see them live, they book you an appointment for a next morning awakening.
While running on a path feeling alone you meet someone else who is running. You don't say much, a goodmorning is enough, this goodmorning says everything, supports you in everything, in the previous and in the next, whatever they are.
There are other times as well, which are small but take up a lot of space inside us. They are like the splinter which is so small and so big and its presence so distinct. These moments keep us, these moments make us want to live other similar moments, other new moments, other unique moments.
Today was the coldest day of winter, strong "strokes" of Vardaris made the sun and the windless points look like an oasis, most of the clothes are necessary now and the winter declares its presence at last.
Let us be OK to run with our eyes open and our senses ready to receive signals...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου