26.11.2015 Πέμπτη
Είναι μοναδικό πως ένα μεγάλο κομμάτι μας λειτουργεί με βάση την αρχή του πειράματος του Ιβάν Παβλόφ σχετικά με το φαινόμενο των εξαρτημένων αντανακλαστικών. Έτρεχα σήμερα σε δασικούς δρόμους και κάποια λίγα μονοπάτια από το Πανόραμα προς τον Κισσό,
Πρώτη φορά σήμερα άκουγα μουσική σε προπόνηση εκτός σταθερής βάσης, ήταν άψογα, μπορεί να απομονώνεσαι με την μουσική αλλά σου δίνει άλλη διάσταση το έγραφα και χθες. Η αλήθεια είναι πως είχα το νου μου κυρίως για πιθανές συναντήσεις με σκυλιά, όμως το ''νέο πακέτο'' για εμένα μουσική και τρέξιμο με έχει το λιγότερο ενθουσιάσει.
Ακούσματα που φέρνουν συνδέσεις, συνδέσεις που φέρνουν καταστάσεις, καταστάσεις που φέρνουν συναισθήματα, συναισθήματα που εκδηλώνονται με διαφορετικούς τρόπους, με διαφορετικές εκφράσεις, συναισθήματα που άλλες φορές καθηλώνουν και άλλες απογειώνουν.
Η χθεσινή βροχή άφησε σημάδια πίσω της που δεν φαίνονται με γυμνό μάτι, δεν φαίνονται ούτε με μικροσκόπιο, σημάδια που βιώνονται, σημάδια που μόνο με το άγγιγμα τους νοιώθεις να σε χτυπά ρεύμα.
Κάποια στιγμή μπήκα σε ανηφόρα έντονη που μοιάζει με αντιπυρική ζώνη, έχω ξανανέβει πολλές φορές, η εικόνα και σήμερα ήταν η ίδια, όχι όμως η επαφή με την γη, με το χώμα. Έμοιαζε ίδιο μα δεν ήταν, πάτησα και κόλλησα, τα παπούτσια γέμισαν λάσπη με ξερά χόρτα, πήραν από κάτω τους 2-3 πόντους.
Εδώ έρχεται το πείραμα των εξαρτημένων αντανακλαστικών που ανέφερα στο ξεκίνημα του σημερινού report.
Καλοκαίρι 1998 Κ.Ε.Ε.Μ. - Σπάρτη - Φαντάρος.
Καλοκαιρινές μπόρες Σαββατοκύριακου. Τα πάντα μούσκεμα, ο χρόνος κολλημένος και ο ελεύθερος χρόνος των ημερών ξεκούρασης βασανιστικός σε σχέση με τη ζωή έξω. Οι διαδρομές ίδιες, θάλαμος, Κ.Ψ.Μ., αίθουσα προβολής ταινιών, πίσω μπρος, πίσω μπρος. Τ' άρβυλα δυο φορές βαριά απ' την λάσπη που κουβαλούσαν από κάτω, κι από 'μένα μ' ότι κουβαλούσα.
Τι λεν τα αντικείμενα μεταξύ τους έχετε σκεφτεί ποτέ;
Όταν συνάντησα το παλιό σπασμένο κουτί της φωτογραφίας που συνοδεύει το σημερινό report θυμήθηκα ένα εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο: ''Το παλαιοπωλείο'' (αν θυμάμαι), το 'χαν γράψει υπό θεραπεία μέλη του ΚΕΘΕΑ - ΝΟΣΤΟΣ την δεκαετία του '90. Μιλούσαν τα αντικείμενα ενός παλαιοπωλείου για την ζωή που έζησαν, το ένα βιβλίο που πήρα το 'χω δωρίσει.
Πόσα θα 'χει να πει αυτό το κουτί, πόσα να λέει ήδη στο δικό του κόσμο, στο δικό του σύμπαν, πόσα να λεν τα χόρτα, οι λάσπες που κόλλησαν και με βάραιναν σήμερα τρέχοντας στην ανηφόρα, τα παλιά μου άρβυλα, οι πέτρες που προσπερνούσα.
Πόσα;
Ποτέ δεν θα μάθουμε γιατί ποτέ δεν θα ακούσουμε. Μπορούμε όμως να πούμε, να μιλήσουμε για τα δικά μας, τα τωρινά και τα περασμένα, μπορούμε να το κάνουμε απ-ελευθερώνοντας τις αισθήσεις μας, επιτρέποντας 'τες να μιλήσουν.
Θα μάθουμε, θα ζήσουμε, θα θυμηθούμε, θα είμαστε πιο πλούσιοι ουσιαστικά.
~~~~~~~~~~
26.11.2015 Thursday
It's unique how a big part of us works on the principle of Ivan Pavlov's experiment dealing with the phenomenon of conditioning and involuntary reflex actions. Today I was running on forest roads and on several paths from Panorama to Kissos.
Today it was the first time I had been listening to music during a training session out of steady base, it was perfect, you may get isolated with music but it gives you a new dimension, I was writing it yesterday, too. The truth is that my mind was mainly on probable meetings with dogs, but the "new packet" for me, music and running, has at least excited me.
Listenings that bring connections, connections that bring situations, situations that bring feelings, feelings which come out in different ways, with different expressions, feelings which sometimes transfix you and some other times lift you off.
Yesterday's rain left behind it marks not visible to the naked eye, not visible even through a microscope, marks that are experienced, marks that with just touching them you feel as if you were struck by electric current.
Some time I ran on an intensive up which looks like a firebreak, I've run up there again many times; the picture today was the same, but the touch with the land, the soil, not. It looked the same but it wasn't , I stepped and got stuck, the shoes were full of mud and dried grass, they had 2-3 centimetres more below them.
Here comes the experiment of conditioning and involuntary reflex actions I've already referred to in the beginning of the current report.
Summer of 1998 K.E.E.M. - Sparta - Soldier.
Summer weekend showers. Everything dump, the time stuck and the spare time of the days of rest torturous as for the life outside. The routes the same, chamber, Centre of Unit Entertainment, cinema room, backward and forward. The army boots twice as heavy from the mud they carried below and from me with what I carried.
Have you ever thought what the objects say among them?
When I met the old broken box of the photo accompanying the current report I remembered an excellent book titled : " The thrift shop" (if I remember), it was written by members of KETHEA - NOSTOS under treatment during the 90s. The objects of a thrift shop were talking about the life they had been living, I've donated the only book I got.
How many will this box have to say, how many can it already say in its own world, in its own universe? How many do the grasses say, the mud which stuck today and was a burden for me as I was running the up, my old boots, the stones I was passing by?
How many?
We'll never learn because we'll never hear. We can say, however, we can talk about our matters, the current and the past, we can do it releasing our senses, letting them talk.
We'll learn, we'll live, we'll remember, we'll be actually richer.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου