18.11.2015 Τετάρτη
Καθώς έτρεχα σήμερα μονολόγησα: ''υπέροχο απόγευμα, θα ' ταν τέλειο αν δεν πονούσα λίγο και στην κνήμη''. Μόλις άκουσα τι είπα άρχισα να γελάω, έτσι μόνος, αν με 'βλέπε κανείς σίγουρα θα με χαρακτήριζε το λιγότερο παράξενο. Είπα ''θα 'ταν τέλειο αν...'', μα δεν μπορούσε να 'ναι πιο τέλειο, ζούσα το τέλειο, έτρεχα στο τέλειο.
Εδώ και 227 συνεχόμενες ημέρες οι συνθήκες και η ίδια η ζωή μου επιτρέπει να κάνω μια λατρεμένη ασχολία σε ένα πλαίσιο που δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να δημιουργηθεί και να δημιουργήσω. Μέσα απ' όλη την διαδικασία μαθαίνω, με μαθαίνω, δοκιμάζω, αισθάνομαι, βλέπω αλλαγές επάνω, φροντίζω τον εαυτό μου, παρατηρώ, παίρνω μηνύματα από άλλους ανθρώπους.
Αν αυτό δεν είναι τέλειο τότε τι είναι; Κι αν δεν πονέσουμε πως θα δούμε; Πως θα κατανοήσουμε; Πως θα εμβαθύνουμε;
Όλο το διάστημα που είναι σε εξέλιξη το project δεν νομίζω να υπάρχει σημείο του σώματος μου που να μην έχει πονέσει. Με αφορμή αυτούς τους πόνους έχω έρθει σε επαφή με όλα τα μέρη μου που έχουν πονέσει, έχω μιλήσει και έχω ακούσει, έχουμε γνωριστεί καλύτερα, στο ίδιο σώμα ζούμε. Δεν μπορεί τα μέλη μιας οικογένειας, μιας κοινότητας να μην γνωρίζονται μεταξύ τους, να μην γνωρίζουν το λιγότερο την ύπαρξη των υπολοίπων.
Αυτό μας κάνει πιο πλούσιους, πιο έμπειρους, πιο σοφούς αν προτιμάτε, κι είναι μια διαδικασία αυτή που δεν σταματά ποτέ.
Για αυτό γέλασα όταν μονολόγησα καθώς έτρεχα, γιατί το τέλειο το φτιάχνουμε κάθε στιγμή που ζούμε. Γιατί το τέλειο το φτιάχνουμε μέσα και απ' τις δυσκολίες και πολλές φορές απ' τις άσχημες καταστάσεις
Κι όταν επέστρεφα στο σπίτι είδα για μια ακόμα φορά το παλιό λεωφορείο. Στέκεται εκεί για χρόνια, πόσα ταξίδια έχει κάνει, πόσα πράγματα έχει δει, πόσα έχει ζήσει, πόσα να διηγείται τώρα στα δέντρα και στο χώμα που να 'ναι κοντά του.
Πήρα ζεστασιά απ' το παλιό λεωφορείο και την κράτησα μέσα μου όταν γύρισα στο σπίτι, νοιώθωντας ευγνωμοσύνη για όσα ζω.
~~~~~~~~~~
In a few hours you will find a text in English
18.11.2015 Wednesday
While I was running today I had a monologue:"wonderful afternoon, it would be perfect if I didn't feel a little pain on my shin". As soon as I heard what I had said I started laughing, all alone, if somebody saw me he would definitely describe me at least as a strange guy. I said "it would be perfect if...", whereas it couldn't be more perfect, I was living the perfect, I was running in the perfect.
For 227 consecutive days now, the conditions and the life itself allows me to deal with a beloved pursuit in a frame which I didn't imagine that it could be created or I could create. Through the whole process I learn, I learn about me, I try, I feel, I see changes upon, I take care of myself, I observe, I get messages from other people.
If this is not perfect, then what is perfect? And if we don't feel pain how will we see? How will we understand? How will we go further?
All the period that the project is on process I don't think there is any part of my body which hasn't suffered pain. Occasioned by these pains, I've got in touch with all the parts of my body that have ached, I've spoken and listened to, we've got to know one another better, we live in the same body. The members of a family, of a community can't be unacquainted with one another, not knowing at least the rest members' existence.
This makes us richer, more experienced, wiser if you prefer, and this is a process that never stops.
That's why I laughed when I had a monologue while running, because we make the perfect every moment we live. Because we make the perfect through the difficulties and many times through the nasty situations.
And when I was returning home I saw once more the old bus. It stands there for ages, how many journeys it has made, how many things it has seen, how much it has lived, how many to narrate now to the trees and to the soil which are near it.
I got warmth from the old bus and kept it inside me when I returned home, feeling gratitude for what I have been living.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου