16.11.2015 Δευτέρα
Παράξενο Δευτέρα να βγω νωρίς για τρέξιμο, συνήθως τις Δευτέρες βγαίνω περασμένες 22:00 - 23:00, σήμερα ταίριαξαν έτσι τα πράγματα και βγήκα νωρίς, κι όταν όμορφα. Με έναν φουσκοδεντρίτη που τόνωνε τις στιγμές δίχως να παγώνει, καθάριζε τη ατμόσφαιρα δίχως να χρειάζεται να ντυθείς χοντρά. Αν αυτός ο αέρας ήταν βαρδάρης η θερμοκρασία θα 'ταν λίγο πάνω απ' το μηδέν, σήμερα όλα έμοιαζαν πλυμένα σαν μετά από βροχή, ενώ απλά φυσούσε.
Στην αρχή ένοιωθα το σώμα μου μουδιασμένο, νομίζω είχε να κάνει με την αλλαγή της ώρας στην συγκεκριμένη μέρα, έχει μάθει αλλιώς το σώμα κι είναι φυσικό. Στην συνέχεια όλα κύλησαν άψογα, το μούδιασμα έφυγε.
Ήρθε στην σκέψη ένα μούδιασμα παλιότερο απ' το ξεκίνημα του project τον περασμένο Απρίλιο, τότε που κάθε μέρα ήταν ο ορισμός του άγνωστου. Δεν αναφέρομαι βέβαια σε σωματικό μούδιασμα, αναφέρομαι στην αίσθηση του τι ήταν αυτό που ξεκινούσα. Με τις μέρες τα πράγματα άλλαξαν, σμιλεύτηκαν, κύλησαν μέσα μου διαφορετικά, κύλησα εγώ διαφορετικά μέσα στους.
Μετά από 225 συνεχόμενες ημέρες τρεξίματος σίγουρα δεν νοιώθω μούδιασμα, νοιώθω μια παράξενη ευθύνη απέναντι στην αρχική ιδέα για την υλοποίησή του project, αλλά και για μελλοντικά σχέδια που γίνονται σιγά - σιγά πράξη δίχως περισσότερες ανακοινώσεις ακόμα. Βέβαια πάντα η σκέψη πηγαίνει σε κάποιο τραυματισμό που μπορεί να βγει και τότε εμφανίζεται ο μεγαλύτερος φόβος για διακοπή.
Ένα μεγάλο κομμάτι που μ' απασχολεί όσο πιο πολύ προχωρά όλο το project είναι αυτό της γνώμης, της άποψης των ανθρώπων που παρακολουθούν ή μαθαίνουν τώρα για αυτό. Η εικόνα που βγάζω στο σύνολό της δηλαδή μέσα απ' το εγχείρημα - project.
Πάντα μας προβληματίζει η εικόνα μας είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, πάντα θέλουμε να 'μαστε καλύτεροι ή τουλάχιστον να κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε τα πράγματα. Δεν είναι κακό αυτό, έτσι προχωράμε πιο μπροστά, το δύσκολο πολλές φορές είναι να το παραδεχθούμε.
Ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό δεν είναι άλλος απ' το να κοιτάζουμε τον εαυτό μας, το καθρέφτης μας δηλαδή, πόσο μάλλον αν αυτός ο καθρέπτης είναι φτιαγμένος από γήινο υλικό, από ξύλο ας πούμε. Όπως το θέμα της φωτογραφία που συνοδεύει το σημερινό report.
~~~~~~~~~~
16.11.2015 Monday
Getting out to run early on Mondays is strange, I usually get out around 22:00 - 23:00 on Mondays, today things came this way that I got out early, and it was nice. With a vitalizing wind which toned the moments without freezing, cleared the atmosphere without our having to get dressed well. If this wind was vardaris (northwest wind) the temperatute would be a little above zero, today everything looked washed as if after rain, whereas it was just blowing.
At first I felt my body dead, I think it had to do with the time change that certain day, my body has learnt differently and this is natural. Then everything went on perfectly, the numbness was gone.
Next I thought of a former numbness from the beginning of the project last April, when every day was the definition of the unknown. I'm not referring, of course, to a body numbness, I'm referring to the sense of what was that venture I was beginning. Day after day things changed, were carved, "flowed" inside me differently, I "flowed" differently inside them.
After 225 consecutive days of running I certainly don't feel any numbness, I feel a strange responsibility for the initial idea about the implementation of the project, as well as about future plans which gradually turn into praxis, without more announcements yet. Actually my thought always goes to some possible injury and then the biggest fear for break turns up.
A big part which bothers me more and more as the project goes on is the opinion, the view of people who are watching or are now learning about it. I mean the image I reflect as a total, through the venture-project.
We are always concerned with our image whether we admit it or not, we always want to be better or at least to do things as better as we can. This is not bad, like this we progress more, many times the difficult thing is to admit it.
The best way to do this is to look at ourself, at our mirror, even more if this mirror is made of terrestrial material, let's say of wood. Like the subject of the photo accompanying the current report.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου