12.11.2015 Πέμπτη
Πολλές φορές όταν τρέχω νοιώθω να 'χει σταματήσει ο χρόνος, να 'χουν σταματήσει όλα και να κινούμε μόνο εγώ και τίποτα άλλο. Σήμερα ήταν έντονη αυτή η αίσθηση, ένοιωθα μόνος, είχε απόλυτη ησυχία, ακούγονταν μόνο το μικρό ποταμάκι με κατεύθυνση το φράγμα Θέρμης, κυριαρχούσε το κίτρινο των φύλλων που έκρυβε με την παρουσία του όποιο άλλο χρώμα υπήρχε.
Με τέτοιες συνθήκες δεν είναι δυνατόν να μην διαφοροποιηθεί κάτι μέσα σου, κάτι μέσα μας. Η μαγεία γιατί για μαγεία πρόκειται το λιγότερο μας αγγίζει. Οι στιγμές είναι κάτι περισσότερο από μοναδικές και μεγεθύνονται απ' όλο το σκηνικό. Η μοναξιά κάνει να μοιάζεις απόλυτα μόνος κι 'ναι ωραία αυτή μοναξιά. Είναι λειτουργική, είναι ο ορισμός ας μου επιτραπεί η έκφραση της ''αυτολειτουργικότητας''.
Υπάρχει και άλλος τρόπος φυσικά να νοιώθεις ότι σταματά ο χρόνος, διαφορετικά, πιο πιεστικά, πιο δύσκολα.
Αυτό έγινε σήμερα μετά το πρώτο κομμάτι της περιγραφής που προηγήθηκε.
Το πρόγραμμα είχε λίγες ανηφόρες, τότε το πράγμα αλλάζει, αλλάζει χωρίς να αλλάζει. Πάλι νοιώθεις ο χρόνος να σταματά, να μην περνά ένα λεπτό, δύο, πέντε, νοιώθεις σταθερός στο χώρο ενώ κινήσε, ενώ ο σφυγμοί ανεβαίνουν, ενώ όλα δουλεύουν και εσύ μαζί, είσαι που νοιώθεις κολλημένος σαν σε χαλασμένο ρολόι.
Είναι φοβερά όσα προσφέρει το τρέξιμο, όσα αφήνουμε να μας προσφέρει.
Έτσι κύλησε η 221η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος, πλούσια, όμορφη, αυτολειτουργική.
~~~~~~~~~~
12.11.2015 Thursday
While running I many times feel as if time has stopped, as if everything has stopped and I'm the only one moving and nothing else. This sense was intense today, I felt alone, there was absolute silence, only the small river which directs to the Thermi's dam was heard, what dominated was the yellow of the leaves which hide with its presence every other existing colour.
On such conditions it's impossible not to have something differentiated inside you, something inside us. Magic, because it's magic, at least touches us. Moments are something more than unique and are magnified from the whole scenery. Loneliness makes you look absolutely alone and this loniless is great. It's functional, it's the definition -let me say- of "self-function".
Of course there is also another way to feel that time stops, differently, with more pressure, harder.
This happened today after the first part of the previous description.
The programme had few ups, then the thing changes, changes without being changed. You feel again that the time stops, one minute doesn't pass, two, five, you feel stable in the space while you are moving, while pulses are growing faster, while everything works and you together, you are who feel stuck like a damaged watch.
What running offers is great, what we let it offer us.
The 221th consecutive day of running went on like this, rich, beautiful, self-functional.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου