09.11.2015 Δευτέρα
Απ' την αρχή της ημέρας είχα αποφασίσει γιατί έπρεπε να τρέξω απόψε το βράδυ. Πηγαίνοντας το γιο μου στο σχολείο το πρωί μαλώσαμε, έτσι ξεκίνησε άσχημα η μέρα. Μόλις τον άφησα στο σχολείο και με θυμό μέχρι εκεί που δεν πάει με τον εαυτό μου, αποφάσισα στο αποψινό τρέξιμο να διώξω ότι πιο τοξικό μπορεί να ευθύνεται για το πρωινό καβγάς μας.
Η αλήθεια είναι πως ήθελα να βγω για τρέξιμο εκείνη την στιγμή, να μην περιμένω μέχρι το βράδυ, ο καιρός φώναζε έλα, οι συνθήκες φώναζαν έλα κι εγώ έκλεισα τα αυτιά μου δίχως να μπορώ να κάνω αλλιώς απ' το να περιμένω το βράδυ...
Έτσι κι έγινε περασμένες 21:30. Προηγήθηκαν όμως αμοιβαίες εξηγήσεις σχετικά με την οπτική του καθένα, αρχικά το μεσημέρι απ' το τηλέφωνο και μετά από κοντά.
Έτσι δίχως φεγγάρι και με δυνατό αέρα βγήκε ένα χαλαρό 30λεπτο με διάθεση συνεχώς θετικά μεταβαλλόμενη. Σαν ο αέρας να έφερνε στα ίσα την απουσία του φεγγαριού, σαν ο αέρας να έδιωχνε μέσα στην άβυσσο της νύχτας ότι τοξικό μας έφερε ένταση το πρωί.
Απ' την άλλη βιαζόμουν να τελειώσω, είχε γενέθλια ο μικρός σήμερα και είχαμε ετοιμάσει κάτι, έτσι ήθελα να επιστρέψω και να βρεθούμε όλοι μαζί.
Είναι απίστευτο πως η διαδικασία του τρεξίματος εισχωρεί σε όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητα, πόσο αγγίζει όλη την οικογένεια, με πόσους τρόπους μπορεί να αγγίξει όλη την οικογένεια.
Το τελευταίο μεγάλο διάστημα έχει γίνει πολύ απλή συνήθεια η καθημερινή εκτέλεση του project, ο γιος μου πολλές φορές ξεχνάει πως έχω βγει και με ρωτά πότε θα βγω, ο μικρός όταν τα ρωτάω πως τρέχει ο μπαμπάς χωροπηδά βαριανασαίνοντας.
Ήρεμο βράδυ κουραστικής Δευτέρας με συντροφιά εκτός απ' τις σκέψεις και τον αέρα το πιο διαθέσιμο μοντέλο για φωτογραφία όταν τα θέματα περιορίζονται λόγω της νύχτας, την Φαίδρα.
09.11.2015 Monday
From the beginning of the day I had decided why I had to run tonight. Taking my son to school in the morning we argued, so the day began badly. As soon as I left school, overstretched with myself, I decided that during the tonight's run I should send away whatever toxic might be blamed for our morning argument.
The truth is that I wanted to go running that moment, not to wait till the evening, the weather shouted "come", the conditions shouted "come"and Ι closed my ears without being able to do something else but to wait till the evening...
So it happened around 21:30. There were mutual explanations before the running session, having to do with everyone's viewpoint, firstly at noon and later face to face.
So, without moon and with a strong wind, I had a relaxed 30minute with continuously positively changing mood. It was as if the weather was balancing the absence of the moon, as if the wind was sendind in the abyss of the night whatever toxic had brought us the tension in the morning.
On the other hand I was in a hurry to finish, my younger son had his birthday today and we had prepared something, so I wanted to get back so that we could all get together.
It's unbelievable how the process of running penetrates all the daily events, how much it touches the whole family, in how many ways it can touch all the family.
The daily carrying out of the project has become a very simple habit for a long time now, my son often forgets I have already got out and run and asks me when I'm going to get out, while the younger one -when asked how his father runs- hops gasping.
A calm evening of a tiring Monday, having as a company not only the thoughts and the wind but also the most available model for a photo when the subjects are limited due to the night, Faidra.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου