02.11.2015 Δευτέρα
Το σημερινό report ξεκίνησε πριν γίνει στην πράξη της η 211η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος. Σκέφτηκα πως αν έχω καταφέρει και έχω τρέξει μέχρι σήμερα 210 συνεχόμενες ημέρες το 'χω κάνει γιατί κάθε μέρα τελικά τρέχω σαν να 'ναι τελευταία φορά που τρέχω. Τελευταία όχι του project.....της ζωής. Δεν είναι μακάβρια υστερία αυτό που μόλις αποτύπωσα.
Είναι τελικά η δική μου πραγματικότητά που δεν είχα καταλάβει εδώ και 210 ημέρες, μέχρι που διάβασα στο f/b για τον θάνατο ενός συναθλητή. Το άσχημο έγινε χθες μετά την συμμετοχή του στο Πάικο. Μίλησα στο τηλέφωνο και έμαθα 2-3 περισσότερα πράγματα.
Πάγωσα, φοβήθηκα, σκέφτηκα τα παιδιά, εμένα κυρίως, τώρα που γράφω περίπου πέντε ώρες πριν βγω για την σημερινή ημέρα νοιώθω συγκίνηση και ρίγος.
Απόψε το βράδυ θα τρέξω για τον συναθλητή που δεν γνώριζα, κάπου όμως η κοινή προσμονή και όλα τα συναισθήματα που γεννιούνται για κάποιο αγώνα συναντήθηκαν.
Είναι τελικά η δική μου πραγματικότητά που δεν είχα καταλάβει εδώ και 210 ημέρες, μέχρι που διάβασα στο f/b για τον θάνατο ενός συναθλητή. Το άσχημο έγινε χθες μετά την συμμετοχή του στο Πάικο. Μίλησα στο τηλέφωνο και έμαθα 2-3 περισσότερα πράγματα.
Πάγωσα, φοβήθηκα, σκέφτηκα τα παιδιά, εμένα κυρίως, τώρα που γράφω περίπου πέντε ώρες πριν βγω για την σημερινή ημέρα νοιώθω συγκίνηση και ρίγος.
Απόψε το βράδυ θα τρέξω για τον συναθλητή που δεν γνώριζα, κάπου όμως η κοινή προσμονή και όλα τα συναισθήματα που γεννιούνται για κάποιο αγώνα συναντήθηκαν.
Το βράδυ ντύθηκα πολύ ζεστά, κρύωνα και ζεσταινόμουν μαζί. Η σκέψη μου ήταν κολλημένη στις απογευματινές σκέψεις.
Έτρεχα και ένοιωθα το σώμα μου μουδιασμένο. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοούμε πράγματα. ''Κούμπωσε'' μέσα μου πολύ καλά η απογευματινή σκέψη, τρέχω σαν να 'ναι τελευταία φορά, έτσι είμαι εκεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Για αυτό σήμερα έτρεξα λιγότερο ήθελα να γυρίσω στο σπίτι.
Πόσα πράγματα πρέπει να κάνουμε σαν να 'ναι η τελευταία φορά, απλά καθημερινά, το να χαϊδέψουμε κάποιον, το να φιλήσω τα παιδιά, να πω ένα μπράβο απλόχερα, πόσα άλλα....
Κι ύστερα ήρθε στην σκέψη σαν άλλος Εισβολέας ο Χρόνης Μίσσιος...
Ακούστε, ζήστε, τρέξτε, γευτείτε...
http://www.movescount.com/moves/move82041992
Ακούστε, ζήστε, τρέξτε, γευτείτε...
http://www.movescount.com/moves/move82041992
~~~~~~~~~~
02.11.2015 Monday
The current report started before the 211th successive day of running takes place in praxis. I thought that the reason why I've managed to run 210 consecutive days up till now is because in the end I run every day as if it was the last day I run. Last day not of the project...of life. What I just reflected is not a macabre
hysteria.
This is finally my own reality, which I hadn't understood for 210 days, till I read on facebook for another athlete's death. The nasty incident happened yesterday after his participation at Paiko. I spoke on the phone and learned 2-3 more things.
I was frozen, afraid, thought of the children, especially thought of me, now that I'm writing five hours before Ι get out for today's session I feel distress and shiver.
Tonight I'll run for this other athlete I didn't know, however somewhere the common anticipation and all the feelings born for a race got together.
In the evening I got dressed really warm, I was cold and warm at the same time. My thought was stuck on the afternoon thoughts.
I was running and felt my body dead. It's very important to understand things. The afternoon thought fit inside me very well, I'm running as if it was the last time, so I'm there at the highest possible level. That's why I ran less today, I wanted to get back home.
How many things should we do as if it was the last time, simple daily things, to caress somebody, to kiss the kids, to say a bravo from my heart, how many other things...
And then came to my mind, like another Invader Chronis Missios...
Listen, live, run, taste...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου