23.10.2015 Παρασκευή
Νοιώθω ότι θέλω να φωνάξω σήμερα καλό χειμώνα, πρώτη μέρα απ' τις 201 συνεχόμενες ημέρες που προηγήθηκαν και έτρεξα σήμερα με μακρύ κολάν, ούτε στιγμή δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου. Κάθομαι στο γραφείο πίνοντας ρακί, γράφω και έρχονται στιγμές απ' την σημερινή ημέρα.
Νομίζω η σημερινή ημέρα ήταν ιδιαίτερα γεμάτη, δίχως να μπορώ να προσδιορίσω απόλυτα αυτό το γεμάτη. Η ένταση της προπόνησης, τα υπόλοιπα, στα υπόλοιπα διάφορα, σκέψεις και εικόνες της ημέρας.
Σε κόκκινο φανάρι μετά την δουλειά, άκουγα δυνατά ηλεκτρονική μουσική, κι ήρθε στο παράθυρο του συνοδηγού κάποιος άνθρωπος με το καρτελάκι που έγραφε ''πεινάω''. Αισθάνθηκα ντροπή που έχω αυτοκίνητο, που άκουγα δυνατά μουσική, που έχω την πολυτέλεια να τρέχω κάθε μέρα, να κάνω πράξεις μικρά, μικρότερα ή μεγαλύτερα όνειρα. Δεν ξέρω καν αν πεινούσε, ντράπηκα με μια ντροπή που βγήκε από βαθιά μέσα μου, δεν γύρισα καν να κοιτάξω, ήθελα να ανάψει πράσινο και να εξαφανιστώ. Λίγες ώρες μετά ο γιος μου με ρώτησε αν η Ελλάδα κινδυνεύει με πόλεμο, του απάντησα όχι. Δεν έχουμε όμως πόλεμο πέντε χρόνια τώρα σκέφτομαι....
Έτρεχα με ένταση και ευτυχώς δεν τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ευτυχώς.....
Κάπως όμως δούλευαν μέσα μου, υπήρχαν στιγμές που ένοιωθα πως το τερέν στον διάδρομο που έτρεχα να κατεβαίνει και να μπαίνω μέσα. Σαν να ήθελα να κρυφτώ απ' τον άνθρωπο με το ταμπελάκι που έγραφε ''πεινάω'', σαν να ήθελα να μπω σε κάποιο καταφύγιο να προστατευτώ από βομβαρδισμό που πρόκειται να γίνει απ' τον πόλεμο που ρώτησε ο μεγάλος μου γιος.
Στο τέλος βρήκα τυχαία στον δρόμο κάποιον γνωστό, με ρώτησε αν είμαι στην μέση αυτού που κάνω αναφέροντας το project, λέγοντάς μου μπράβο.
Γεμάτη ημέρα η σημερινή, γεμάτη και δύσκολη, με τα διάφορα και διαφορετικά....
Ζεστό χειμώνα να 'χούμε και αν δεν έχουμε ας τον κάνουμε, τουλάχιστον μέσα μας.
~~~~~~~~~~
23.10.2015 Friday
I wanted to yell today "have a nice winter time". This was the first day, of my 201 ongoing running days that i wore a scurf and long panty and i didn't regret even once for this choice. I am sitting on my desk now, drinking raki and i am writing the memories of this day.
It was a full day, without having a clear explanation about the reason that I feel like this. Maybe, because of the intensity of the training or the rest of my feelings that came up after the thoughts and the images of this specific day.
Coming back after job, i stopped in front of a red traffic light and i was listening electronic music. Then a man came close to my car having a sign on his t-shirt that was saying "i am hungry". I felt ashamed that i have a car, that i was listening the music so loud, that i can run every day, that i have dreams and i can make some of them reality. I am not sure if he was really hungry, but i felt a guilty feeling that came from deep inside me. I didn't even turn my head to look better; i wanted to light on the green light and disappeared. Some hours later my big son asked me if my country is in danger for having a war. I answered him no. I am wondering about this answer...we are actually in war the last five years...
I was running strong and thankfully i didn't think about all the above...but deep inside me something were working. There were some moments that i was feeling the terrain coming down and my body to move inside. it was like this face of the hungry man was in front of me and i wanted desperately to get in to a safe place and protect myself from the bombardment that is going to happen because of this war that my big son asked me for earlier.
Finishing my training time i met incidentally a known person and he asked me if i am in the middle of this try, meaning the project. He told me "well done".
It was a day full of difficulties, experiences, different meanings and differences...
I hope we can manage to have a warm winter. If things are not going like this, i hope that we will try to fix them at least inside ourselves.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου