28.09.2015 Δευτέρα
Από νωρίς το απόγευμα ήξερα πως θα κυλούσε η σημερινή 176η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος. Όπως η πέτρα που κυλά, ''Like a rolling stone'' με το μακρόσυρτο ύφος του Βοb Dylan, εκείνο το ύφος που πηγαίνει, που ωθεί τα πράγματα συνεχίζοντας τα. Όπως το τρέξιμο δρομέα σε πλήρη αυτάρκεια.
Σήμερα είχε ''ανοίξει'' μέσα μου κάτι που μου έδινε μια ακαθόριστη σιγουριά. Ήταν σαν να 'χω τρέξει πριν τρέξω. Η ενέργεια στο σύνολό της ήταν απίστευτη. Με όλες τις υπόλοιπες υποχρεώσεις να τελειώνουν μια τυπική Δευτέρα, βγήκα απ' το σπίτι περασμένες 23:00, είχα την αίσθηση πως ήταν 20:00 ή 21:00.
Κι όταν ανέβηκα στην βάση συνάντησα τον ορισμό της μαγείας, ήταν σχεδόν σαν έκλειψη ηλίου απ' το φως του γεμάτου φεγγαριού. Το φακό τον χρησιμοποίησα πολύ λίγο, το φως του φεγγαριού έδινε άλλη αίσθηση στο μονοπάτι, στις πέτρες, στις πλαγιές, στα δέντρα, οι γνωστές πια αλεπούδες φαίνονταν χωρίς την υποστήριξη του φακού. Είχα πολύ καιρό να τρέξω με τόσο πλούσιο φως απ' το φεγγάρι, φυσούσε κι είχε καθαρίσει κι ατμόσφαιρα ήταν όλα σαν σε οθόνη υψηλής ευκρίνειας. Καταλάβαινα αν έμπαινε κάποιο σύννεφο μπροστά στο φεγγάρι χωρίς να το βλέπω, καταλάβαινα ακόμα αν ήταν πυκνό ή όχι το σύννεφο, τόσο μεγάλη ήταν η διαφορά και τότε χρειάζονταν η βοήθεια του φακού.
Πρώτη μέρα σήμερα φόρεσα μακρύ αντιανεμικό και κάλυψα το κεφάλι, είναι ωραίο να προστατεύεσαι, είναι ωραίο και δίνει σιγουριά όταν κατανοείς πράγματα και βλέπεις καθαρά, είναι ωραίο όταν δεν κατανοείς και ζητάς βοήθεια. Είναι ωραία να αντιλαμβάνεσαι όταν συμβαίνουν πράγματα που ίσως σε αποσταθεροποιούν, είναι ωραίο και λειτουργικό ακόμα και όταν δεν βρίσκεις την ακριβή αιτία, τουλάχιστον ξέρεις ότι κάτι υπάρχει. Αν κατανοηθεί και η αιτία το λειτουργικό γίνεται πια παραγωγικό.
Έτρεχα κι απολάμβανα ακόμα και την σκιά μου όταν το φεγγάρι ήταν από πίσω μου. Θυμήθηκα έτσι πως έβλεπα την σκιά χαμηλά κάτω, την περιγραφή του Γιάννη Κούρου στο ντοκιμαντέρ ''Αενάως Κινούμενος''. Ο σπουδαίος δρομέας αναφέρει την εμπειρία του από αγώνα πολλών ημερών, περιγράφη πως έβλεπε τον ίδιο του τον εαυτό από ψηλά, ''εξωσωματική'' ονομάζει την συγκεκριμένη εμπειρία ο Γιάννης Κούρος. Η εικόνα της σκιάς μου θύμισε εκείνη τη περιγραφή σαν η ψυχή να βγαίνει απ' το σώμα.
Πόσα μας θυμίζει το τρέξιμο, πόσα καινούργια και παλιά μας φέρνει, ακόμα και τα παλιά είναι διαφορετικά, αερισμένα, πιο φρέσκα. Πόσα μας κάνει να σκεφτούμε αυτή η τόσο απλή και επαναλαμβανόμενη διαδικασία.
28.09.2015 Monday
I knew, before even run, the characteristics of the 178th ongoing day of running. "Like a rolling stone", with the style of Bob Dylan, a style that promises you to move on, to push things for continuing your life. It seems like a runner, in complete self-sufficiency.
Today, something opened inside me and gave me an unspecified confidence. It was like i had run before doing it. I had incredible energy. It was a typical Monday, and when i had finally finished with my duties i went out for running. It was around 23.00p.m. and i thought that it was earlier.
When i arrived at the base ground it was magic. The full moon light created an atmosphere that seemed like a solar eclipse. It was not necessary to use my flash light, i was following the light of the moon on the path and when i was looking around i saw the stones, the trees, the slopes and the fogs to be different under this light. I had so many times to run under this light and because of the wind, the atmosphere was clear. It looked like a high-definition screen. I could see if a cloud entered in front of the moon without even saw it and i could understand if it was thick or not. Then, it was getting darker and i had to use my flashlight.
It was the first day today that i wore my windbreaker and i covered my head. It is nice to take care of yourself and be protected. It is nice also, to realize all those that make you feel unstable, even though it is not easy to find the reason. At least you know that something is there and you need to find out. If then you understand the reason the road is open for becoming more functional and productive.
I was running and enjoyed my shadow, when the moon was behind me. I remembered then the description of Giannis Kouros in a documentary that is called "Eternal Movable". This great Runner, refers to his experience from a Marathon and he describes how, after many days of running, he started sawing his body as he was out of it, from above. He named this experience extracorporeal. The image of my shadow brought in my mind this description. It was like my soul was coming out of my body.
Running brings so many thoughts, older or new. Even the past experiences are different, fresher because of the new air. This repeated process leads us to thinking.
Try it. It is worthwhile.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου