29.09.2015 Τρίτη
''Απ' τα ψηλά στα χαμηλά κι απ' τα πολλά στα λίγα''. Αυτός θα 'ταν ο τίτλος αν έδινα τίτλο στην σημερινή ημέρα.
Τις δυο προηγούμενες ήταν η απόλαυση του τρεξίματος, σήμερα η ανατροπή. Σήμερα είχε μόνο χαλαρό τρέξιμο και λίγα ανοίγματα. Αν όμως κάτι δεν είναι για να "βγει" δεν θα "βγει". Δεν ξέρω, ήταν η διάθεσή μου, η ενέργειά μου, οι δυο προηγούμενες πανέμορφες ημέρες που έπρεπε κάπως το σύμπαν να χαμηλώσει όλο το όμορφο των προηγούμενων ημερών.
Ξεκίνησα κουρασμένος με πόδια βαριά και σκέψεις να τρέχουν από πίσω τους, δεν ήξερα απ' το σπίτι τι να φορέσω, δεν μπορούσα να υπολογίσω αν θα κρυώσω ή αν θα ζεσταθώ, έτρεχα και την μια στιγμή ζεσταινόμουν και την άλλη στιγμή κρύωνα, έτρεχα και ένοιωθα τα πάντα να είναι δυσκίνητα σαν σκουριασμένα παλιά αντικείμενα. Ακόμα και οι διατάσεις ήταν διαφορετικές σήμερα.
Όταν τελείωσα κάθισα στην άκρη περιμένοντας το τέλος της δραστηριότητας του μεγάλου μου γιου. Εκείνη την στιγμή κι ενώ καθόμουν στην βάση του ψηλού πυλώνα παρατήρησα τον απέναντι αντίστοιχο πυλώνα με τους δυνατούς προβολείς στο πιο ψηλό σημείο.
Σκέφτηκα πως χθες ήμουν ψηλά, στα φώτα και σήμερα είμαι στα χαμηλά, κάτω, νοιώθοντας ένα με την γη. Τότε γύρισα το κεφάλι προς τα πίσω και πάνω και είδα αυτό που φαίνεται στην φωτογραφία που συνοδεύει το σημερινό report.
Μ' αυτή την σκέψη ''μπήκα'' στο διαδίκτυο και κατευθείαν έπεσα σε μια ανάρτηση της Κατερίνας Χλωροκώστα στο facebook. Με την Κατερίνα είμαστε φίλοι στο f/b, αυτό που μας συνδέει πιο ουσιαστικά είναι τα χρόνια που ήμασταν συνάδερφοι στο ΚΕΘΕΑ - Ιθάκη χωρίς να έχουμε δουλέψει ποτέ μαζί, οι συνεργασίες μας ήταν περιφερειακές μεταξύ μονάδων.
Τα τελευταία χρόνια μας συνδέει το τρέξιμο και τα blogs, η Κατερίνα έχει αρχίσει και τρέχει ενώ ενημερώνει το kapaworld.blogspot.gr. Ένα πανέμορφο blog με χρώματα, μυρωδιές και γεύσεις ζωής που με κάνει να σκέφτομαι δίχως να συμφωνώ πάντα με το ύφος και τις σκέψεις.
Η Κατερίνα λοιπόν αναφέρθηκε στο report της 175ης συνεχόμενης ημέρας τρεξίματος κι έγραψε: ''Είναι πια 176 ημέρες που ο φίλος Βαγγέλης, δρομέας μεγάλων αποστάσεων, άρχισε ένα project. Να τρέχει κάθε μέρα για 365 ημέρες και κάθε σκέψη του να την μοιράζεται. Βρίσκω νόημα σε ότι γράφει.
Συχνά διαβάζω κάτι και λέω..."να αυτό γράφτηκε για εμένα"...όπως αυτό: "Πόσες φορές ξεκινήσαμε να τρέχουμε ''σκασμένοι'', κουρασμένοι, φορτισμένοι από τόσα άλλα τοξικά που 'ναι έξω απ' την φύση μας και στο τέλος καταφέραμε να διώξουμε το τοξικό και να 'ρθουμε σε επαφή με πιο υγιές κομμάτια του εαυτού μας."
Το διάβασα και συγκινήθηκα πραγματικά, της απάντησα για την συγκίνησή μου. Πρέπει να λέμε τα πράγματα, όσο δύσκολα κι αν είναι πολλές φορές, όσο μπορούμε, όσο αντέχουμε, όσο αντέχουμε να ξεπερνάμε τις ίδιες μας τις αντοχές. Αυτό δεν κάνουμε και με το τρέξιμο, λίγο και λίγο ακόμα, όσο πάει το πάμε, όσο αντέχουμε, όσο μπορούμε σήμερα, έχει κι άλλο 24ωρο αύριο...
Δεν ξέρω αν και τι τοξικό κουβαλούσα σήμερα κι είχα άσχημη διάθεση στο τρέξιμο, δεν το βρήκα. Ξέρω πως διαβάζοντας το σχόλιο μ' άγγιξε το γεγονός πως πράγματα που νοιώθω ''κουμπώνουν'' και σε άλλους ανθρώπους κι είναι ωραίο αυτό, είναι σημαντικό, είναι ανατροφοδοτικό, δίνει ένα στίγμα, δίνει ένα κοινό στίγμα, δεν είναι μοναχικό.
Και θυμήθηκα απ' τα ''Μονόχορδα'' του Γιάννη Ρίτσου ένα που πάντα έρχεται στην σκέψη μου όταν τρέχω σε αγώνα. Έγραψε (και μεταφέρω χωρίς να θυμάμαι απόλυτα) ο σπουδαίος ποιητής: ''για να υπάρχει αυτός ο Σταυρός πέρασαν κι άλλοι από εδώ''.
Ένοιωσα να αρχίζω να ανεβαίνω ξανά σιγά - σιγά τον μεγάλο ψηλό πυλώνα.
Καλά εσωτερικά χιλιόμετρα...
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
29.09.2015 Tuesday
"From high to low and from many in the few". This would be the title of this running day. I enjoyed the running two days ago although today was overturned. Today i ran in a more relaxed way and i did some stretching exercises.
If something is to come will not come. Maybe it was because of my mood, or my energy, or maybe the nice days that proceeded. Maybe it was necessary for the universe to reduce the beauty of the previous days.
I started feeling tired, my legs were heavy and i had many thoughts in my mind. I couldn't decide what to wear, if it was cold or hot. Sometimes i was feeling hot and then I was freezing,, everything was cumbersome like rusted old objects. Even the stretching exercises were different today.
At the end i sat at the edge, waiting my big son to finish his activity. Then i observed a tall pillar, right opposite, which had strong lights at the top.
I thought then that yesterday i was feeling up, like the point of the light and today i was feeling down. And then, i turned my head back and up and i saw the picture that you can see at the photo.
Having all these in my mind i was surfing in the web and i saw a post of Katerina Chlorokosta at Facebook. We are friends with Katerina, but what actually connect us is that we were working in the same organization for drug addicts that is called KETHEA-Ithaki. We have never worked at the same department but we co-operated many times for the needs of our different parts.
Lately, what keeps us in contact is our habit to run and write into blogs. Katerina has started running and she is writing in her Blog kapaworld.blogspot.gr. Actually it is a very nice effort, full of colors, smells and tastes of life that forcing me to think, even though i don't agree always with the style and the thoughts.
Katerina, referred to my report of the 175th ongoing day and she wrote for me:"It is already 176 days since my friend Vangelis, a runner for long distances, started a project. He runs every day for 365 days and he writes all his thoughts, sharing them with us. I often find myself in his writings. I often read something and i think that it is talking about me...like the following. "How many times we have started running with bad mood, tired, full of toxic feelings that are against our nature. And how many times we did it; we finally managed to throw away all our bad feelings and came closer to our healthier part of ourselves". "
I was really touched reading this report about me and i answered to her sharing my feelings. It is necessary to talk about our feelings, despite the difficulty. We need to do it as much us we can stand it, to overcome our self and our resistances. This is actually what we are doing when we run. We keep going a little bit more and then more and more as we can afford for that day. And then we try again the next time...
I am not really sure what kind of toxic feelings i was carrying with me today. I couldn't clarify it. What was clear was the way i felt when i read the reference of Katerina. It is very important for me to know that my thoughts touch other people. This is the most important feedback and gives a sign that I am not alone in this effort.
And then i remembered some poems from Giannis Ritsos in his collection "Monohorda" that are always in my mind when i run a long trail. This great poet wrote: "this cross that you found on your way means that you are not the only one that passed from this place".
This was the moment that I started feeling better. It was like i became strong again and taller, like the tall pillar in front of me.
I wish you enjoy the Km of your inner running procedure...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου