24.09.2015 Πέμπτη
Θυμήθηκα σήμερα ένα στίχο από το τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου και τον δίσκο ''Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια'' του 1990, ''Ο τηλεφωνητής'', σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και μουσική Θάνου Μικρούτσικου. Ο στίχος που θυμήθηκα λέει: ''Ευτυχώς που είν’ η δουλειά και θα ξεχαστώ...''. Κι ήρθε ο στίχος με αφορμή το σημερινό πρόγραμμα, έβαλα διαλειμματική σχετικά μεγάλη με έντονη πίεση.
Αυτού του είδους η πίεση δεν αφήνει πολλά περιθώρια για σκέψεις, αυτή η πίεση λειτουργεί ως ένα είδος ψυχολογικής παρακαταθήκης για το μέλλον. Δηλαδή, σε προπονήσεις μεγάλης διάρκειας αλλά και σε αγώνες είναι που σου δίνει ενέργεια και ''χαλαρότητα'' για σκέψη, για συζήτηση με τον εαυτό, για διάλογο ουσιαστικό, για επαφή τελικά με το μέσα. Σε θωρακίζει για να αντέξεις την πίεση των μονοπατιών ενός αγώνα και.....την άλλη πίεση, των προσωπικών επιλογών, λαθών, στιγμών, κάποιων άλλων που οι πράξεις τους σε στιγμάτισαν και ίσως σε στιγματίζουν ακόμα.
Αυτή η πίεση σαν την σημερινή τελικά σε βοηθά να κάνεις υπερβάσεις και να σπάσεις αύριο δεσμά που η πηγή τους ξεκινά απ' το χθες.
Όσοι έχουν έρθει σε επαφή με διαδικασία ψυχοθεραπείας είμαι σίγουρος πως κατανοούν απόλυτα τις τελευταίες σκέψεις, κι όσοι τρέχουν κατανοούν από άλλο μονοπάτι τις σκέψεις αυτές. Όσοι τέλος έχουμε έρθει σε επαφή και με τα δυο τότε κατανοούμε απόλυτα, ενώ νοιώθω να διερύνουμε τα προσωπικά όρια με διαφορετική ασφάλεια απέναντι στο προσωπικό κόστος και μαζί πόνο, διότι γνωρίζουμε πως έτσι έρχεται αποτέλεσμα.
Κι ύστερα στο σπίτι πριν ξεκινήσω το σημερινό report είδα τις φωτογραφίες απ' το Lost Trail κι ήρθε και ταίριαξε μέσα μου όλο το σύμπαν. Το καθαρό που γίνεται μέσα απ' τις διαδρομές βρώμικο, γίνεται λάσπη με τον ιδρώτα και το χώμα, και μέσα από άλλα μονοπάτια, από άλλες διαδρομές γίνεται ξανά κατάλευκο.
Έτσι είναι η ζωή με διαδρομές και κύκλους, ''αρκεί να το καταλάβουμε, αρκεί να δοκιμάσουμε, αρκεί να μην φοβηθούμε να κάνουμε πράγματα....''Όπως αναφέρετε στην κορυφή της σελίδας.
Photo credit: Από το f/b Ντορίνα Συμπιλίδου |
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
24.09.2015 Thursday
This kind of pressure doesn't actually gives the time to think but it gives the chance to keep psychological material for the future. That means that during long training or even during races this procedure gives the energy and the "mood" for thoughts, conversation with the self, to make a meaningful dialogue and keep the contact with the inner part. It fortifies the body and the soul to stand the pressure of the paths during a race and on the other hand it helps to handle a different kind of pressure, this one of the personal choices, of mistakes, yours or of others around, that affect our life as well. Maybe those choices are still stigmatizing your life.
I am sure that if somebody has the experience of a psychotherapist procedure can understand very well what i mean. On the other hand if somebody has the experience of running can realize the same following a different way. All we that have experience from both, we absolute understand this procedure. The way that both, running and psychotherapy, gives the chance to broaden the personal limits having a different safety against the personal cost and pain that is caused because of those revelations. Thus it is effective.
And then, at home, before start writing the new report, i saw the Photos of Lost Trail. At that moment everything arranged inside me.
The entire "universe" at the right space. In a metaphoric way, through the routes and the paths of running and psychotherapy, the clear becomes dirty, becomes mud mixed with sweat and dust and following different ways returns whitewashed.
This is life, full of routes and circles. ''It is sufficient to understand, to try not to be afraid of trying new things...''as i have referred at the top of this page.
I remembered a song by Charoula Alexiou (a Greek singer). It is from her disk that is named "This aroma keeps for years" of the year 1990. It is a song with the title "The Answering Machine" with lyrics of Lina Nikolakopoulou and music of Thanos Mikroutsikos. The specific verse that came up in my mind says: "Fortunately i have my job and i will forget...". These lyrics came up after my try to do interval training today and i push myself a lot.
This kind of pressure doesn't actually gives the time to think but it gives the chance to keep psychological material for the future. That means that during long training or even during races this procedure gives the energy and the "mood" for thoughts, conversation with the self, to make a meaningful dialogue and keep the contact with the inner part. It fortifies the body and the soul to stand the pressure of the paths during a race and on the other hand it helps to handle a different kind of pressure, this one of the personal choices, of mistakes, yours or of others around, that affect our life as well. Maybe those choices are still stigmatizing your life.
At the end, this pressure, like the one today helps to overcome all the obstacles and break the shackles that belong to the past.
I am sure that if somebody has the experience of a psychotherapist procedure can understand very well what i mean. On the other hand if somebody has the experience of running can realize the same following a different way. All we that have experience from both, we absolute understand this procedure. The way that both, running and psychotherapy, gives the chance to broaden the personal limits having a different safety against the personal cost and pain that is caused because of those revelations. Thus it is effective.
And then, at home, before start writing the new report, i saw the Photos of Lost Trail. At that moment everything arranged inside me.
The entire "universe" at the right space. In a metaphoric way, through the routes and the paths of running and psychotherapy, the clear becomes dirty, becomes mud mixed with sweat and dust and following different ways returns whitewashed.
This is life, full of routes and circles. ''It is sufficient to understand, to try not to be afraid of trying new things...''as i have referred at the top of this page.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου