25.09.2015 Παρασκευή
Παντού μύριζε υγρασία σήμερα,τα σύννεφα φαίνονταν βαριά κι αναρωτιόμουν πως μένουν ψηλά και δεν πέφτουν πάνω μας. Βαριά τα σύννεφα και βγήκε όλη η κούραση της εβδομάδας, ένοιωθα να μην με κρατάν τα πόδια μου κι αναρωτήθηκα πως κρατιέμαι και δεν πέφτω όπως τα σύννεφα.
Τελικά δεν κατάλαβα όμως πως γύρισε γιατί εγώ τον γύρισα τον διακόπτη κι όταν ξεκίνησα ότι βαρύ υπήρχε χάθηκε. Το κατάλαβα απ' τον πρώτο γύρο στη βάση, απ' το ζέσταμα και τον τρόπο που τα πόδια πατούσαν στο χώμα. Έβγαινε το αντίθετο απ' αυτό που ένοιωθα λίγο πριν ξεκινήσω.
Ήρθε μια εικόνα, όπως όταν πατάς δυνατά τον πάτο στην πισίνα και πετάγεσαι ψηλά στην επιφάνειά της, έτσι ένοιωσα όλη την σημερινή διαδικασία. Σαν η κούραση που βγήκε, την στιγμή που βγήκε να 'ταν εκείνο το σημείο που τα πόδια ακουμπάν στα πλακάκια και τα γόνατα είναι λυγισμένα πριν δώσουν την τελική ώθηση για επάνω.
Ήθελα να βγει λίγο μεγαλύτερη η σημερινή ημέρα με δυο σετ των 2000 μέτρων περισσότερα, το υπόλοιπο πρόγραμμα της οικογένειας όμως έτρεχε και έπρεπε να τρέξω μαζί του κι εγώ, έτσι έμεινα σε κάτι λιγότερο αλλά πολύ ουσιαστικό.
Πόσες φορές σκέφτομαι κάνουμε πίσω σε πράγματα που θέλουμε, και πόσες φορές τα πράγματα δεν ''βγαίνουν'' όπως θα θέλαμε. Απ' την μια μεριά η κούραση της εβδομάδας που χάθηκε, απ' την άλλη η θέληση για λίγο περισσότερο τρέξιμο που δεν έγινε πράξη. Η μια αλλαγή όμως έφερε την απόλαυση, την πληρότητα στο λιγότερο που τελικά έγινε πράξη.
Απλά είναι τα πράγματα και πολλές φορές τα περιπλέκουμε εμείς οι ίδιοι, οι άνθρωποι και οι κατασκευές μας. Ενώ χρειάζεται απλά συμφιλίωση και απλά τα πράγματα θα κυλήσουν, θα προχωρήσουν μπροστά.
Αν με ρωτούσε κάποιος πως θα χαρακτήριζα την σημερινή ημέρα τρεξίματος θα έλεγα πως ήταν, ήρεμη, ήμερη μα ουσιαστικά δυνατή με ένα ακαθόριστο εύρος να ξανοίγεται σαν τον αποψινό ουρανό με το φεγγάρι να φωτίζει την παρέα του.
Ήταν η ιδανική εικόνα για τελείωμα καθώς έτρεχα στο χαλαρό κλείσιμο της 173ης συνεχόμενης ημέρας τρεξίματος.
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
25.09.2015 Friday
You could smell the dampness everywhere around, the clouds seemed really heavy and i was wondering how they stay up there in the sky. The clouds were heavy and i was feeling the tiredness of the week on my body, i was feeling my legs hurting me and i was wondering where I found the power to be still upright.
Finally, i altered my mood without understanding the way i did it. The truth was that I did it and whatever was heavy got lost. I understood it after the first round at the base ground watching my steps on gravel. I was feeling exactly the opposite now.
Then, an image came in my mind. It was like the time that we step to the bottom of the pool and we recoil up. This was exactly how i felt today. It was like the fatigue i was feeling, left like the body recoils up from the bottom of the pool.
I would like to run a bit more today, running for two sets of 2000m more but i couldn't because i had to think of my family and their needs. I had to "run" with them and i stayed less on the mountain but i did something really important.
A lot of times we are not doing exactly what we would like to do, and many times we are not able to do whatever we had organized. On the one hand the tiredness of the week and on the other the will for more running that couldn't fit in the time. At last one change brought enjoyment and completeness and finally became an action.
Everything could be simpler. We and our constructions complicate our reality. The only thing that is necessary is the reconciliation, Then all could take their way, will move on.
If somebody could ask me how i would characterize this day of running i could answer that it was very calm but actually strong with an indeterminate range openable. it was like the moon that was in the sky tonight making company with its light.
It was a nice picture at the end of my 173rd ongoing running day.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου