21.09.2015 Δευτέρα
Τα πρώτα οκτώ πιο βασανιστικά λεπτά, σαν να 'χα λάμες μέσα τους τετρακέφαλους που φρενάρουν προκαλώντας πόνο, κάθε βήμα επανάληψη του προηγούμενου πονετικού, ξανά και ξανά. Κι ύστερα ξαφνικά όλα άλλαξαν, σαν να γύρισε ένα διακόπτης κι οι λάμες άλλαξαν υλικό, έγιναν πιο εύκαμπτες, πιο ευλύγιστες, περισσότερο ενσωματωμένες μέσα στον μυ.
Συνεχίστηκε η 169η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος πιο οικεία όσον αφορά την ουσία του τρεξίματος και τον χαρακτήρα αποθεραπείας της συγκεκριμένης ημέρας.
Σκεφτόμουν σαν οι μυς να με τιμωρούν όχι για την καταπόνηση αλλά από ζήλια που δεν μπορούν να δουν τις ομορφιές που βλέπω και βλέπουμε όσοι τρέχουμε στην φύση, στα βουνά.
Σαν να ζηλεύουν που δεν βλέπουν τις μοναδικές εικόνες, που δεν μυρίζουν όσα υπάρχουν. Κι εγώ τους πιέζω χωρίς να μπορώ να τους μεταφέρω όσα ζω στον απόλυτο βαθμό. Αντίθετα αυτοί με μεταφέρουν για να ζω όλα αυτά, αυτοί είναι που κάνουν την δύσκολη δουλειά κι εγώ απολαμβάνω.
Έτσι κύλησε η αποψινή ημέρα γιατί αποψινή ήταν. Οι υποχρεώσεις με οδήγησαν στην βάση λίγο πριν τις 23:00 με την Φαίδρα να κυνηγά και να χάνεται στο κυνήγι των δυο αλεπούδων που παρακολουθούσαν από διαφορετικά σημεία όταν τους το επέτρεπε εκείνη.
Στο τέλος διατάσεις με το κορίτσι δίπλα μου όπως φαίνεται στην φωτογραφία.
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
21.09.2015 Monday
The first eight minutes was the most excruciatingly moments of this running day. I was feeling pain at my quadriceps that when braked was causing pain. Every step repeated this feeling, again and again. And suddenly everything changed, as if he turned a switch and the blades i thought i had in my legs became more flexible, more pliable, more embedded into the muscle.
I kept running for 169th day, a day that seemed more familiar, concerning the meaning of running and the importance of recovery after a day like this.
I was thinking that the muscles punished me, causing so much pain to me because of the jealousy that they experience of not having the ability to see the beauties that all we enjoyed while running in the nature, around the mountains.
Because they don't have the opportunity to smell the wonderful scents of the countryside. On the other hand i am pushing them on the edge, without having the way to communicate what exactly i experience. Instead of this they carry me for doing all these; they are doing the hard job helping me to enjoy the experience.
This was my day as i described before. My duties leaded me to go out at the base around 23.00p.m., having close to me my dog, Phaedra. She was hunting some fogs that were hiding around the base ground, trying to watch me the moments that Phaedra allowed her to do it.
At the end i did stretching exercises having my girl close to me as you can see in the photo.
She was still alerted...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου