05.08.2015 Τετάρτη
Πολύ λίγο μετά τις έντεκα το βράδυ, μόλις ξεκίνησε η 122η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος. Σήμερα δεν έκανα καν τον κόπο να ξεκινήσω μπροστά απ' το σπίτι, η βροχή είχε αρχίσει για τα καλά. Φόρεσα ένα λεπτό αντιανεμικό και ήμουν μια χαρά.
Βέβαια πάντα την στιγμή που ντύνομαι ή όταν σκύβω να βάλω το foot pod και τα παπούτσια κι είναι αργά το βράδυ, με μια μέρα κουραστική να 'χει προηγηθεί πάντα έρχεται η ερωτηματική εσωτερική φωνή : ''που πάω;''
Ανέβηκα στην βάση, είχε δυνατό αέρα και μύριζε βροχή, σκόνη και χώμα. Σε διάσπαρτα σημεία γύρω απ' την βάση σταθερές παρουσίες δυο - τρεις αλεπούδες με κοιτούσαν, όταν τις πλησίαζα τα κίτρινα μάτια τους χάνονταν. Σήμερα παρατήρησα πως οι αλεπούδες και οι γάτες (νομίζω) έχουν κίτρινα μάτια όταν τα χτυπά ο φακός, η Φαίδρα αντίθετα πράσινα.
Βέβαια πάντα την στιγμή που ντύνομαι ή όταν σκύβω να βάλω το foot pod και τα παπούτσια κι είναι αργά το βράδυ, με μια μέρα κουραστική να 'χει προηγηθεί πάντα έρχεται η ερωτηματική εσωτερική φωνή : ''που πάω;''
Ανέβηκα στην βάση, είχε δυνατό αέρα και μύριζε βροχή, σκόνη και χώμα. Σε διάσπαρτα σημεία γύρω απ' την βάση σταθερές παρουσίες δυο - τρεις αλεπούδες με κοιτούσαν, όταν τις πλησίαζα τα κίτρινα μάτια τους χάνονταν. Σήμερα παρατήρησα πως οι αλεπούδες και οι γάτες (νομίζω) έχουν κίτρινα μάτια όταν τα χτυπά ο φακός, η Φαίδρα αντίθετα πράσινα.
Φύσαγε δυνατά και έπεφταν χοντρές σταγόνες που λόγο του αέρα δεν ενοχλούσαν, έβαλα και την κουκούλα και όλα κυλούσαν φυσιολογικά. Η αλήθεια είναι και το ξέρετε καλά όσοι τρέχετε με αέρα και κουκούλα αντιανεμικού πως η κουκούλα κάνει πολύ φασαρία, πολύ θόρυβο, μεγεθύνοντας τους ήδη υπάρχοντες ήχους.
Καθώς περνούσε η ώρα οι αστραπές γίνονταν πιο πολλές, το ίδιο και οι βροντές. Το θέαμα ήταν ανάλογο του δέους ενώ πιο μακριά σε σχέση με την προχθεσινή βραδιά έπεσαν και δυο κεραυνοί.
Εκείνη την ώρα με τις αστραπές, τις βροντές, τους κεραυνούς, τις χοντρές σταγόνες, τον δυνατό αέρα, τα φώτα μακριά στα σπίτια και στους δρόμους, τις αλεπούδες τριγύρω, την Φαίδρα να εποπτεύει όσες περισσότερες κινήσεις μπορεί ήρθε ένα συναίσθημα που το μόνο που ήξερα σε σχέση μ' αυτό ήταν πως ήταν βαθιά μέσα μου. Αυτό το συναίσθημα έφερε μια απορία : ''τι κάνω εδώ;''
Η απάντηση ήρθε τόσο γρήγορα όσο μια αστραπή που έρχεται και χάνεται. ''Είμαι στην απόλυτη φύση, επιλέγω να τρέχω και σήμερα - απόψε στον ορισμό της φύσης, είμαι μέσα στην φύση και ζω το μεγαλείο της απλότητας της.''
Η συνέχεια στην σκέψη έφερε μια διαπίστωση. Το τρέξιμο είναι ο πιο σοφός αποκωδικοποιητής του DNA μας, ''απλά'' εμείς δεν γνωρίζουμε όλες τις διαλέκτους του ή τις γλώσσες του αν προτιμάτε για να κατανοήσουμε απόλυτα την ύπαρξή μας.
Το τελευταίο πεντάλεπτο κύλησε με καταιγίδα μεγάλη, οι αστραπές και οι βροντές χάθηκαν στην πυκνότητα της βροχής, έβλεπα μόνο δυο τρία μέτρα μπροστά μου. Ούτε λόγος να βγάλω το κινητό για φωτογραφία παρά μόνο όταν έφτασα στο σπίτι.
http://www.movescount.com/moves/move71757736
https://www.runtastic.com/en/users/baggeles-psukhoguios/sport-sessions/1001950445
~~~~~~~~~~
05.08.2015 Wednesday
I went out little after 11.00 p.m. It was the 122 ongoing day of running. Today i hadn't even leave from the house and it started raining. I I wore my anorak and i was ready to start.
It happens to me every-time, when i stoop to put my foot pod and it is late at night, after a tiring day my inner voice always spells to me:"Where are you going...?"
I went up to the base ground. A strong air was blowing and it smelled rain, dust and soil. Around the base, in specific places there were 3 foxes that were staring at me. When i went closer their yellow eyes were disappearing. Today i observed that the color of fox’s eyes is yellow, like the cats. On the contrary Phaedra has green eyes.
It was blowing strong enough and thick drops were falling. Because of the air there were not annoying. Everything was normal. The truth is that the hood of the waterproof made a lot of noise while running. I am sure that all you runners have noticed that. This noise made the others around bigger.
After some time the lightning and the thunders became stronger. Although, it was not as close as yesterday it was the same magnificent sight. Then i saw two thunderbolts.
That time, with the lightings around, the huge raindrops, the strong wind, the lights from the houses and the roads that were far away, the foxes around and my dog that smelling around trying to supervise as many movements as she could, one feeling came up in my mind. The only thing that i knew about it was that it existed deep inside me. This feeling brought the question: "What am i doing here?"
The answer came so fast like the lightning that lights up and then disappears. "I am inside the total nature, i choose to run and today, inside this absolute definition of nature, i am a part of this and live the greatness of its simplicity".
After a while i realized that running is the wiser decoder of our DNA. We don't really know their dialects or languages that it uses so we can't understand completely our existence.
The last five minutes came a storm, so strong that i couldn't see the lightings or hear the thunders anymore. I could only see one to three meters in front of me. It was impossible to take a photo with my mobile phone, something that i did when i arrived at home.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου