04.08.2015 Τρίτη
Ισχύει τελικά αυτό που λέμε η άνθρωποι πως όταν κάτι το έχεις δεν το εκτιμάς, ή καλύτερα δεν το ζεις για να το χαρείς στο μέγιστο βαθμό που μπορείς. Στο σημερινό πρόγραμμα έβαλα κλιμακωτή διαλειμματική, 200 - 400 - 600 - 800 - 1000 μέτρα, δεν είχα χρόνο να γίνει και αντίστροφα. Έτσι βγήκε προς τα πάνω μόνο.
Για να επιστρέψω όμως στην αρχική σκέψη, όση ώρα διαρκούσε το πρόγραμμα ήθελα να τελειώσει, η κούραση που ένιωθα ήταν μεγάλη. Αργότερα ήρθε η σκέψη για το μέγεθος της ομορφιάς και της πληρότητας που ένιωθα κατά την διάρκεια.
Σε πόσα άλλα στην καθημερινότητα ισχύει αυτό το ίδιο σκέφτομαι, σε πόσα στα διαφορετικά επίπεδα που κινούμαστε. Στο σπίτι, στην δουλειά, στα χόμπι, στην κατάσταση της εκτεταμένης κρίσης που ζούμε. Δεν εκτιμάμε και χάνονται στιγμές, ζούμε και δεν αναγνωρίζουμε το θετικό, το λειτουργικό.
Γράφω και ήρθε στο μυαλό μου ο Χρόνης Μίσσιος, αφιερώστε λίγο χρόνο και ακούστε και το πρώτο και το δεύτερο μοίρασμα.
Για να επιστρέψω όμως στην αρχική σκέψη, όση ώρα διαρκούσε το πρόγραμμα ήθελα να τελειώσει, η κούραση που ένιωθα ήταν μεγάλη. Αργότερα ήρθε η σκέψη για το μέγεθος της ομορφιάς και της πληρότητας που ένιωθα κατά την διάρκεια.
Σε πόσα άλλα στην καθημερινότητα ισχύει αυτό το ίδιο σκέφτομαι, σε πόσα στα διαφορετικά επίπεδα που κινούμαστε. Στο σπίτι, στην δουλειά, στα χόμπι, στην κατάσταση της εκτεταμένης κρίσης που ζούμε. Δεν εκτιμάμε και χάνονται στιγμές, ζούμε και δεν αναγνωρίζουμε το θετικό, το λειτουργικό.
Γράφω και ήρθε στο μυαλό μου ο Χρόνης Μίσσιος, αφιερώστε λίγο χρόνο και ακούστε και το πρώτο και το δεύτερο μοίρασμα.
Τελευταία σε σχέση με την κρίση σκέφτομαι πως ίσως να 'ταν καλύτερο να αλλάξουμε νόμισμα, κι ότι 'ναι να γίνει ας γίνει. Μπορεί να 'ναι ανώριμη σκέψη, ναι, αλλά για ποιον; Ποιος ορίζει την ωριμότητα.
Είναι ανώριμο που στα 42 μου χτυπιέμαι στο βουνό σαν ''παλαβός''; Ναι και όχι, γιατί απλά δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Υπάρχουμε εμείς και οι στιγμές που αποφασίζουμε να ζήσουμε όπως μάθαμε κι όπως μας μάθανε.
Το πάντρεμα, αυτό είναι που βγαίνει και καλούμαστε να το διαχειριστούμε καθώς το ζούμε.
Καθώς ξεπροβάλει σιγά - σιγά σαν την σημερινή σκιά που ξεπροβάλλει απ' το πουθενά...
http://www.movescount.com/moves/move71640503
~~~~~~~~~~
04.08.2015 Thuesday
I think it is true that we don't appreciate what is given to us. We don't live it, feel happy about it as much as we could. Today i did interval training, 200-400-600-800-1000 m. I didn't have time to reverse it.
Going back to my first thought, the time i was running i wanted to end it. I was feeling really tired. It was only later that i thought the size of the beauty and the completeness i was feeling.
This happens to the different levels of our daily life really often. At home, to hobbies, to the crisis that we live in. We don't appreciate the moments we live and as a result we lose them. We don't recognize the positive side of those times, the one that is functional.
While i was writing, Xronis Missios came up in my mind. It is worthy to give some time and listen the first and the second sharing.
Due to the crisis i am thinking lately that maybe we should change our currency. Let it be, whatever it is. Maybe this is not a mature thought. “Who is going to judge it?” i am wondering? Who defines the maturity?
Is it actually, immature that i am going up to the mountains and run like crazy? Yes and no, because there is not right or wrong. It is our existence and the moments that we decide to live. To exist in our days as we have learned to do it.
The combination of our influences is what helps us to manage our lives.
As emerges...slowly like the shadow that pops up from nowhere...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου