03.08.2015 Δευτέρα
Η λύτρωση φέρνει φόβο σκεφτόμουν σήμερα.
Την ώρα που ετοιμαζόμουν για την 120η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος ξεκίνησαν αστραπές, όλα έδειχναν πως θα ξεκινούσε βροχή σε λίγο. Ξεκίνησα να τρέχω απ' το σπίτι για να κερδίσω χρόνο. Το πρώτο 10λέπτο απλά φύσαγε και κάπου - κάπου έρχονταν μερικές σταγόνες, ενώ οι αστραπές συνέχιζαν να 'ναι έντονες. Όσο φύσαγε ήξερα πως δεν θα έβρεχε, αν σταματούσε τότε σίγουρα θα 'χε βροχή. Έτσι κι έγινε, με πανηγυρικό μάλιστα τρόπο.
Κοντά στη βάση άστραψε πολύ δυνατά, ήταν υπέροχη αστραπή και εγώ ξέχασα τι ακολουθεί τις αστραπές. Ο ήχος, ο κεραυνός. Ήταν πολύ κοντά, αντανακλαστικά σταμάτησα και σήκωσα το γόνατο στο στήθος μου. Σχεδόν αμέσως η βροχή δυνάμωσε και έγινε καταιγίδα.
Σκεφτόμουν πόσο λυτρωτική ήταν αυτή βροχή, η λύτρωση όμως ενέχει και φόβο.
Τι κι αν ήμουν στην γνώριμη βάση; Τι κι αν έχω βρεθεί άπειρα βράδια εκεί;
Η δυνατή καταιγίδα, το σκοτάδι, οι ήχοι μεγεθύνουν την μικρότητα της ύπαρξής μας ή αν προτιμάτε βάζουν τα μεγέθη στη σωστή τους κλίμακα.
Έτρεχα ήδη 15', σκέφτηκα να επιστρέψω στο σπίτι και να διακόψω την 120η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος. Έδωσα λίγο χρόνο και ήταν ότι πιο σοφό έκανα στο σύνολο της ημέρας μου.
Μακάρι να μπορούσα να σας μεταφέρω τους διαφορετικούς ήχους της βροχής. Αρχικά ο ήχος πάνω στο στεγνό χώμα, σταθερός και ξερός, διαφορετικός όταν περνούσα κοντά από δέντρα που ήταν ακάλυπτα και φύσαγε δυνατά, λεπτός και συρτός μαζί με τον ήχο των φύλλων, άλλος ο ήχος απόμακρος πάνω στις λαμαρίνες από το μαντρί που είναι περίπου 100 μέτρα πιο μακριά, άκαμπτος ήχος δίχως ''ευλυγισία'' στο άκουσμά του, διαφορετικός στο σημείο που πριν ήταν στεγνό το χώμα, είχε γίνει λάσπη, βαρύς κολλώδες ήχος που φρενάρει βίαια την κίνηση.
Η καταιγίδα σε εξέλιξη και μπροστά στην δέσμη φωτός του φακού μου οι σταγόνες έμοιαζαν σαν βελόνες πλεξίματος, θυμήθηκα παιδικά κόμικς που ο ήρωας τρέχει μέσα στην βροχή και το μόνο που χωρά από την πυκνότητα της βροχής είναι η ανάσα του.
Έτσι ένοιωθα γιατί επέλεξα να μείνω στην καταιγίδα. Οι αισθήσεις σε εγρήγορση. Η επαφή στο βρεγμένο χώμα, τα βρεγμένα ρούχα, οι διαφορετικοί ήχοι, η μυρωδιά της βροχής στο χώμα.
Θαύμαζα την ηρεμία της Φαίδρας κάθονταν ήσυχη το κέντρο της βάσης και παρατηρούσε.
Η μόνη στιγμή που έβγαλα το κινητό ήταν όταν με πήραν τηλέφωνο απ' το σπίτι μετά τον κεραυνό, είχαν ανησυχήσει. Τότε τράβηξα αυτό το κάτι σαν φωτογραφία και μετά τις πέτρες στην αυλή.
Έτσι κι αλλιώς οι ουσιαστικές αποτυπώσεις έγιναν μέσα μου.
http://www.movescount.com/moves/move71538647
~~~~~~~~~~
03.08.2015 Monday
“Redemption brings fear”...i was thinking today.
It was the time that i was preparing to run for the 120 ongoing day of running when i saw lightning on the sky. All around showed me that the rain would come soon. I start running because i wanted to run before the rain. The first 10 minutes it was blowing and from time to time some raindrops were coming. The lightning was still strong. I was sure that the rain will not come if it was still blowing. “If the air stops then the rain will come”..i was thinking. And this is exactly what happened afterwards.
Close to the base ground there were a big lightning, so great that made me forgotten what follows after. It was a big sound, the thunder. It was very close; i stopped reflexively and put my knee on my chest. The rain became stronger immediately and then was transformed in a storm.
I was thinking about the redemption that brings such a rain...fear is following.
The strong storm, the darkness, the sounds that magnify the smallness of our existence….that put sizes in the right scale if you prefer.
I had already run 15 minutes and i thought that maybe was a good idea to return back home and finish earlier my training. I gave some time to myself something that i could evaluate as the wisher thing that i did in my whole day.
I wish i could give you exactly the different sounds of the rain. First the sound on the dry ground, stable and dry. Then the sounds were different as i passed close to trees that was uncovered and blew strong. On the leaves was slim, together with the sound of the leaves itself. Far away I was hearing the sound of the rain on sheet metal of the Sheepfold, a sound without suppleness, inflexible. The sound of the mud, right there that before was still dry. It was a heavy sound, sticky one, that violently decelerates the motion.
While storm was in progress, the drops were like Knitting needles as i illuminate them with my flashlight. I remembered heroes from comics who run into the rain and the only thing that fits into the density of rain is our breath.
I had those feelings because i chose to stay into the storm. My senses were alert. I earn the contact with the wet ground, the wet clothes, the different sounds, the smell of the rain on gravel.
I was admiring the calmness of Phaedra who was sitting to the center of the base ground and watched around.
I put out my mobile phone only for answering to a phone call from the house. They called me because they were worried about me. Then i put something that looks like a photo and the stones of my yard.
Anyway the most important memories were inside me.
http://www.movescount.com/moves/move71538647
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου