02.08.2015 Κυριακή
Ζεστή ημέρα παρά την συννεφιά ενώ πάντα αναρωτιέμαι για την ταχύτητα που καταφέρνει και ζεσταίνεται το νερό, όσο κρύο κι αν το 'χω πάρει μαζί μου. Η ταχύτητα του είναι αντιστρόφως ανάλογη της δικής μου.
Παρά την ζέστη, παρά την επιλογή της ώρας ήταν υπέροχη η 119η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος. Κινήθηκα στο Σέιχ Σου προς δυο διαφορετικές κατευθύνσεις. Αρχικά προς Εξοχή και στην επιστροφή προς το Φιλίππειο και την πόλη.
Ενώ ήρθε μια καλή ιδέα διαδρομής σε σκιερό σημείο με δροσιά για προπόνηση σε ανηφόρες.
Όπως έχω γράψει πολλές φορές κάθε μέρα τρεξίματος είναι μια διαφορετική ημέρα. Έτσι κάθε ώρα του 24ώρου έξω στην φύση είναι μια διαφορετική ώρα που δεν έχει καμιά σχέση με οποιαδήποτε άλλη.
Η σκέψη ήρθε όταν συνάντηση το κουκουνάρι της φωτογραφίας.
Η αρμονία και το δέσιμο στο χώρο ήταν απίστευτη, έμοιαζε πως η θέση του ήταν εκεί και όχι πάνω στο δέντρο, εκεί στη μέση του μονοπατιού, εκείνη την συγκεκριμένη ώρα. Η παρουσία του με ανάγκασε να σταματήσω και ας ήμουν σε μικρή ανηφόρα μετά από μια μεγάλη, κι ας ήταν κοντά 14:00 και έφτανα στο τέλος.
Η παρουσία του όρισε το δικό μου στιγμιαίο σταμάτημα. Ενώ θυμήθηκα το εξώφυλλο απ' τον ''Λαβύρινθο'' του Σωκράτη Μάλαμα.
Πόσες στιγμές ζούμε στο μέγιστο βαθμό; Σε πόσες στιγμές τραβάμε χειρόφρενο για να τις απολαύσουμε;
Κι υπάρχουν τόσες...
http://www.movescount.com/moves/move71346361
https://www.runtastic.com/en/users/baggeles-psukhoguios/sport-sessions/1001950443
~~~~~~~~~~
02.08.2015 Sunday
It was a hot day today, although there were clouds in the sky. My water was already hot. It is always remarkable the way that becomes so hot so fast. The "speed" of the switch from cold to hot is inversely proportional to mine.
Although it was very hot and i had chosen a bad time for running i really enjoyed the 119th ongoing day of running. I went through Seih Sou and i moved in two different directions. At the beginning i went to Exohi and i returned through Fillipeio and the side of the city.
I had a great idea to run following a route that i knew i would meet places with shadows and i could train myself to up hills.
As i have said many times before every day of running is a different day. Every moment, every hour out in nature is various and has nothing to do with another moment.
This thought came when i met the pine nuts that you can see in the photo that i posted.
The harmony with the place that i found it was perfect. It seemed that it was always there and never up to the tree. There, in the middle of this path, that specific day. The image of it made me stop, in the middle of this path. I stopped and i didn't care that i was to this small uphill after a big one, not even that it was almost 14.00 noon time and i was close to the end of my training. Such a beauty in front of me.
Its presence defined my momentary stop. I remembered the front cover from the labyrinth of Socrates Malamas.
How many times we live to the maximum extent? How many times we pull our breaks to enjoy those moments?
https://www.runtastic.com/en/users/baggeles-psukhoguios/sport-sessions/1001950443
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου