01.08.2015 Σάββατο
Σήμερα ένοιωθα πως πηδάω να φτάσω το ταβάνι με το κεφάλι και πέφτω πάνω στην ψευδοροφή. Αυτή την εικόνα νοιώθω να έβγαζα. Ανέβηκα περασμένες 21:00 αποφάσισα να βάλω λίγη ένταση με μερικά 400άρια για να ξορκίσω τον χρόνο που δεν περνά στα ήσυχα αλλά κι ένα τρελό πονοκέφαλο.
Είπα να προσπαθήσω να πιάσω το ταβάνι των σφυγμών μου, τότε ένοιωσα να χτυπάω στην ψευδοροφή που ανέφερα πριν. Σαν να ''κλείδωσα'' εκεί στους 157, ούτε λόγος για 160 και δεν κάνω σκέψη για 170άρια. Ένοιωθα να πέφτω σε τοίχο, δεν μπορούσα να ανοίξω περισσότερο.
Σε πολλά σημεία έβλεπα να λαμπυρίζουν στην γη τα μάτια από τις αράχνες και ένοιωθα να γελάν καθώς άκουγαν τις ανάσες μου μέσα στο σκοτάδι. Σ' ένα - δυο σημεία έτυχε να περνάω ανάμεσα από πολλά ζευγάρια ματιών και σκεφτόμουν πως παρακολουθούν σαν άλλοι θεατές.
Το καλύτερο απ' όλα ήταν πως έφυγε ο πονοκέφαλος κι ήρθε μια απίστευτη ηρεμία στο τέλος. Πάντα έτσι γίνεται, η ένταση ή οτιδήποτε δυσλειτουργικό δεν μένει απλά πίσω, χάνεται, εξατμίζεται σαν τον ιδρώτα.
Τότε το μέσα είναι έτοιμο να γεμίσει μ' άλλα πιο λειτουργικά μέχρι την επόμενη.
Τότε το μέσα είναι έτοιμο να γεμίσει μ' άλλα πιο λειτουργικά μέχρι την επόμενη.
~~~~~~~~~~
01.08.2015 Saturday
Today i was feeling that i was jumping to ceiling and i was falling to the false ceiling. This was my picture today. I was up to the base ground at 21.00 p.m. and i decided to relief the tension that i had inside me, the time that passes with a lot of noise and a terrible headache that i had.
I decided to be close to the higher of my pulses and then i felt that i was jumping to the false ceiling. It was like i locked my pulses to the number 157, i couldn't reach 160 and of course i didn't even think the number 170 for my pulses. I was falling on a wall and i couldn't do more than that.
In many points i saw the eyes of the spiders glittering on the earth and it was like yelling at me, listening my breath into the darkness. In some points i passed through many pairs of eyes and i was thinking that it looked like i had my audience.
The best was that my headache left and at the end i was feeling very calm. It is always like this. The intense or whatever dysfunctional disappears, evaporates like sweat.
Then our inner self is ready to fill with more functionality since next time.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου