18.05.2015 Δευτέρα
Το πρωί οδηγούσα για την δουλειά σε τμήμα της διαδρομής μέσα απ' το δάσος,. Ήμουν με το μηχανάκι, μπροστά μου και αρκετά κοντά υπήρχε ένα αυτοκίνητο, κάποια στιγμή ένοιωσα να βρέχομαι, ο οδηγός του προπορευόμενου αυτοκινήτου χρησιμοποιείσαι τους υαλοκαθαριστήρες, όλα τα νερά έπεσαν επάνω μου.
Αν δεν έχεις υπάρξει οδηγός μηχανής δεν ξέρεις ανάλογες λεπτομέρειες και το αποτέλεσμα είναι να λειτουργείς χωρίς να σέβεσαι τους άλλους.
Λίγο πριν, σχεδόν 15 ώρες μετά το πρωινό περιστατικό, απόψε, την ώρα που επέστρεφα για το σπίτι απ' την σημερινή 43η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος συνάντησα έναν γείτονα που περνάω μπροστά απ' το σπίτι του όταν φεύγω και όταν επιστρέφω, ήταν περασμένες 23:30, γύριζε απ' την δουλειά.
Η μόνη σχέση του γείτονα με το βουνό είναι πως το βλέπει, η μόνη σχέση του γείτονα με το τρέξιμο στο βουνό είναι πως βλέπει εμένα να περνάω μπροστά απ' το σπίτι του όταν πηγαίνω ή όταν επιστρέφω.
Εγώ βλέπω εκείνο το βλέμμα που έχει σχεδόν όλα μέσα του, απορία, κοροϊδία, έκπληξη και πόσα άλλα...
Εγώ βλέπω εκείνο το βλέμμα που έχει σχεδόν όλα μέσα του, απορία, κοροϊδία, έκπληξη και πόσα άλλα...
Αν όμως δεν έχεις τρέξει στο βουνό, στην φύση, αν δεν έχεις ακούσει την καρδιά σου να χτυπά, αν δεν έχεις ακούσει τα βήματά σου στη γη, αν δεν έχεις ''σκάσει'' απ' την ζέστη το καλοκαίρι και δεν έχεις ξεπαγιάσει ιδρώνωντας τον χειμώνα και αν δεν έχεις βραχεί και λασπωθεί μέχρι το μεδούλι της ύπαρξής σου, αν δεν σε ζαλίζει ο φακός καθώς τρέχεις και είναι αργά και βγαίνει η κούραση της μέρας όπως απόψε, δεν ξέρεις τι θα πει τρέξιμο.
Δεν αναφέρομαι στις ατέλειωτες συζητήσεις με τον εαυτό, ούτε στις λύσεις των προβλημάτων που έρχονται, ούτε στους πολλαπλασιασμούς των παραγωγικών προβληματισμών που θέτονται κατά την διάρκεια αλλά και όσων ακολουθούν τις επόμενες ώρες και ημέρες, μέχρι την επόμενη φορά που θα βγεις έξω.
Αν δεν δεις τον εαυτό σου δεν βλέπεις τίποτα και το τρέξιμο βοηθά σ' αυτό, είναι εσωτερική εμβάθυνση. Σαν την σημερινή φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο.
Ο εαυτός απ' το ίδιο το εαυτό. Θαμπώνει η διαδικασία πραγματικά, θαμπώνει καθαρίζοντας το τοπίο.
~~~~~~~~~~
18.05.2015 Monday
I was driving my motorcycle this morning, going at work. While i was passing the forest there was a car in front of me. Suddenly i felt that it rains, it was the driver that was cleaning the windscreen of his car. All water came on me.
If you have never driven motorcycle you can't imagine these details. The result is to behave without respectful to the others.
Fifteen hours later, the time that i came back home from my running (43rd day) i met a neighbor. I always pass in front of his house when i go for running. It was 23.30 and he returned back from his job.
His only relationship with the mountain is that he watches it, the only connection with running is that he is staring at me when i am going or returning back from training. I observe his eyes, the way he looks at me. I can see everything that he feels, query, mockery, surprise and many more...
But...if you have never run to the mountain, in nature, if you haven't heard your heart beating, if you have never heard your steps on the earth, you have never burst from the hot during summertime or freeze during winter, or been wet and full of sledges until the medulla of your existence or feel dizzy because of the light of your lens while you are running late at night and you feel tired after all day...like i felt today...then you don't really know what running means.
It is all the endless conversations with self, the solution of the problems that comes up suddenly the multiplications of the productive reflections which are set during the exercise. I refer also to all these that are following next hours and days until the next time that you will go out for running.
If you do not dare to see yourself you are not able to see anything...is deepening internal process. Like the photo i took today.
The self trough the self. Actually, process dazzles while cleaning the landscape.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου