05.03.2016 Σάββατο
Πριν λίγες ημέρες μια άγνωστη φίλη στο facebook έκανε ένα πολύ υποστηρικτιτό σχόλιο για τα καθημερινά report του project. Με αφορμή το συγκεκριμένο σχόλιο σκέφτηκα πως το τρέξιμο ανοίγει δρόμους, μου ανοίγει δρόμους, στην σκέψη και σε πολλές περιπτώσεις και στην πράξη.
Σήμερα έτρεξα μόλις 10-12 λεπτά, έχω καθιερώσει πια κάθε παραμονή αγώνα να τρέχω λίγο, τόσο όσο.
Σήμερα τελειώνοντας βγήκε η ανάγκη να κάνω τον σταυρό μου. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου θρήσκο, δεν πηγαίνω σχεδόν ποτέ στην εκκλησία και οι αντιπρόσωποι των Θείων στην γη μου προξενούν πολλές φορές αηδία. Παρόλα αυτά ήρθε η ανάγκη που προανέφερα, όπως και άλλες φορές μου βγαίνει η ανάγκη να πω ένα ευχαριστώ. Είναι η ανάγκη υποταγής στο αόρατο, στο ανώτερο από την ανθρώπινη υπόστασή μου.
Θέλω να πω με τα προηγούμενα πως η ελευθερία που μου δίνει το τρέξιμο είναι αυτή που ανοίγει δρόμους. Σ' άλλη φάση ζωής δεν θα μοιραζόμουν τις σκέψεις περί θρησκείας, θα 'μουν περισσότερο εσωστρεφής, περισσότερο κλειστός.
Όλη η διαδικασία του τρεξίματος νοιώθω να διευρύνει τα όρια της σκέψης μου. Συμβαίνουν διάφορα κατά την διάρκεια της ημέρας και νοιώθω με έναν αυτόματο τρόπο την σκέψη μου λίγο πιο ευέλικτη κι αυτό συνδέεται με την διαδικασία του τρεξίματος στο σύνολό της.
Ωριμάζει (και κλείνω μ' αυτό) μέσα μου το τρέξιμο, ωριμάζω μαζί του και εγώ. Νοιώθω να παίρνω ρίσκα όπως το σημερινό, ρίσκα έκθεσης και αυτό ενέχει μέσα του ροή, όπως ακριβώς η αγαπημένη διαδικασία
~~~~~~~~~~
05.03.2016 Saturday
Few days ago an unknown friend on facebook made a very supportive comment on the daily reports of the project. On the occasion of that specific comment I thought that running opens roads, opens roads to me, in thought as well as in practice in many cases.
Today I ran for only 10-12 minutes, I've "established" the habit to run little the day before every race, as much as.
Finishing today I felt the need to keep my fingers crossed. I don't regard myself as religious. I almost never go to church and God's representatives on earth often make me sick. However, I felt the need I've already mentioned as well as some other times I feel the need to say thanks. It's the need of submission to the invisible, to the superior to my human condition.
With what I've mentioned above I want to say that the freedom running gives me is the one that opens roads. At another life phase I wouldn't share my thoughts about religion, I'd be more introverted, more insular.
I feel that the whole running process is broadening my thought limits. Several things happen during the day and I automatically feel my thought a little more flexible and this is connected with the running process in total.
Running (and I'm closing with this) is getting mature inside me , through it I'm getting mature, too. I feel that I take risks like the current one, risks of being exposed and this contains flow, just like the favourite process.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου