07.11.2015 Σάββατο
Απόγευμα να το πιεις στο ποτήρι, απλά κυλούσε αγγίζοντας όλη μου την ύπαρξη. Δεν σκεφτόμουν τίποτα κι ήμουν γεμάτος μ' αυτήν την συνθήκη. Η Φαίδρα μαζί μου με απίστευτη διάθεση, αν έγραφε αυτή το σημερινό report θα έγραφε τα ίδια μένα. Κάλπαζε το γλυκό τετράποδο κορίτσι με ωραία ενέργεια.
Σκέψεις δεν υπήρχαν μόνο απόλαυση των στιγμών, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, ρουφούσα τις στιγμές του απογεύματος που έδινε σιγά - σιγά την θέση του στο βράδυ.
Σκέψεις δεν υπήρχαν, μέχρι το εικοστό λεπτό.
Αμέσως μετά σαν να γύρισε έναν διακόπτης και ήρθαν διάφορες σκέψεις για την συνέχεια του project, για τα επόμενα. Ήταν απίστευτος ο τρόπος που έγινε αυτό, ακριβώς όπως ένας διακόπτης που πατιέται και ανάβει ή σβήνει η λάμπα. Τόσο απλά, τόσο ανεξήγητα.
Σκέφτομαι πόσες φορές εκπλήσσομαι κατά την διάρκεια μιας ημέρας τρεξίματος, είτε πρόκειται για λίγα λεπτά, είτε για πολλές ώρες.
Αυτό είναι ένα άλλο μαγικό του τρεξίματος. Κάθε μέρα είναι σαν να τρέχεις σε καινούργια διαδρομή, που δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις μετά την επόμενη στροφή ή την επόμενη ευθεία. Ποτέ δεν ξέρουμε τι θα διακινηθεί μέσα μας, ποτέ δεν ξέρουμε από ήρθε, ''απλά'' έρχεται και είμαστε εκεί για να το αγκαλιάσουμε να το σμιλέψουμε, να σμιλευτούμε τελικά οι ίδιοι.
~~~~~~~~~~
07.11.2015 Saturday
The afternoon was gorgeous, it simply went on touching my whole existence. I wasn't thinking of anything and I felt full with this condition. Faidra was with me in an incredible mood, if she wrote the current report she would write the same for me. The sweet quadroped girl galloped with great energy.
There were no thoughts, just enjoyment of the moments, nothing more, nothing less, I was "sucking" the moments of the afternoon, which gradually gave its place to the evening.
There were no thoughts till the twentieth minute.
Right afterwards, as if a button was pushed, I had various thoughts for the continuation of the project, for the forthcoming. The way this happened was unbelievable, exactly like a button is pushed and the light turns on or off. So simply, so inexplicably.
I'm thinking of how many times I get surprised during a day of running, either for few minutes or for many hours.
This is another magic thing of running. Every day is as if you ran on a new route, where you don't know what you are going to come across after the next turn or the next straight. We never know what will be moved inside us, we never know where it has come from, it "just" comes and there we are to embrace it, to carve it, finally to be carved ourselves.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου