193η μέρα από 365 / 193th day from 365

15.10.2015 Πέμπτη

Πρόταση: 

ταυτόχρονα με την ανάγνωση 

πατήστε εδώ νοιώθω 

να πηγαίνουν μαζί 

άκουσμα και κείμενο...

Είναι στιγμές που νοιώθεις ο χρόνος να σταματά, να μην περνά, να 'ναι κολλημένος εκεί και εσύ μαζί, αυτό στα ζόρικα, στα δύσκολα, στα πιο πιεστικά. Για λίγες στιγμές ξεμπλοκάρει σαν κομμάτι από βίντεο κλιπ που δείχνει πλάνο στο γρήγορο και μετά πάλι εκεί......στο κανονικό που τελικά δεν είναι κολλημένο αλλά φυσιολογικό. Η αίσθηση είναι που έχουμε κι αν σκεφτεί κανείς η αίσθηση που έχουμε πολλές φορές για τα πράγματα είναι ένα είδος κατασκευής, ανθρώπινης.

Έτρεχα σήμερα σε διαλειμματική και δεν περνούσε ο χρόνος, δεν περνούσαν οι γύροι στο γήπεδο κι ήμουν κουρασμένος και πίεζα όσο μπορούσα, μα οι σφυγμοί δεν ανέβαιναν και τα πόδια μου φώναζαν. Όταν εστίαζα στις δυο γραμμές του διαδρόμου που έτρεχα τα πράγματα γίνονταν πιο οριοθετημένα, πιο συγκεκριμένα, πιο προσβάσιμα, όταν τα μάτια έφευγαν δεξιά ή αριστερά ένοιωθα πάλι να σταματά ο χρόνος.

Κάποιες στιγμές τα μάτια πήγαιναν στους τεράστιους πυλώνες των προβολέων. Έμοιαζαν γίγαντες μπροστά στη μικρότητα της ύπαρξής μου, εγώ όμως κινιούμουν και ας ένοιωθα ο χρόνος να σταματά, αυτή ήταν πολύ βασική διαφορά, έβλεπα στις βάσεις τους τις τεράστιες σιδερένιες βίδες και ένοιωθα πως οι δικές μου βίδες είναι πιο δυνατές, πιο ανθεκτικές και πηγαίνουν τα πράγματα πιο μπροστά, δεν στηρίζουν απλά ένα γιγάντιο σώμα, οι δικές μου μεταφέρουν το δικό μου.

Κάπως έτσι κύλησε η 193η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος, σε μια εβδομάδα θα γίνουν 200 οι μέρες και νοιώθω χωρίς να ξέρω πως, ότι τα πιο σπουδαία έρχονται. Έχει πολλά στο βάθος όπως και στην φωτογραφία που συνοδεύει το σημερινό report.

http://www.movescount.com/moves/move80061519

~~~~~~~~~~

15.10.2015 Thursday 

Suggestion: 

I embolden you, while you read this text 

to hear the sound of the music...

Sometimes, it is like the time stops, hangs on the same point keeping you immobilized. This is happening mostly during the difficulties of life that pushing you and make you feel bad. There are some moments that you feel a small change, like a video clip in fast forward, and then you are again in the same position. Probably, it is not a stationary state but the normality. The way we face this circumstances, the feelings we have about this reality is actually a human construction.

I was running today, doing interval training and the time didn't go, i was tired, i thought that i couldn't finish a round, i pushed myself as i could but the pulses were stable and my feet was yelling at me. When i tried to focus on the lines of the running corridor everything seemed more delimited, more specific, and easier. When i was looking around time stopped again. 

For some moments my eyes looked at the huge pillars of the headlight. It was like giants comparing with my existence. But, i was moving on, even if i had the feeling that the time had stopped. This was a basic difference, i could see the big steel screws on the base and i had the sense that mine was stronger, more resilient and could help me go on. My screws don’t support my body on the ground but move on my life. 

I was thinking all the above while i was running for the 193 ongoing running day. In some days i will count 200. The most important are coming. I have many more to live, as you can see in the photo that i took today.

http://www.movescount.com/moves/move80061519