Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

182η μέρα από 365 3ος Αγώνας ΞεΣκουριάΖω Χαλκιδική / 182th day from 365 3rd Mountain Trail Kseskooriazo Xalkidiki


04.10.2015 Κυριακή
Ο συγκεκριμένος αγώνας ξεκίνησε πριν τρία χρόνια στην Χαλκιδική μέσα απ' την ανάγκη που έβγαλε μια κρίση στην συγκεκριμένη περιοχή και την συγκεκριμένη κοινωνία. Αν σκεφτούμε καλύτερα η συγκεκριμένη κρίση δεν αφορά μόνο την τοπική κοινωνία αλλά το σύνολο της ανθρώπινης ύπαρξης. Ασφαλώς οι κάτοικοι και τις ευρύτερης περιοχής θα βιώσουν από πρώτο χέρι τις επιπτώσεις, ο τρόπος όμως που γίνεται η επεκτατική καταστροφή του περιβάλλοντος είναι ο ίδιος πομπός, που εκπέμπει και τα επικαλυμμένα μηνύματα πρέπει να πηγαίνουν παντού.



Έβλεπα την περασμένη εβδομάδα ένα ντοκιμαντέρ στην ΕΡΤ3 για το θέμα, τεράστια καταστροφή και πολύ καλά κάνουν και αντιδρούν οι άνθρωποι. Η κρίση είναι πραγματικά ευκαιρία, το έχουν αποτυπώσει οι Κινέζοι πολύ καλά. Είναι ευκαιρία για αλλαγές ουσιαστικές.



Έτρεχα σήμερα και σκεφτόμουν την υπόλοιπη κρίση που ζούμε απ' το '10 και μετά. Νομίζω πως στην διάρκεια της κρίσης δεν υπάρχει μέση κατάσταση, οι άνθρωποι μέσα στην κρίση γίνονται ή καλύτεροι ή χειρότεροι. Το βλέπω απ' το ίδιο μου τον εαυτό, παρά κάποιες λάθος επαγγελματικές επιλογές θεωρώ που τα τελευταία πέντε χρόνια ανήκω στην πρώτη κατηγορία ανθρώπων, δεν ευλογώ τα γένια μου. Η ενασχόληση με το τρέξιμο και οι στροφές, όχι στροφή που έφερε αυτό στην ζωή μου με κάνουν και το λέω με απόλυτη σιγουριά αυτό. Η κρίση σε αναγκάζει και αυτό είναι θετικό να γεννάς με μια έννοια, να δημιουργείς, να διαιωνίζεις με κάποιο τρόπο, σε κάνει να ψάχνεις και να ψάχνεσαι. Έτσι ίσως την βγάλουμε ''καθαρή''.

Αυτό σκεφτόμουν σ' ένα πανέμορφο κατηφορικό μονοπάτι. Λίγες στιγμές μετά ένοιωσα ότι σκέφτηκα κάτι άξιο σύλληψης, κάτι το λιγότερο κακό. Στο τέλος του μονοπατιού έπεσα πάνω σε μια ή δυο διμοιρίες ΥΜΕΤ (νομίζω λέγονται). Σκιάζεται το μάτι, το συναίσθημα αλλάζει, αγριεύει, μαυρίζει, δεν ταιριάζει γαμώτι μου με το όλο, με το τοπίο, με την φύση, με την ύπαρξή μας στη ζωή αυτό το πράγμα. Στον αγώνα έχω τρέξει και τις τρεις χρονιές απ' την αρχή, δίχως να έχω ρωτήσει την διοργάνωση νομίζω πως η διαδρομή και τις τρεις χρονιές έχει αλλαγές λόγω της καταστροφής.

Το 'γράψα και στο τέλος του ερωτηματολογίου, ''Ο χρυσός βρίσκεται μέσα μας, όχι μέσα στην γη''.

Όσον αφορά τον αγώνα, φέτος έλειπαν αθλητές που πρωταγωνιστούν στους αγώνες βουνού. Μια εικασία που κάνω για την απουσία γνωστών αθλητών είναι οι μεγάλοι αγώνες της Ροδόπης που πλησιάζουν. Όπως και να 'χει μου ήταν στενάχωρο που δεν είχε τουλάχιστον τον περσινό αριθμό συμμετοχών.

Πρέπει να δίνουμε το παρόν για την ζωή του δάσους, της φύσης, την ζωή που αναπνέουμε, που γευόμαστε, που ζούμε εμείς και οι υπόλοιποι. Τελείωσα τον αγώνα και χωρίς να αλλάξω πήρα το αυτοκίνητο και πήγα μέχρι την βρύση που βρήκα καθώς έκανα ζέσταμα πριν τον αγώνα, εκεί άλλαξα, βράχηκα, δροσίστικα.


Βιαζόμουν να φύγω για το σπίτι, γύρισα όμως πίσω στο τερματισμό και παρέδωσα το ερωτηματολόγιο στην διοργάνωση, είναι για όλους αυτό, για όλους και για όλα, όχι μόνο για τον αγώνα.

Στο δικό μου κομμάτι του αγώνα, ήταν πρώτη φορά που με πίεσα τόσο πολύ. Ειδικά μέχρι το 15χλ. μετά ''έκατσα'' στην ανάβαση και λίγο μετά βγήκαν τρελές κράμπες παρά τα salt stick, πολύ παράξενο αυτό. Πάντα παρατηρώ αντιδράσεις του σώματος μου στις διάφορες επιλογές που κάνω, στην προετοιμασία αλλά και μέσα στον αγώνα και αποτελούν υλικό για τα επόμενα. Δυο σημαντικά όμως είναι αυτά που κρατάω. Απόλαυσα πραγματικά τον αγώνα και την πίεση, το δεύτερο που ονομάζω μάθημα, κατανόησα λίγο τους αθλητές που είναι πρωταγωνιστές στους αγώνες και την πίεση που δίνουν και δέχονται κατά την διάρκεια ενός αγώνα απ' τον ίδιο τους τον εαυτό. Το λέω αυτό γιατί έχω την εντύπωση πως για περίπου την μέση της διαδρομής ήμουν λίγο μπροστά στην κατάταξη.

Πάντως η πίεση δεν άφηνε πολλά περιθώρια πολύ προσωπικών σκέψεων. Το καινούργιο όμως ήταν πως υπήρχαν στιγμές που έρχονταν πράγματα ξαφνικά, τότε ένοιωσα πλημμύρα μέσα μου που άλλες φορές η διέξοδος ήταν τα μάτια κι ίσως κάποιες πνιχτές κραυγές. Αυτά μας κάνει το τρέξιμο....

Το μεγάλο μου αγόρι μου έδωσε για γούρι ένα γατάκι, το 'χα ζητήσει παλιότερα να μου δίνει κάτι μικρό μαζί μου όταν τρέχω, το τηρήσαμε για λίγο και μετά χάθηκε. Το πρωί πριν φύγω ήρθε μόνος του και μου 'πε: ''πάρτο να 'ναι μαζί σου''. Τι γλυκό παιδί!!!


Ο χθεσινός τρομαγμένος σκαντζόχοιρος τελικά νοιώθω ήταν πραγματικά γουρλής, θυμάμαι πως πετάγονταν η ψυχούλα όταν ακούγονταν το χαρακτηριστικό κλικ την στιγμή της φωτογραφίας. Σήμερα ήταν η μέση και κάτι ψηλά του project, 182 και 182 κάνουν 364, στο αυριανό report ίσως αναφέρω κάποιες σκέψεις.

Όλο το στήσιμο του σημερινού report έγινε οδηγώντας στην επιστροφή. Μουντζούρες και γραψίματα στον αέρα της καμπίνας του αυτοκινήτου, νότες και στίχοι. Κόλλησα με το ''Στο βράχο'' του Παύλου Παυλίδη, καθόλου τυχαίο, πριν λίγο καιρό νομίζω σε προπόνηση στο Σέιχ Σου, ήρθε η σκέψη πως αν βαφτιζόμουν ξανά θα μ' έβγαζα Πέτρο.

Τέλος πάντων, μέσα στις σκέψεις που ήρθαν στην οδήγηση, κι αν αντέξατε και φτάσατε μέχρι εδώ. Κόλλησα με τους στίχους της αρχής:

''Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού
και κοιτάω όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρι
κι αναγκάστηκαν να βγάλουνε φτερά...''
 


πόσο ταιριάζουν στη κρίση, πόσο ταιριάζουν σε πόσα άλλα...

Ακούστε όλο το τραγούδι εδώ.

Τι έφερε πάλι το τρέξιμο...Να 'μαστε καλά να τ' αντέχουμε...




~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

04.10.2015 Sunday

A crisis in this area and in this society brought the need to organize this specific race that i run for third time this year. If we think it better we could realize that it is not referring just to the topic area but to the whole of the humanity. Definitely, the residents of the area will suffer more from this environmental destruction. On the other hand environment concerns us all and it is necessary to convey clear messages everywhere.
Last week, i was watching a film at T.V. about this subject and the huge catastrophe of the environment. They are right that are reacting like this. Crisis is not only danger but a big chance as well (Chinese have noticed that). It is a chance for big and meaningful changes.

I was running today and i was thinking the crisis that we live in since 2010. In such conditions people are treating in a good or bad way. They can't be in the middle. I observe it at myself as well. Despite some bad business choices i belong to the category that transforms the crisis to a chance for change. I started running and this is the best turn that i dared to do. I am absolutely sure for this. Crisis forces people to born new ideas, to create, to keep going in a way, to search and look forward. This is the positive result of experiencing difficulties in life. Maybe, following this way we could "save" ourselves.

I was thinking all these following a beautiful path. Afterwards, i realize that i thought something worthy to be concept, something not really bad. And then, at the end of this nice path i looked around and i saw one or two police squads. My eyes were obscured, my emotions changed, was wilder than before, more black, incongruous with the nature around, with our existence. I have run to this race from the beginning, 3 times since now. I haven't checked it with the people that organize this race but i think that the area is not the same. It has changed because of the destruction.

I wrote it at the end of the questionnaire "Gold exists inside us and not in the earth".


Concerning the race i didn't see athletes that other times were the protagonists. Maybe this happened because of the race at Rodopi that is coming soon. Anyway, it was sad that there were not even the number of athletes that took part to this race last years.

I find it necessary to be there, as many as we can, for the survival of the forest, for the oxygen that we breathe, for all that we enjoy because of the existence of nature. I finished the race and without changing my clothes i went to the faucet that i found when i was warming up before starting the race. I changed my clothes there and refreshing myself.

Although was in a big hurry to go back home, i went back and gave the questionnaire to the organization of the race. It is for everybody and for everything, not just for the race.

Back to me, at this race i pushed myself more than ever. Especially, after the 15 km i reduced my speed and after a while i had intense cramps at my legs despite the salt sticks that i ate. It was very strange. I observe, always, the reaction of my body after some choices I make, when i am preparing for a race and during the race. The remarks are my guide for the next try. From all these, two are the most important that i would like to keep. I really enjoyed the race and i understood better the psychology of the athletes that are the protagonists in a race. I realized the pressure that they give to themselves and accept from the others as well. This was a great lesson for me. I focus on that because at this race, until the middle of the route, i was ahead in the rankings.

Nevertheless, the pressure didn't allow me to have more personal thoughts. The new experience was that many times some feelings were coming suddenly and overflowed. Then i was crying and sometimes made choke chains cries. The effect of running.

My big boy gave me before leaving home a small toy, a cat, to have it with me and bring good luck to the race. I had asked him for a symbol before but since then we both had forgotten it. This morning he came alone and gave it to me. "I want this to be with you. For good luck. Take it" he told me. What a sweet boy!!!

The photo of the hedgehog that i took yesterday brought me good luck as well. I remember how scared he was when he listened to the noise of my camera. Today, it was the 182 ongoing day of running. In the middle of this try and little afterwards. If you add 182 plus 182 you will find the days of the project, 364. Maybe i will refer on this writing the next report.

I planned this report while i was driving back from the race. Scribbles and writings in the atmosphere of my car, notes and lyrics. I stuck listening a song "The Rock" by Pavlos Sidiropoulos. It was not accidental. When I was running, earlier at Seih Sou forest, I thought that I would like to have the name Peter. Nevertheless, those were my thoughts while driving back home. I hope you endured to read me until here. I liked the lyrics of the song:

"I stand on the edge of the cliff
and i am looking all those that pushed them a hand
and they forced to make wings..."
How fit into the crisis, into many other circumstances. ..

You can hear the song here.

All these because of running...i hope we will be healthy to resist...


Δεν υπάρχουν σχόλια: