19.09.2015 Σάββατο
Είμαι ευτυχισμένος γιατί είμαι μια κουκκίδα στο σύμπαν, αν το σκεφτείτε έχω την ίδια υπόσταση με ένα κουκουνάρι, με μια μικρή ή λίγο μεγαλύτερη πέτρα που κλότσησα ή πάτησα σήμερα στον Όλυμπο. Όπως κλωτσάμε ή πατάμε μια πέτρα ή ένα κουκουνάρι, μπορούμε να έχουμε την ίδια τύχη από ένα φυσικό φαινόμενο αν σκεφτείτε. Είμαι ευτυχισμένος όχι γιατί είμαι μια κουκκίδα αλλά γιατί τον ξέρω, δεν το 'χω ξεχάσει, πολλοί δεν τον 'χουν σκεφτεί, δεν το θυμούνται. Τι κι αν είμαστε κουκκίδες στο σύμπαν όμως, μπορούσε να κάνουμε μεγάλα πράγματα, σπουδαία πράγματα, όπως σπουδαία είναι η ύπαρξη ενός κουκουναριού ή μιας πέτρας.
Μην ρωτήσει κανείς από που ήρθε η σκέψη, απλά ήρθε χθες βράδυ καθώς οδηγούσα για το Λιτόχωρο και σκεφτόμουν το βουνό, τον άγνωστο αγώνα, το project, τις προπονήσεις, την οικογένεια έναν προς έναν ξεχωριστά. Και πόσα άλλα....
Ο αγώνας
Όχι γιατί μου ''βγήκε'' καλά αλλά νομίζω πως είναι ο ιδανικός μεγάλος αγώνας για Όλυμπο μαζί με τον Faethon Olympus Marathon. Δεν έχει το αυτιστικό (ας μου επιτραπεί η έκφραση) ανέβα κατέβα του Olympus Marathon και του Ορειβατικού Μαραθωνίου, ούτε τον ''πανμέγιστο'' βαθμό δυσκολίας του Olympus Mythical Marathon.
Σίγουρα όπου βάζει την ύπαρξη του ο Λάζαρος Ρήγος δεν μπορεί να μην έχει το λιγότερο καλό αποτέλεσμα.
Εξαιρετική διαδρομή με ανεβοκατεβάσματα σε πολύ μεγάλο κομμάτι, δίχως να λείπουν οι μεγάλες ανηφοριές, στον Όλυμπο είμαστε, τερέν σε πολλά σημεία σαν βελούδο και σε άλλα που ήθελες να πετάς όχι να πατάς, σήμανση άψογη με ''κίνητρο'' προς τους αθλητές να ψάχνουν όσο πρέπει κρατώντας τα μάτια και το μυαλό σε υγιή εγρήγορση. Η κίνηση συνεχώς μέσα στα όρια της βλάστησης δεν άφηνε πολλά περιθώρια στον ήλιο. Τι να πω για τους ανθρώπους στους σταθμούς; Άψογοι, υποστηρικτικοί με διάθεση φροντίδας στο μέγιστο βαθμό, οι σταθμοί υπερπλήρης και με άποψη φυσική στο σύνολό τους. Σημαντική και η παρουσία της ομάδας του Rout στην υποστήριξη των αθλητών, σημαντική και η παρουσία των ανθρώπων που μας φωτογράφιζαν και δεν ξέρω αν άνηκαν σε κάποια ομάδα.
Ξεχασμένα μονοπάτια, Lost Trail, όχι μόνο λόγω του χαρακτήρα του αγώνα και μεταφέρω από την σελίδα της διοργάνωσης: ''...με αφορμή τον νέο αγώνα διανοίγονται και πάλι παλιά και μη χρησιμοποιούμενα μονοπάτια, τα σημάδεψαν την ιστορική διαδρομή της τοπικής κοινωνίας του Λιτοχώρου.
Ο νέος αγώνας είναι αφιερωμένος στους αγωγιάτες του Ολύμπου, τους ανθρώπους εκείνους που για πολλές γενιές άφησαν το αποτύπωμά τους στο βουνό...''
Επίσης, τουλάχιστον εγώ, φαντάζομαι και άλλοι αθλητές είχαν ξεχάσει ή δεν είχαν τρέξει ποτέ από την Πετρόστρουγκα και προς τα κάτω. Το ''ωχ φτάσαμε Σταυρό, Κορομηλιά Πετρόστρουγκα'' σήμερα ήταν ''ναι!!! φτάσαμε Πετρόστρουγκα, Κορομηλιά, Σταυρό''.
Μ' άρεσε η εικόνα στην αρχή σχετικά του αγώνα μέσα στο μονοπάτι κάποιου ανθρώπου που μάλλον ήταν για δουλειά, με χάρτες και υφασμάτινο παντελόνι και κοντό πουκάμισο. Ήταν και του το 'πα σαν να τον είχε ρίξει με ελικόπτερο μέσα στο μονοπάτι.
Τελικά ναι Χρήστο Κατσάνο, η ζωή είναι ωραία και πολλές φορές τα 'χει και μαζί μας, ας το λέμε γιατί το ξεχνάμε πολλές φορές. Και ΝΑΙ!!! είχες δίκιο, μετά τα Πριόνια δεν είναι έξι χιλιόμετρα τρελής ανηφόρα αλλά δύο πολύ τρελής.
Ο Όλυμπος στα καλύτερά του με τα καλύτερα ρούχα που θα μπορούσε να του φορέσει η διοργάνωση.
Πιο προσωπικές σκέψεις
Υγρασία στα ύψη, δεν έχω χάσει ποτέ ξανά τόσα υγρά, είτε σε προπόνηση, είτε σε αγώνα. Είχα πάρα πολύ καιρό να πέσω, σήμερα έγινε τρεις φορές. Πρώτη πριν τα Πριόνια, άγαρμπο πέσιμο, δεύτερη μετά την Πετρόστρουγκα, γλυκό πέσιμο που όλοι θα 'θελαν να πέφταν σε σωρό με μαλακά φύλλα, σκεφτόμουν πως θα τριτώσει το κακό, κι έγινε δυο χιλιόμετρα πριν το τέλος φιλώντας κυριολεκτικά μια σκληρή πέτρα, πιο ζόρικο αυτό.
Έχω γράψει παλιότερα πως η θάλασσα πνίγει σκέψεις, συναισθήματα που βαραίνουν, που δυσκολεύουν, καμιά φορά που πονάν, το βουνό απ' την άλλη μεριά τα στέλνει στο άπειρο, στο σύμπαν. Σήμερα σκεφτόμουν πως δεν τα στέλνει απλά, τα χτυπά κάτω γιατί χτυπιόμαστε κάτω εμείς οι ίδιοι, τα διαλύει και τα στειρώνει ταυτόχρονα, κάνει την απόλυτη εξαφάνιση.
Κι άλλες σκέψεις από διαφορετικά ερεθίσματα, συναθλητών, εικόνων, συγκρίσεων, σκέψεις προσωπικές δικές, με αποτέλεσμα την φροντίδα του εαυτού, μέσα απ' τη δυσκολία έρχεται αποτέλεσμα, έρχεται ουσία, έρχεται κοντινότητα, κι αυτό είναι νόμος.
Πέρα απ' όλα ευχαριστήθηκα τον αγώνα γιατί και τερμάτισα ενώ είχα διάθεση να τρέχω, μετά τον Olympus Mythical Marathon το καλοκαίρι που εγκατέλειψα και βγήκε μεγάλη κούραση είχα φοβηθεί πως δεν θα 'χα ξανά δυνάμεις για τρέξιμο σε μεγάλο αγώνα. Τότε δεν μου έβγαινε τρέξιμο σχεδόν πουθενά, ούτε σε κατηφόρες ούτε σε ευθείες, ευτυχώς σήμερα τα πράγματα δεν ήταν έτσι, το αντίθετο μάλιστα.
Πέρα απ' όλα ευχαριστήθηκα τον αγώνα γιατί και τερμάτισα ενώ είχα διάθεση να τρέχω, μετά τον Olympus Mythical Marathon το καλοκαίρι που εγκατέλειψα και βγήκε μεγάλη κούραση είχα φοβηθεί πως δεν θα 'χα ξανά δυνάμεις για τρέξιμο σε μεγάλο αγώνα. Τότε δεν μου έβγαινε τρέξιμο σχεδόν πουθενά, ούτε σε κατηφόρες ούτε σε ευθείες, ευτυχώς σήμερα τα πράγματα δεν ήταν έτσι, το αντίθετο μάλιστα.
Γλυκός δύσκολος αγώνας την 167η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος.
Πολλά μπράβο σ' όλους, καλή ξεκούραση και συνέχεια!!!
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
19.09.2015 Saturday
I am happy because i am a dot in the universe. Think about it, we have the same substance with a pine cone, a small or a bigger stone that i kicked or step on it at Olympus today. We will be destroyed or be in danger in the same way, with all these natural elements. We could have the same luck after a physical phenomenon. I feel lucky not because i am a dot in the universe but because i am aware of it. I haven't forgotten it as many out there that probably have never thought about it. Even if we are so small we can do special things in the same way that a pine cone or a stone are really important for the universe.
The Race
Together with Faethon Olympus Marathon, this race was an ideal race that happened to the mountain Olympus. It has not monotonous characteristics (if you allow me the expression) of going up and down to the mountain, as we had experienced in other races like "Olympus Marathon" or "Mountaineering Marathon», or even to the hardest race i have ever been, the "Olympus Mythical Marathon". I am sure that I don't feel like this only because i did it very well at this race.
The success of this race has to do with Lazaros Rigos, the organizer of the race.
It was a great route, with up hills and down hills for many Km. We didn't actually miss the great up hills of Olympus, the velvet ground in many points and on the other hand, different ones that you would prefer to fly and not to walk. There were, also, perfect signage keeping the athletes motivated, looking for the way, keeping their eyes and mind in healthy alertness. We were moving under the trees and the dense vegetation and we couldn't feel actually the sun. I have no words to describe the care of the people at the stations. They were perfect, supportive, and available to the maximum extent. The stations were full of supplies in a natural way. Furthermore it was very important the presence of the team of Rout that they supported the athletes, the photographers (i am not sure if they belonged to a team).
I am happy because i am a dot in the universe. Think about it, we have the same substance with a pine cone, a small or a bigger stone that i kicked or step on it at Olympus today. We will be destroyed or be in danger in the same way, with all these natural elements. We could have the same luck after a physical phenomenon. I feel lucky not because i am a dot in the universe but because i am aware of it. I haven't forgotten it as many out there that probably have never thought about it. Even if we are so small we can do special things in the same way that a pine cone or a stone are really important for the universe.
I just had this thought yesterday, it came up in my mind suddenly, on the way to Litochoro Village that i was going to participate to a race that was named "Lost Trail" I was thinking the mountain, the unknown race, the training time, my family one by one. And many more...
The Race
Together with Faethon Olympus Marathon, this race was an ideal race that happened to the mountain Olympus. It has not monotonous characteristics (if you allow me the expression) of going up and down to the mountain, as we had experienced in other races like "Olympus Marathon" or "Mountaineering Marathon», or even to the hardest race i have ever been, the "Olympus Mythical Marathon". I am sure that I don't feel like this only because i did it very well at this race.
The success of this race has to do with Lazaros Rigos, the organizer of the race.
It was a great route, with up hills and down hills for many Km. We didn't actually miss the great up hills of Olympus, the velvet ground in many points and on the other hand, different ones that you would prefer to fly and not to walk. There were, also, perfect signage keeping the athletes motivated, looking for the way, keeping their eyes and mind in healthy alertness. We were moving under the trees and the dense vegetation and we couldn't feel actually the sun. I have no words to describe the care of the people at the stations. They were perfect, supportive, and available to the maximum extent. The stations were full of supplies in a natural way. Furthermore it was very important the presence of the team of Rout that they supported the athletes, the photographers (i am not sure if they belonged to a team).
The name of this race "Lost Trail" revealed from many more and not only because of the character of this Trail. In the page of the event was written: "...on the occasion of the new race, we tried to open again the old paths that are marked by the history of the local society.
This new race is dedicated to mule drivers of Olympus Mountain. Those people that left their trace on the mountain..."
Furthermore, me and probably many of you hadn't run or had forgotten the route after Petrostrouga area. The exclamation "oh we arrived at Stavros, koromilia, Petrostrouga" altered today and we said "yes!!!We are at Petrostrouga, Koromilia, Stavro".
I enjoyed the image i saw at the beginning of the race. It was a man, probably working, carrying maps and wearing cloth pants and short shirt. He was dissimilar with the environment. I told him that when i saw him i thought that a helicopter threw him in the middle of the path.
Finally i would like to say to you Chris Kastano that you are right, life is good and she is with us, even though sometimes we forget that. And, moreover “YES”, you were right, after Prionia you don't actually follow 6 KM uphill but 2 KM crazy uphill.
This is Olympus Mountain in his best moment, wearing his "better clothes" concerning this event.
Personal Thoughts
It was very humid at heights; i haven't lost so many liquids during training or a race. I hadn't fall lately and i did it at this race for 3 times. The first one was before Prionia, a hard fall, the second one after Petrostrouga, a sweet fall in the middle of soft leaves (anyone would enjoy it). I was thinking that is going to be third time and then it happened again, 2 Km before the end, kissing literally a stone. This was the hardest one.
I have written before that the sea smothering thoughts, hard feelings, difficulties, pain. Mountain, on the other hand sends all the above far away to the universe. I was thinking today that is not only that it sends away the bad mood but it beats down our bad disposal because we, first, beat down. Destroys, sterilizes and brings absolute extinction of those feelings.
Many more thoughts came up in my mind. Different stimulus from different people co- athletes, images, personal thoughts. The result was to take care of myself through this experience because of the difficulty and the effort. This is a way that the "meaningful" is coming closer and becomes a lord.
The reason that i enjoyed this race was because i saw that i can do it again, to run and finish a big, hard race. After my last effort, at Olympus Mythical Marathon during summer and the difficulty to continue the race i was scared and i thought that maybe i will not have the strength to run again such a big race. At that Marathon I couldn’t run anywhere. Not following up hills or even down hills or in the straight parts of the way. Fortunately, it was different today, exactly the opposite.
It was a sweet and hard race during my 167th ongoing day of running.
I would like to say many thumbs up to everybody. Have a nice rest and keep going!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου