14.08.2015 Παρασκευή
Ποτέ δεν ξέρω πως θα πάει, τι θα προκύψει σε κάθε μου καθημερινή έξοδο για το τρέξιμο της κάθε ημέρας του project. Διαφορετική ημέρα και πάντα διαφορετικά πράγματα έρχονται, τι κι αν πολλές ημέρες "βγαίνουν" στην βάση ή στο 2ο σπίτι του project, το Σέιχ Σου.
Επίσης διαφορετικό νοιώθω να 'ναι σε χαρακτήρα και διάθεση το κάθε report η κάθε αναφορά. Άλλες φορές έρχονται σκέψεις για το report την ώρα της δράσης, άλλες φορές ξεκινώ να γράφω το κείμενο και αυτό συνδιαμορφώνεται την ώρα της σύνταξης. Ανάλογα την διάθεση της στιγμής και όσων προηγήθηκαν στην ώρα της δράσης, την ώρα που τρέχω.
Σήμερα σχεδόν μόλις ξεκίνησα συνάντησα το σπίτι της φωτογραφίας, το κέλυφος που φιλοξενούσε κάποτε ένα σαλιγκάρι. Ήμουν σε ανηφόρα και σκέφτηκα πως θα το φωτογράφιζα στην επιστροφή.
Έτσι κι έγινε.
Κινήθηκα σε κοντινές διαδρομές στο Σέιχ Σου, κυρίως στο Νεραϊδόδασος. Είχα πολύ καιρό να πάρω μαζί μου το κορίτσι μας την Φαίδρα εκτός βάσης έτσι την είχα λίγο παραπάνω στον νου μου. Έχει και γενέθλια σήμερα, οκτώ χρόνια την έχουμε στην οικογένεια, πιο πολύ απ' τα παιδιά. Ανησύχησα κάποια στιγμή που 'χαμε συνάντηση με αγριογούρουνο όμως πρόλαβα και την κράτησα κοντά μου.
Μείγμα είμαστε και το κουβαλάμε μέσα μας, μαζί μας. Μείγμα που υπάρχει και συμπληρώνεται, διαμορφώνεται, αλλάζει, μεταβάλλεται και εμείς μαζί.
Σήμερα...
Απ΄την μια τα χρόνια με την Φαίδρα και όσα ήρθαν μετά, οι αλλαγές στο ζευγάρι που έγινε οικογένεια πολύ λίγο μετά τον ερχομό της.
Απ΄την άλλη το σπίτι που συνάντησα στο ξεκίνημα της 131ης συνεχόμενης ημέρας τρεξίματος. Το κέλυφος του σαλιγκαριού που δεν ζει πια. Άφησε όμως πίσω του ότι φιλοξενούσε για πολλά χρόνια όλη του την ύπαρξη.
Αυτά σκεφτόμουν καθώς έτρεχα κι άλλα, πιο προσωπικά. Τι αφήνουμε πίσω μας οι άνθρωποι, τι θα αφήσω εγώ. Θα αφήσω;
Πρόσφατα με αφορμή κάποιο υπέροχο άκουσμα του Στέλιου Καζαντζίδη έλεγα πως ζηλεύω το μεγαλείο των ανθρώπων που μένουν στη αιωνιότητα με αυτά που αφήνουν πίσω τους. (Και σταματάω εδώ συνειδητά τη προσωπική έκθεση).
Κι ήρθε κι έδεσε σήμερα το κέλυφος του σαλιγκαριού.
Για εμάς τους ανθρώπους αυτό το απλό σαλιγκάρι άφησε πίσω του ως δώρο και συπλήρωμα στην φύση το σπίτι του. Για το ίδιο και το επίπεδό του δεν θα μάθουμε ποτέ τι άφησε πίσω του, άλλο είδος βλέπετε από το δικό μας.
Δεν ξέρω αν ήταν βαριά η σημερινή ημέρα, σίγουρα ήταν γλυκά λυτρωτική με βουτιά στο μέσα.
~~~~~~~~~~
14.08.2015 Friday
I will never be sure about what is going to happen, every time that i am going out for running. Every day of this project is a different one, and different thing are happening even though i often run around the base ground or in the forest Seix Sou (the second "home" of this project).
At the same time i feel that the characteristics and the mood in every written report varies. Sometimes i have the ideas while i run and other times i start writing the text and then it takes the final shape. It depends on my disposal at that time or even of what happened before, during the action, the time that i run.
Today, when i started my training i met the house that you can see in the photo. It is a shell of a snail. I was going uphill and i thought that i would like to photograph it in return.
And i did it.
I run on short routes, close to the "fairy tale" forest. I had my dog together, after a long time, my girl Phaedra. I had her in my mind because i hadn't run with her lately. It was her birthday; she is a member of our family the last 8 years. I was really worried the moment that we met a wild pig. Thankfully, i kept her close to me.
We are a mixture from many things. A mixture that exists and is completing, changes, formed, altered. We are all these.
Today...
From the one hand, i was thinking the years that we live with Phaedra, the changes in us that we become from couple to family a little bit after her adaptation.
From the other hand the meeting with the "small snail house" at the beginning. It is not alive anymore but it left so many memories back to life. It left what hosted it for so many years.
I was thinking all these while i was running, and many more, in a deep personal level. What we leave behind us after death, what i am going to leave. Will it be something?
Lately, in occasion of a song from Stelios Kazantzidis i was thinking that i feel jealous about all these people that are staying alive through the years, because they have created something really nice (and at that point i will stop my personal refer).
My thoughts fitted today with the house of the snail.
For us, the humans, this snail left behind, as a gift to nature, his house. We will never learn what that means for the snail itself. You see it is different than humans.
Maybe this day was a bit heavy. On the other hand was sweet and redemptive, like a dip "inside".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου