08.06.2015 Δευτέρα
Απ' το πουθενά βγήκε μια διαολεμένη ενέργεια στο σημερινό 30'. Ανέβηκα στην βάση με το πιο υποχθόνιο είδος κούρασης, αυτό που είσαι κουρασμένος αλλά δεν νοιώθεις κούραση, νοιώθεις κάτι το οποίο είναι αχαρακτήριστο. Βέβαια το αχαρακτήριστο αυτό έχει κάποια εξήγηση.
Σκεφτείτε με πόσους αχαρακτήριστους ερχόμαστε σε επαφή κατά την διάρκεια της ημέρας μας, σκεφτείτε σε πόσες αχαρακτήριστες καταστάσεις συμμετέχουμε με ή χωρίς την θέλησή μας. Αν ισχύει αυτό (που ισχύει), τότε είναι πολύ φυσικό να νοιώθουμε πράγματα δύσκολα στον προσδιορισμό, γιατί όταν λέμε αχαρακτήριστο τι εννοούμε, δύσκολο ως απίθανο να οριστεί κάτι, να δοθεί δηλαδή όχι μια λογική εξήγηση, μια κατανοητή εξήγηση.
Θεέ μου!!! Πως ξεκίνησα την σημερινή αναφορά, φανταστείτε στην διάρκεια της 64ης συνεχόμενης ημέρας τρεξίματος σκεφτόμουν άλλα πράγματα, πιο υγιή, πιο λειτουργικά, πιο κοντά στην ροή της ανθρώπινης ύπαρξής μας.
Στην ροή της ανθρώπινης ύπαρξής μας..... Όπως στο τρέξιμο.
Πέρασα για λίγο με τον μικρό, στο κενό του τένις του μεγάλου απ' το Mediterranean Cosmos, εκεί στο κατάστημα της The North Face ήταν ο σπουδαίος Έλληνας αθλητής Νίκος Καλοφύρης για κουβέντα με θέμα το ορεινό τρέξιμο.
Το Νίκο Καλοφύρη δεν τον γνωρίζω προσωπικά, δεν έχουμε μιλήσει ποτέ. Ότι έχω δει και διαβάσει είναι κάποιες συνεντεύξεις και κάποια άρθρα όπως οι περισσότεροι από εμάς. Το 30' που έμεινα στο κατάστημα της The North Face παρακολουθώντας την σκέψη αυτού του ανθρώπου, μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση κάποια πράγματα.
Η απλότητα της σκέψης, η απλότητα της ροής όσων έλεγε, το φυσικό που είναι φυσιολογικό, η πραότητα της φωνής σε συνδυασμό με τη εικόνα, το ουσιαστικό του συνεσταλμένου με την έννοια του σεβασμού αυτών που έχει απέναντί του, αυτών που αναφέρεται και του θέματος που ασχολείται.
Όλα αυτά που περιέγραψα με οδηγούν στον ορισμό του τι ακριβώς είναι το τρέξιμο έξω στην φύση. Σκεφτόμουν ότι ο Νίκος Καλοφύρης ίσως να μην μπορούσε να ασχοληθεί με άλλο άθλημα παρά μόνο με το τρέξιμο. Νοιώθω να υπάρχει μια ταύτιση αυτών των δυο, σαν δυο παράλληλες γραμμές που παύουν να 'ναι παράλληλες και γίνονται μία.
Είχα στην πλάτη τον γιο μου και μου 'κανε εντύπωση που δεν ακούστηκε καθόλου στη διάρκεια της εκεί παραμονής μας. Ήταν ξεκούραστος και σε ανάλογες περιπτώσεις το λιγότερο που θα 'κανε ήταν να φωνάζει ''κάτουου...'' για να τον κατεβάσω. Σαν να πήρε όμως την ηρεμία της ενέργειας του χώρου που εξέπεμπε ο σπουδαίος αθλητής.
Τα πάντα υπάρχουν στην ζωή μας, εμείς είμαστε που αποφασίζουμε τι θα επιτρέψουμε να μπει μέσα μας και να μεγαλώσει ή απλά να υπάρξει αλλά και βέβαια να αλλάξει. Πως ξεκίνησε η σημερινή αναφορά και πως κατέληξε σκέφτομαι.
Με αφορμή 30' τρέξιμο, 30' λεπτά σε μια συζήτηση για το ορεινό τρέξιμο και με μια ζωή που τρέχει.
http://www.movescount.com/moves/move65207281
~~~~~~~~~~
08.06.2015 Monday
While i was running for 30 minutes today, i felt devil energy. It was not clear to me the reason i was feeling like this. I went to the hill with an underground tiredness. It was like those moments that you tired but you don't really feel it. Instead of this you are in a situation that you can't describe it easily. At the end this unspeakable feeling has an explanation.
Just think in how many unspeakable situation you need to be everyday, or how many people you have to meet with your willing or not. If so then it is easier to clarify the reason that this difficulty exists, to identify the causes, what we realy mean giving this characterization. It is hard, almost impossible to give a logical explanation, a meaningful interpretation.
Oh my God!!!!!!!! I am thinking the way i start writing today. During running time i was thinking differently, healthier, more functional, closer to human flow.
The flow of human existence...just like running.
I went my big boy to tennis, and then with the little one i went for a while to Mediterranean Cosmos. In North face store Nikos Kalofiris, a great Greek athlete, had a discussion for mountain running.
I do not know him personally, we have never talked. I have read some interviews and articles as the most of us. I stayed 30 minutes in the store listening some thoughts of him. Some of them made a great impression to me.
I like the simplicity of his thought, of the flow of his words. The naturally that is normal, the calmness of his voice combining with the image, the respectfulness for his audience, for his theme, for his adorable sport.
All these are defining running in my mind. Running to mountains, to nature. Probably, Nikos Kalofiris couldn't be in another sport than running. There were a match between him and running, two parallel lines that become to one.
I was caring my son in the back. It was really impressing that he was so quiet all that time. He was refreshed and i was waiting to cry saying "let me down...". I am thinking that probably he felt the calmness of the meeting that became from this great athlete.
We have all the possibilities around. We decide all those that we will allow to come inside us and grow up and change us. It is wired how this text started and the way it ends.
On the occasion of the 30 minutes of running...on the occasion of the 30 minutes of talking about mountain running...in a life that "running"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου