Τρίτη 12 Μαΐου 2015

37η μέρα από 365 / 37th day from 365


12.05.2015 Τρίτη 
Τελικά μόνο 10 λεπτά πρόλαβα σήμερα το φως της ημέρας, ύστερα χρειάστηκε φακός. Γεμάτη μέρα, γεμάτη ζωή, γεμάτο κεφάλι... Και μ' ένα φακό πάνω του. 

Σήμερα ήταν μπερδεμένη ημέρα στο τρέξιμο, είχα ένταση, ίσως θυμό. 

Στην γειτονιά τα τελευταία δυο χρόνια φροντίζω τον Μούργο, είναι ένα υπέροχο αδέσποτο που το ταϊζω, φροντίζω κάποια τραύματά του όταν έρχεται χτυπημένος ενημερώνω τον Δήμο και συνεργαζόμαστε όταν υπάρχει πρόγραμμα αδέσποτων για κάποιους βασικούς εμβολιασμούς.

Χθες γυρνώντας στο σπίτι ο Μούργος είχε πάνω του αμέτρητα τσιμπούρια, αφαίρεσα περίπου τριάντα αλλά δεν μπορούσα πιο πολλά. Ξέρω πως το πρόγραμμα των Δήμων για τα αδέσποτα αυτό τον καιρό δεν είναι σε εξέλιξη, επικοινώνησα με την κτηνίατρο της Φαίδρας και πήρα μια αμπούλα ενισχυμένη.

Καθώς έτρεχα το μυαλό μου γύριζε στην περίθαλψη των αδέσποτων, στην ζωή των αδέσποτων λόγω της στάσης πολλών από εμάς τους πολιτισμένους που τα παρατάμε με τις πρώτες δυσκολίες. 

Το θέμα των αδέσποτων αν σκεφτούμε είναι βαθιά κοινωνικό θέμα, δείχνει ανθρώπους σε κρίση που προϋπήρχε της κρίσης των τελευταίων έξι χρόνων. Σαν να μας προετοίμαζαν τα ζώα για την κρίση που έρχονταν, όπως κάποιες φορές πριν από φυσικά φαινόμενα το καταλαβαίνουν, έτσι και τώρα.

Ύστερα ήρθαν στο μυαλό μου οι άνθρωποι στα χρόνια που ζούμε, στα χρόνια της κρίσης. Άστεγοι και άλλοι, σαν εμάς που έχουμε μια στέγη, αλλά η κρίση είναι παρούσα και ο καθένας την βιώνει με τον τρόπο του, στον χώρο του.

Έτρεχα για 37η συνεχόμενη ημέρα του project και σκεφτόμουν αυτά και άλλα που κρίνω πως δεν είναι για εδώ, τώρα. Δεν θέλω να φέρνω σκέψεις βαριές, αλλά δεν γίνεται, είναι στην ζωή και το τρέξιμο δεν είναι μόνο στην ζωή, είναι το ίδιο ζωή.

Σκεφτόμουν την αύξηση που έχει το τρέξιμο - αθλητισμός τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο, το λιγότερο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως είναι θέμα αντίστασης, αντίδρασης, θωράκισης αν προτιμάτε απέναντι στην κρίση. Η κρίση το λιγότερο φθείρει, το περισσότερο σκοτώνει. 


Και όταν τρέχουμε, όσοι τρέχουμε, νοιώθουμε ζωντανοί ακόμα και ώρες μετά. Νοιώθουμε και είμαστε.


~~~~~~~~~~


12.05.2015 Thuesday
I got daylight only for ten minutes today. Afterwards i needed my flashlight. Full day, full of life, full head. ...a head with a flashlight up

I felt confused today, while running, i had tense and maybe i was a little bit angry.

Last two years i care of a stray dog, Mourgo. He is a lovely dog, a great stray that i feed him and care for his injuries when he comes full of sores. I cooperate with Municipality office and when they have programs for vaccination i call them for Mourgos.

Yesterday, when i came back home i found his body full of ticks. I put out around 30 but i couldn't do more. I know that the program through Municipality doesn't work at that period of time. I called the veterinarian of Phaedra (my dog) and i bought some medicine for him.

All time that i was running i was thinking about the care of stray animals. About the attitude that a lot of us have, to give up at the first difficulty

It is a deep social issue the stray animals in Greece. Shows people in deep crisis which existed long before the economic crisis. It was like animals prepared us for the upcoming crisis...just like they warn us before an earthquake or natural phenomena.

Afterwards i thought human behavior during the crisis we live. The roofless and the others, all the rest that still have a house to live...crisis is everywhere and we all live in this situation, in our way in our space.

I was thinking all these and more that it is not the right moment to refer during 37th day of my project. I have no purpose to make you feel heavy or disappointed but i can't make it...that's life...that's running. Running it is not only in our life it is life itself.

I also thought about how many people chose to run. It became the sport of last year during crisis. I don't think that this is happening by accident. It is more a matter of resistance, reaction, shielding against crisis. And as we all know about crisis… the less damages the more kills.

But when we run, those who run, we feel still alive, hours after training. We not only feel… we are alive!

Δεν υπάρχουν σχόλια: