10.03.2016 Πέμπτη
Είχα πάρα πολύ καιρό να 'χω ελεύθερο τρέξιμο έξω στην φύση μεσοβδόμαδα, έτσι σήμερα που βοήθησε και ο καιρός και το σταδιακό πρόγραμμα αποκατάστασης μετά τον Χορτιάτη, ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να απολαύσω διαδρομές από το Πανόραμα προς τον Κισσό σε χαλαρούς ρυθμούς.
Αρχικά κινήθηκα σε αγροτικούς δρόμους όπου η πορεία μου διακόπηκε απ' το ποταμάκι που κατέβασε πολύ νερό απ' τις τελευταίες βροχές, έτσι δεν είχα διάθεση να βρέξω τα πόδια μου για να το διασχίσω. Η απόφαση πάρθηκε γρήγορα και αφού γύρισα μέσα απ' το Πανόραμα βρέθηκα να ανεβαίνω απ' τον ξεχασμένο ασφαλτόδρομο παράλληλα και αντίθετα με το ρέμα προς τον Κισσό.
Αυτή η διαδρομή έχει μια απόκοσμη ηρεμία θυμίζει σκηνικό ταινίας Mad Max της δεκαετίας του '80. Ίσως η αίσθηση αυτή να έρχεται απ' την γνώση της εγκατάλειψης του Κισσού, ίσως απ' τα σημάδια του χρόνου στον δρόμο με την άσφαλτο να έχει πάρει άλλη μορφή τόσα χρόνια μετά. Φαίνεται στην φωτογραφία του σημερινού report όταν συνάντησα την μικρή μορφή ζωής.
Ο καιρός έδινε μια παράξενη αίσθηση υγρού Φθινοπώρου μαζί με στίγματα Χειμώνα, ενώ τα πόδια βάραιναν χαμηλά απ' τις λάσπες όταν πατούσα σε σημεία με χώμα. Τότε ακαριαία και προβολικά έρχονταν κάποιες μνήμες χρόνια πριν απ' την θητεία στον στρατό.
Σ' αυτήν την μεριά του βουνού η λάσπη κολλά τόσο πολύ σαν να το κάνει για να θυμίζει ότι οι μνήμες είναι βιώματα που κολλάν μέσα μας. Η διαφορά είναι ότι αυτά δεν πέφτουν, δεν φεύγουν όπως οι λάσπες απ' τα παπούτσια, μένουν και εμείς πορευόμαστε μαζί και γινόμαστε πιο πλούσιοι, πιο έμπειροι αν προτιμάτε.
Τρέξιμο και αισθήσεις, αισθήσεις και τρέξιμο, το ένα και το άλλο όλα μαζί ένα, άλλη μια μέρα τρέχοντας.
~~~~~~~~~~
10.03.2016 Thursday
I hadn't had free running outside in the nature in the middle of the week for a very long time, so today -that both the weather and the gradual rehabilitation programme after Hortiatis helped- it was a very good chance to enjoy routes from Panorama to Kissos at a low pace.
Initially I moved to country roads where my route was interrupted by the stream which had a lot of water because of the last rainfalls, so I wasn't in a mood to wet my feet to cross it. The decision was taken quickly and after returning through Panorama I was found to run up the forgotten asphalt road alongside and opposite the stream to Kissos.
This route has a weird calmness, it reminds me of sceneries of the 80s Mad Max movie. May be this sense comes through the knowledge of the abandonment of Kissos, perhaps of the marks of time on the road with the asphalt having another shape so many years later. It's obvious in the photo of the current report when I run into the small form of life.
The weather was giving a strange sense of humid Autumn along with Winter stigmas, while the feet were getting heavy low due to the mud when I was stepping on points with soil. Then instantaneously and projectively some memories years ago from my military service were coming.
At this side of the mountain the mud sticks so much that it's as if it does this to remind us that memories are experiences which stick inside us. The difference is that these don't fall, don't go like the mud from the shoes, they remain and we walk along with them becoming wealthier, more experienced if you prefer.
Running and senses, senses and running, the one and the other altogether one, one more day running.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου