26.01.2016 Τρίτη
Τις τελευταίες ημέρες ισχύει στο πρόγραμμα η έκφραση ''μια στο καρφί και μια στο πέταλο'', σήμερα ήταν η μέρα του καρφιού. Καινούργιο καρφί και αμείλικτος πεταλωτής, έτσι βίωσα σήμερα αν πούμε ότι το άλογο ήμουν εγώ.
Μεγάλη ένταση με τις σκέψεις να περιορίζονται σε πράγματα που προηγήθηκαν και έπαιξαν σημαντικό ρόλο κατά την διάρκεια της προπόνησης. Όπως η διάρκεια του ύπνου που (δεν) προηγήθηκε το βράδυ, το ελαφρύ μεσημεριανό περίπου μιάμιση ώρα πριν την προπόνηση, οι αναπνοές την ώρα της άσκησης, οι καφέδες που τελευταία έχουν αυξηθεί ξανά, η τσατίλα που δεν ''πιάνονται'' οι σφυγμοί όπως ορίζει το πρόγραμμα.
Κι άλλες λειψές σκέψεις απ' την καθημερινότητα, απ' την συνέχεια, απ' όλα... κι ο ήχος της καρδιάς που κάποιες στιγμές ακούγεται στα χαλαρώματα. Απ' την ένταση σήμερα δεν σκέφτηκα ούτε φωτογραφία να βγάλω για το report έτσι φεύγοντας μας τράβηξα στο αυτοκίνητο.
Όταν τρέχω σε προπονήσεις σαν την σημερινή δεν πίνω νερό, ούτε παίρνω κάτι ενεργειακό ποτέ. Ενέργεια, δροσιά, δύναμη παίρνω απ' τις κλέφτικες ματιές απ' τον τυπάκο της φωτογραφίας δίπλα μου καθώς αγκομαχώντας περνώ δίπλα απ' το γήπεδο που έχει προπόνηση εκείνη την ώρα.
Η επιλογή δημιουργίας παιδιών στην ζωή μου σε συνδυασμό με περασμένες (αν)ευθύν(ότητ)ες μεγάλων έφερε μια μεγάλη στροφή σε συνήθειες και στον τρόπο σκέψης. Ένα μεγάλο κομμάτι, ίσως το μεγαλύτερο, της ενασχόλησης με το τρέξιμο το οφείλω στην παρουσία των παιδιών. Προσπαθώ κάθε μέρα, κάθε στιγμή να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος γονιός.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ζω, ότι είμαι κομμάτι ενός συνεχόμενου στοιχήματος, είμαι καλός γονιός, θα είμαι, οι δικές μου (αν)ευθύν(ότητ)ες θα έχουν το ελάχιστο δυνατό κόστος, γιατί όλοι κάνουμε λάθη. ''Ταμείο'' θα γίνει αργότερα, ενώ νοιώθω τώρα να πιάνω τους σφυγμούς που δεν έπιανα στην προπόνηση.
~~~~~~~~~~
26.01.2016Tuesday
Lately the expression that applies the programme is " one on the nail and one on the horseshoe"; today was the day of the nail. New nail and merciless farrier, like this I experienced today, if we say that the horse was me.
Great tension with the thoughts limited to things which preceded and had an important role during the training session. Like the duration of the sleep that (didn't) precede the night, the light lunch almost one and a half hour before the training session, the breaths during the exercise, the coffees which have lately increased again, the vexation because I can't "catch" the pulses the programme defines.
In addition, other uncompleted thoughts of the daily life, of the continuity, of everything...and the sound of the heart which sometimes is heard while relaxing. Due to the tension today I didn't even remember to take a photo for the report, so I shot one in the car.
When I run at training sessions like this I don't drink water and I never get something energetic. Energy, freshness, strength I get through the stealthy glances of the guy of the photo next to me while I 'm passing gasping beside the field where he is having a training session at the time.
The choice of making children in my life combined with the past adults' (ir)responsibilities brought a big shift on habits and on the way of thinking. A big part, perhaps the biggest, of my dealing with running is due to the presence of my children. I try every day, every moment to become a better man, a better parent.
I many times consider that I live, I'm part of a continuing bet, I'm a good parent. I'll be, my (ir)responsibilities will have the fewest possible consequences, because we all make mistakes. The account will take place later, whereas I'm now feeling that I'm "catching" the pulses I couldn't "catch" during the training session.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου