16.01.2016 Σάββατο
Ότι ξεκινά στραβά δεν είναι απαραίτητο να τελειώσει και στραβά. Η δήλωση αυτή θα μπορούσε να αποτελεί τμήμα ενός βιβλίου με τίτλο "Oι αντινόμοι του Μέρφι".
Ξεκίνησα να συντάσσω το report της 285ης ημέρας του project, της Παρασκευής νωρίς το πρωί του Σαββάτου, λίγο πριν βγω για την 286η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος. Λίγες στιγμές πριν είχα καταλάβει πως είχα χάσει την ζώνη που μεταφέρει τους καρδιακούς παλμούς στο ρολόι.
Καθώς έγραφα αποφάσισα να μην βγω στην βάση όπως είχα προγραμματίσει αλλά να πάω στο Πανόραμα, στο Αθλητικό Κέντρο όπου ήμουν σχεδόν σίγουρος πως εκεί το ξέχασα μετά την προπόνηση της Παρασκευής.
Η απογοήτευση μεγάλωσε μετά και τα αποθαρρυντικά λόγια του φύλακα που με προέτρεπαν να ξεχάσω την ζώνη.
Ξεκίνησα να τρέχω με βαριά διάθεση, ενώ προσπαθούσα να αλλάξω το μέτρο στο τρέξιμο απ΄τους καρδιακούς σφυγμούς, στο ρυθμό που έτρεχα το χιλιόμετρο, κι αυτό στο περίπου.
Κύλησε η μέρα τρεξίματος, ενώ ένοιωθα πως τρέχω λίγο στα τυφλά. Παρά το διαφορετικό ο τρόπος τρεξίματός μου ένοιωσα να μπαίνει σε άλλη διάσταση, κι αυτό ήταν αναπάντεχα ανανεωτικό.
Η μέρα βοηθούσε στην άσκηση με το ψιλόβροχο και την θερμοκρασία κοντά στους 8 βαθμούς, ενώ η όψη της με την μουντάδα που φαίνεται και στην φωτογραφία που συνοδεύει το report βοηθούσε στο να μου ρίχνει την διάθεση.
Μέσα μου έβραζα με την απώλεια της ζώνης, υπήρχαν στιγμές που τα 'βαζα έντονα με τον εαυτό μου και άλλες που θεωρούσα πως μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε γιατί όχι και σε 'μένα. Κάνοντας σενάρια πως θα προσαρμοστούν οι προπονήσεις στον ρυθμό μέχρι την αντικατάσταση της ζώνης.
Αργά το απόγευμα αφού έψαχνα και ξαναέψαχνα στο σπίτι, δίχως αποτέλεσμα είδα πως πάνω στο πιο κεντρικό τραπέζι του σπιτιού ήταν η ζώνη.
Γι αυτό λέω: ''ότι ξεκινά στραβά δεν είναι απαραίτητο να τελειώσει και στραβά.''
~~~~~~~~~~
16.01.2016 Saturday
Whatever begins badly doesn't necessarily end badly. This statement could be part of a book titled "Murphy's anti-laws".
I started writing the report of the 285th day of the project - of Friday early in the morning on Saturday, little before going out for the 286th consecutive day of running. Few moments before I had realised that I had lost the belt that "transfers" the heart pulses to the watch.
While I was writing I decided to go out not on the base ground as I had scheduled but at Panorama, at the Sports Center where I was almost sure I had forgotten it after Friday's training session.
The disappointment increased after the guardian's discouraging words who urged me to forget the belt.
I started running in a bad mood, while I was trying to change the measure on running from the heart pulses, at the pace I was approximately running every kilometre.
The day of running went on, while I was feeling blind running. Despite the different, I felt my way of running entering another dimension and this was unexpectedly refreshing.
The day was helping the exercise with the drizzle and the temperature near 8 degrees, while its dim view that can be seen on the photo accompanying the report was helping to my getting down.
I was boiling inside me with the loss of the belt, there were moments when I was messing intensely with myself and moments when I was considering that this could happen to anyone, why not to me as well. Working on scenarios about how the training sessions could be adjusted to the pace till the replacement of the belt.
Late in the afternoon, after I had searched many times at home in vain, I saw the belt on the most central table of the house.
That's why I'm saying : "whatever begins badly doesn't necessarily end badly".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου