22.11.2015 Κυριακή
Σαν πρωταγωνιστής απ' το Mad Max ένοιωθα σήμερα. Φέρτε την εικόνα στο μυαλό απ' την ταινία του '79, μια κουκκίδα στο άπειρο, βρώμικος, κουρασμένος, ταλαιπωρημένος, σχεδόν να σέρνεται, με σχέδιο για την συνέχεια κάπου χαμένο.
Ακριβώς έτσι ένοιωθα. Τα δυο τελευταία βράδια ζούμε μεγάλες στιγμές με τον μικρό μας γιο στο σπίτι, διακεκομμένος ύπνος τεσσάρων ωρών περίπου. Λίγο η άρνησή του να περάσει στο επόμενο στάδιο, λίγο κάποιο δόντι που βγαίνει, δεν βγαίνει (τουλάχιστον το σημερινό) ένα 2 1\2 που 'χα στο πρόγραμμα.
Μ' έπιασα να σέρνομαι κανονικά σήμερα. Κάθε σχέδιο για συγκεκριμένη διαδρομή άλλαζε συνεχώς, τα πάντα μου φαίνονταν ακατόρθωτα, αδύνατα και εξαντλητικά. Τη πάτησα όσον αφορά και την τροφοδοσία, στην βρύση που έχει λίγο μετά το εκκλησάκι του Αγ. Βασιλείου αφού πέταξα το νερό που είχα μαζί μου διαπίστωσα πως αυτό που έτρεχε σήμερα είχε γεύση σκουριάς. Τι άλλο να περιμένω σκέφτηκα και αποφάσισα να βγει τελικά ένα τρέξιμο λίγο λιγότερο από δυο ώρες.
Δεν μπορώ όμως να μην κρατήσω εκτός την εμπειρία της κούρασης τα χρώματα του απογεύματος. Άγρια και καθαρά, το ίδιο κι η ατμόσφαιρα καθαρή σαν διαμάντι, όπως ο ήλιος που τρυπούσε τα σύννεφα και έπεφτε στην θάλασσα καταλήγοντας το σύνολο στα μάτια μου κι ο αέρας στα αυτιά και στο πρόσωπό μου.
Στιγμές γεμάτες απ' όλα. Απ' την κούραση που έβγαλα για τρέξιμο μέχρι τα σύννεφα που την μάγεψαν.
~~~~~~~~~~
22.11.2015 Sunday
Today I was feeling like a protagonist of Mad Max. Bring in your mind the picture from the movie of 1979, a dot in the infinity, dirty, tired, harassed, almost dragging, with the plan for what would be next somewhere lost.
I was feeling right like this. Last two evenings we experienced great moments with our younger son at home, an almost four-hour dotted sleep. On one hand his refusal to go to the next level, on the other hand teething, the 2 1/2 that I had on schedule can't be accomplished (at least today).
I caught me really dragging today. Every plan for a specific route was changing all the time, everything looked unachieveable to me, impossible and exhausting. As for the water supply I was cooked; at the fountain near the small Saint Vasilios church, after I had thrown the water I had with me, I realised that the water flowing today had the taste of rust. I thought of what else I should wait for and decided to run finally for a little less than two hours.
However I can hold not only the experience of tiredness but also the colours of the afternoon. Wild and clear, so was the atmosphere, clear like a diamond, like the sun which was drilling the clouds and was falling on the sea, so that the total ended up in my eyes and the wind in my ears and on my face.
Moments full of everything. From the tiredness I had because of running to the clouds that bewitched it.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου