162η μέρα από 365 / 162th day from 365

14.09.2015 Δευτέρα

Το μεσημέρι γύριζα στο σπίτι απ' την δουλειά, οδηγούσα μέσα απ' το δάσος, ξαφνικά ήρθε η σκέψη - ανάγκη να σταματήσω την μηχανή και να αρχίσω το τρέξιμο. Κι άλλες φορές έχει έρθει στα ξαφνικά η σκέψη αυτή, ποτέ όμως δεν μπόρεσα να βρω την πηγή της. Συνέχισα να οδηγώ και ήξερα πως η 162η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος θα 'ναι αργά το βράδυ, το υπόλοιπο πρόγραμμα της οικογένειας δεν άφηνε περιθώρια για νωρίτερη έξοδο.

Έτσι κι έγινε, βγήκα στην βάση περασμένες 21:30 με αρκετή κούραση απ' την ημέρα και νευριασμένος γιατί σε διάστημα δυο εβδομάδων χάλασαν και οι δυο φακοί κεφαλής, ο κανονικός και ο εφεδρικός. Αναγκαστικά έτρεχα με έναν απλό χειρός. Μόλις μπήκα στον ρυθμό του φακού ήρθε στο μυαλό η μεσημεριανή σκέψη. Από που πηγάζει αυτή η ανάγκη για τρέξιμο, συνοδευτικά στην σκέψη ήρθαν τα παιδιά. Δεν ξέρω πως ''κόλλησαν'' όμως κόλλησαν, η σκέψη τους έφερε μια γλυκιά μα βαριά ανακούφιση.

Όταν γίνεσαι γονιός αυτόματα ξεκινά για την υπόλοιπη ζωή σου η πιο μεγάλη ευτυχία με την πιο μεγάλη αγωνία. Αυτή η σκέψη με χαλάρωσε και έφερε μαζί μια δροσερή νότα εγρήγορσης. Συνέχισα να τρέχω ιδιαίτερα χαλαρά και ένοιωθα πως ο αέρας που φύσαγε έβγαινε από μέσα μου.

Κλείνοντας και παίζοντας με τον φακό χειρός ήρθε μια απάντηση, φαίνεται στην σημερινή φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο. 

Τα παιδιά είναι όπως το τρέξιμο, ένα φωτεινό παράθυρο μέσα στην μαυρίλα που πολλές φορές κυριαρχεί, βουτάμε μέσα, ζούμε, μεγαλώνουμε, πορευόμαστε κι ύστερα βγαίνουμε απέναντι στα πολλά φώτα αλλιώτικοι διαφορετικοί, πιο δυνατοί, πιο ουσιαστικοί, πιο.......(συμπληρώστε)

http://www.movescount.com/moves/move76614968

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

14.09.2015 Monday
At noon time i was driving back home from my job. Suddenly a need came up in my mind. I wanted to stop my motorcycle and start running. It was not the first time that i had such an impulse but i couldn't find out where it comes from. I kept riding and i knew that the 162nd ongoing day of running will be held late at night. 

My family schedule didn't allow to go out earlier. So, i went out to the base ground at 21.30p.m. I was tired after the day and i was angry because in two weeks my 2 flashlights were broken. The standard and the backup. Perforce i was running using another one that i had and it was a hand lens. When i started thinking about my lens then the thought of the noon time came up in my mind. From where stems this need for running. Probably it comes because of my kids. I was not sure how they came up in my mind but they brought with them a sweet but heavy relief.

When you become a parent it starts the biggest happiness of your life together with the biggest anxiety. This thought made me feel more relaxed and brought "a cool touch of alertness". I kept running in a loose way. The wind that was blowing seemed to come out of me.

Finishing this report and playing with my hand lens an answer came to me suddenly. You can see it in the photo that i posted. 

Children are like running. A bright window in the darkness that many times dominates. We used to dive in, we live, growing up, moving on and finally we face the lights different, stronger, more substantial, more... (You can fill in the rest).

http://www.movescount.com/moves/move76614968