04.07.2015 Σάββατο
Το κείμενο γράφεται ακριβώς ένα 24ώρο μετά το τέλος του αγώνα για εμένα, στον Αγ. Γιάννη, στο 70ο χιλιόμετρο. Για να ακολουθηθεί όμως η σειρά στο site η ημερομηνία ανάρτησης θα είναι Σαββάτου 3 Ιουλίου.
Μέσα στο αυτοκίνητο πριν ξεκινήσω για την επιστροφή ανάρτησα σε instagram και facebook κάποιες σκέψεις που ήρθαν μέσα μου όταν αποφάσισα να εγκαταλείψω στον Αγ. Γιάννη. Ήταν περίπου 08:00 το πρωί και κατηφορίζοντας απ' το Σκολιό είπα μέσα μου ότι απόλαυσα τον αγώνα στον μέγιστο βαθμό την νύχτα που πέρασε, θα διασκεδάσω μερικές ώρες ακόμα και τέλος ο Mythical για εμένα, για φέτος τουλάχιστον. Ένοιωθα πολύ κουρασμένος και θα έρχονταν κι άλλη κούραση μέχρι τον Αγ. Γιάννη, αν συνέχιζα μετά ανεξαρτήτως τερματισμού ή όχι υπήρχε ο κίνδυνος να χαθεί όλη η μαγεία του αγώνα.
Έτσι λοιπόν μέσα απ' το αυτοκίνητο έγραψα σε συνδυασμό με την μεγάλη πολιτικά ημέρα την Κυριακής:
''Δεν με νοιάζει ούτε ναι ούτε όχι, αυτά που ένοιωσα γιατί τα έζησα δεν πρόκειται να τα αγγίξει κανένας Σόιμπλε καμιά Μέρκελ, Σαμαράκος, Φώφη, ούτε καν ο Τσίπρας δυστυχώς που ναι και πιο νέος και ανοιχτόμυαλος. Δεν πρόκειται να τα αγγίξει κανείς γιατί είναι μέσα μου απλά. Τι θα έγραφα σκέφτομαι αν τερμάτιζα κανονικά και δεν εγκατέλειπα''.
Ο Olympus Mythical Trail είναι ένας φανταστικά σκληρός αγώνας, δίχως να είμαι επηρεασμένος απ' την μαγεία που ένοιωσα τον χαρακτηρίζω μ' αυτές τις λέξεις. Το ίδιο το βουνό είναι ένα φανταστικά σκληρό.
Περασμένες δυο το ξημέρωμα προς Κορομηλιά καθώς έτρεχα με την βροχή να ξεπλένει και να λερώνει μαζί, έβλεπα το σύννεφο υγρασίας μπροστά μου απ' την ανάσα να φωτίζεται απ' τον φακό. Ήταν σαν όνειρο, μια περιπέτεια σε εξέλιξη με την ολοδική μου συμμετοχή. Οι αισθήσεις σε πλήρη εγρήγορση, σε πλήρη επαφή με την πραγματικότητα με σκοπό την φροντίδα του εαυτού και την απόλαυση του αγώνα.
Έγραφα την παραμονή στην 89η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος για την σχέση μου με το Όλυμπο, για τα προεφηβικά και εφηβικά μου χρόνια ως αθλητής χιονοδρομίας τότε, ο Olympus Mythical Trail σου δίνει την δυνατότητα να δεις όλο το μείγμα που κουβαλάς μέσα σου. Κι όλοι είμαστε και έχουμε ένα μείγμα. Τα πολλά χιλιόμετρα, η σκληράδα του, αλλά και τα σημεία μέσα στον αγώνα που υπάρχει ''σωματική χαλάρωση'' είναι το μείγμα του αγώνα. Αυτό δίνει την δυνατότητα κατά την διάρκεια του να δεις με πιο εξωτερική ματιά τον ίδιο σου τον εαυτό.
Άκουγα για τους αγώνες που οργανώνει ο Λάζαρος Ρήγος όμως αυτή ήταν η πρώτη φορά που πήρα μέρος σε αγώνα που έχει την ολοκληρωτική ευθύνη. Θεωρώ πως είναι όσο πιο ολοκληρωμένος χρειάζεται να 'ναι ένας αγώνας, δίχως υπερβολές ακροτήτων και γκλάμουρ καταστάσεις, με ιδιαίτερα χαμηλό προφίλ. Δίχως όμως να λείπουν τα υψηλά στάνταρ που απαιτούνται για τόσο μεγάλο εγχείρημα. Νομίζω πως περιγράφω στις τελευταίες σειρές ότι ακριβώς είναι το τρέξιμο, το τρέξιμο στο βουνό.
Βέβαια σημαντικό είναι η ομάδα που υπάρχει πίσω απ' το Λάζαρο Ρήγο, είδα ανθρώπους που τους ήξερα χωρίς να γνωριζόμαστε. Όλο το τελευταίο διάστημα παρακολουθούσα τις ενημερώσεις για τις εργασίες που γίνονταν στα μονοπάτια, έβλεπα στις φωτογραφίες πολλά από τα πρόσωπα της ομάδας.
Οι σταθμοί θεωρώ πως ήταν ο ορισμός της φροντίδας, απ΄όλες τις απόψεις και στο σύνολό τους, απ΄τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο. Πάντα όμως ξεχωρίζει κάτι. Δεν μπορώ να μην αναφέρω του ανθρώπους στο Πηγάδι κι ας φάνηκε πως δεν καταδεχόμουν με τα πολλά όχι που είπα. Είμαι σίγουρος όμως πως ο κάθε αθλητής ένοιωθε πως ήταν σε pit stop και μάλιστα ο πρώτος απ' όλους με τον τρόπο και την ζεστασιά που έδιναν.
Όλοι έχουμε διαβάσει πράγματα για την μυθολογία και τις ιστορίες με τους Θεούς του Ολύμπου, έχουμε ακούσει για το καταχθόνιο και ύπουλο πολλές φορές των πράξεων και του χαρακτήρα τους. Αυτό το ύπουλο νομίζω ότι είναι αποτυπωμένο σε αρκετά σημεία του τερέν, κυρίως στα ψηλά εκεί που αρχίζει η αλπική ζώνη, εκεί που φαίνεται ότι πατάς σταθερά σε πρασινάδα και το πόδι γυρίζει. Το φιλικό που δεν είναι φιλικό, είναι όμως φυσικό, είμαστε στον ορισμό της φύσης, στον Όλυμπο.
 |
| Τρέχοντας στην απεραντοσύνη |
Οι μεγαλύτερες δυσκολίες βγήκαν το ξημέρωμα, δυο φορές. Μεταξύ 03:00 με 04:30, η έντονη νύστα, σε συνδυασμό με την βροχή και την ανηφόρα έκαναν απίστευτα δύσκολη την ανάβαση.
Πριν τον αγώνα φοβόμουν μην εγκαταλείψω απ' το πόδι που τελευταία με ενοχλεί στον αχίλλειο τένοντα. Αυτό το ενδεχόμενο θα ''μ' έριχνε'' πολύ. Τελικά η εγκατάλειψη ήρθε για άλλο λόγο κι ήταν η πιο φροντιστική και συνειδητοποιημένη για τον εαυτό μου απόφαση που θα μπορούσα να πάρω.
Ανέφερα στην αρχή της 90ης συνεχόμενης αναφοράς, δεν θα 'χε νόημα να τερματίσω και να χάσω την μαγεία που ένοιωθα και νοιώθω ακόμα και τώρα που μεταφέρω τις σκέψεις μου. Η απόφαση να σταματήσω κύλησε μέσα μου και ήταν σαν να συνέχιζα τον αγώνα, εξάλλου και η εγκατάλειψη είναι μέρος ενός αγώνα. Το διαφορετικό ήταν η ηρεμία που βγήκε από αυτή την απόφαση και η αίσθηση πως γνωρίζω κάτι περισσότερο για εμένα.
Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως θα απογοήτευα τον μεγάλο μου γιο που δεν θα του πήγαινα μετάλλιο. Η σκέψη αυτή έφυγε σχεδόν αμέσως, σκέφτηκα πως το καλύτερο μετάλλιο και για τους δυο μας θα 'ταν η συζήτηση για την κατανόηση της αιτίας που σταμάτησα, που εγκατέλειψα. Αυτό που πρέπει να μείνει είναι η συζήτηση για την σημαντικότητα ότι πολλές φορές πρέπει να κάνουμε πίσω για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε λίγο μετά πιο δυνατοί μπροστά.
Μεταφέρω σκέψεις και κοιτάω πίσω, στις ώρες του αγώνα και πριν.
Μικρές στιγμές.
Δεν είχα καλή οργάνωση - εργονομία, έτσι δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω όποια στιγμή ήθελα την φωτογραφική μηχανή του τηλεφώνου, έτσι δεν έχω αρκετό φωτογραφικό υλικό.
Πολύ καλή η ιδέα για την αποτύπωση των στοιχείων του αγώνα στο νούμερο.
Οι άνθρωποι που γνώρισα, με κάποιους είτε δεν γνωριζόμασταν, είτε είμαστε φίλοι στο f/b και πάλι δεν γνωριζόμασταν, ο καφές δίπλα απ' το σημείο εκκίνησης πριν την τεχνική ενημέρωση.
Μικρές στιγμές που στο σύνολό τους κάνουν γιγάντια πράγματα. Πολύ πριν, κατά την διάρκεια και πολύ μετά τον αγώνα. Όλα έχουν χώρο, όλα έχουν ύπαρξη, τα πάντα χωράν.
Έτσι κύλησε η 90η συνεχόμενη ημέρα τρεξίματος, κι ήταν μεγάλη, κι όμορφη...
~~~~~~~~~~
04.07.2015 Saturday
Travelling with my car back home i posted on instagram and face book some thoughts that came up in my mind after my decision to abandon the race at St John station. It was around 8.00 am when i went downhill to Skolio. Then i was thinking that i enjoyed so much the race till then, i had already run for the whole night. I needed to have some more fun and then to finish the Mythical for me. At least for this year. I was feeling really tired and it would become worst after Saint John. In case i continued after that point, regardless of termination, i would probably lose all the magic of the race.
So, inside the car i wrote about this experience in combination with the political developments on Sunday.
"I don’t really care if it is "yes" or "no". Nobody could change my emotions during this race. None Schaeuble and no Merkel, Samaras, Fofi or even Tsipras (who is younger and most open minded) could spoil my senses. I have these feelings deep inside me.
I am also wondering the comments i would probably write in case i had finished the race".
Travelling with my car back home i posted on instagram and face book some thoughts that came up in my mind after my decision to abandon the race at St John station. It was around 8.00 am when i went downhill to Skolio. Then i was thinking that i enjoyed so much the race till then, i had already run for the whole night. I needed to have some more fun and then to finish the Mythical for me. At least for this year. I was feeling really tired and it would become worst after Saint John. In case i continued after that point, regardless of termination, i would probably lose all the magic of the race.
So, inside the car i wrote about this experience in combination with the political developments on Sunday.
"I don’t really care if it is "yes" or "no". Nobody could change my emotions during this race. None Schaeuble and no Merkel, Samaras, Fofi or even Tsipras (who is younger and most open minded) could spoil my senses. I have these feelings deep inside me.
I am also wondering the comments i would probably write in case i had finished the race".
Olympus Mythical Trail is a very strong and hard race. I characterized it objectively like this without being influenced by the magic i was feeling. The mountain itself is really hard.
Two o’clock in the dawning, running to Koromilia area it was raining. The water rinsed and on the other hand besmear. I was watching a humid cloud in front of me. It was illuminated with my lens. It was like dreaming, living in an adventure and i paricipated with all my senses there. My body was fully alert, in touch with the reality. The only goal was to take care of myself and at the same time to enjoy the "ride".
I wrote during the 89th day of running about my relationship with Olympus when i was a teenager and i was training for skiing. Olympus Mythical Trail, gives you the chance to reach what you carry inside you. We all carry important psychological material inside us. The many Km, the strong character of the race and the moments that you feel more relaxed are the features of the race. The route gives to all of us the chance to observe ourselves, to look inside us keeping the right distance.
I had heard about the races that are organized by Lazaros Rigos before but it was the first time that i took place to one of them that this man had the full responsibility. It was the most integrated race that i have ever seen, without exaggerations and glamour situations with a low profile. On the other hand it was not missing the high standards that are required for such races. I have described at the end of the text exactly what running on mountains really means.
Furthermore, the support team was really important. I saw people that i thought i knew them without actually have met them before. I had seen them just in photos that i had watched lately, while i was reading about the preparation of the paths and supplies for the race.
I felt great care when i was passing the various stations. All the volunteers there were really friendly from the youngest one to the oldest. Certainly i stood out one. I really want to refer to the people that were standing at the area Pigadi, and the warmth that gave to the athletes. Even though i didn't let them taking care of me, saying many "no" to their offers, i felt deep inside me the interest and care. I am sure that all the runners were feeling the same, it seemed like you arrived at human pit stops that supplying energy for the continuity.
If you have read Greek Mythology you know about the Gods that were living in the mountain Olympus. Having many human characteristics, sometimes they behaved with insidious and infernal way. This attitude is imprinted at several points on the ground. Especially at the high peaks in the alpine zone at the time that you think that the ground is stable it is very unstable when you finally step on it. The sense of friendliness that it is not so friendly finally and it could cause accidents. This is nature. We are in nature, at Olympus mountain.
The most difficult moments came around 3.00 and 4.00 before sunrise. Then i was feeling tremendously sleepy. At the same time it was raining and made the effort to uphill really difficult. Before the race i was scared that the pain at my Achileion tendon could force me to abandon the race. I didn't really want this to happen. Finally, i didn't finish for other reasons. The reason was my willing to take care of myself. It was the most conscious decision that i could take for myself.
A i have mentioned before, it would be meaningless for me to finish this race and lose the magic i was feeling until then and continues until now that i am writing these lines. This decision rolled inside me and it was like i keep going. Besides, abandoning a race constitutes part of the race. The different was that i was feeling really ok with my decision. I learn something really important for me, something that makes me feel really calm.
There was some minutes that i thought that maybe my big son Filippos feels disappointment if i couldn't bring him the medal. At the same time i thought that the most important medal that i could give to him would be the discussion about the meaning that this "stop" have for me and his life later. Sometimes it is necessary to stand behind, to stop so we can move forward stronger and more powerful.
I share my thoughts with you and at the same time i am looking back, at the race and before the race.
Brief moments.
I was not good organized so i could not easily use my camera. So i couldn't have more photographs.
I found a very nice and helpful idea to write the elements of the race on the number.
I like that i met people that i didn't know or some friends from Facebook which i hadn't met them before and drunk coffee, besides the starting point a little bit before the information about technical matters.
These moments cause great results. Before, during and after the race. All have their space, their existence. Everything has space.
This was my ninth ongoing running day...and it was a big day and a beautiful day...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου